Ik was het even kwijt. De volle aandacht. Druk met Whatsappen, Wordfeud, Quiz Battle en ik mocht geen tweet missen. Zoveel informatie en prikkels, wat een chaos in mijn hoofd. Eigenlijk kon ik niets echt vasthouden. Fragmenten van alles en toch niets.

Totdat hij viel. Boem! Scherm van de Samsung kapot, weg digitale wereld. Het gekke was, er kwam geen enkele emotie. Geen boosheid vanwege mijn klunzige gedrag of verdriet omdat ik niets meer op kon zoeken en geen spelletje meer kon winnen. Ik nam een slok van mijn koffie en voelde totale rust.

Ik besefte dat het daarom draait. Aandacht voor het nu en voor mezelf. Voor de prachtige bomen hier aan de Mark, die al vol ligt met bootjes. De vogels die steeds een andere melodie fluiten en het zonnetje dat eindelijk wat langer bij ons blijft.
Genieten van ieder moment, zonder het eeuwige stemmetje dat vraagt naar morgen.

Ga je mee naar het nu?

Zondag 19 mei, nu een week geleden. Dancetour Breda. Het zonnetje scheen volop (ja probeer je dat maar eens voor te stellen) en voor de mannen was het moment daar om hun blote buiken te showen. Sexy hoor en natuurlijk speciaal voor ons. Trots liep de een na de ander voorbij en ineens stond hij daar recht voor ons: 076. Een jongen, ik schat 22 jaar, had groots rondom zijn navel deze magische cijfers getatoeëerd met enkele sterren eromheen.

Wij konden onze ogen er niet vanaf houden. Van die navel dan hè. Want 076 was verder niet de aantrekkelijkste van het stel. Een paar bezoekjes aan de sportschool was voor hem geen slecht idee geweest. Maar deze opzichtige tattoo maakte natuurlijk alles goed. Als je deze man aan de haak slaat, weet je zeker dat je voor altijd in Breda zal blijven. Iedere week samen op de tribune bij NAC, 076 zal de Parel van het Zuiden nooit verlaten.

Met een kleine twijfel liepen wij weer verder, hij wilde vast niet met ons kletsen. Met roots in Schijndel en Venlo zijn wij toch te min voor hem.

Mmm 073, zou dat niet mooi staan op mijn arm?

118 vrienden. Als dat allemaal werkelijke vrienden zijn zou ik geen moment rust hebben. Het grootste gedeelte leer ik alleen ‘kennen’ via Facebook. Wat een verrijking, dacht ik zo’n vijf jaar geleden toen ik uitgenodigd werd voor Facebook. Wie weet ontstaat er zelfs een nieuwe vriendschap of liefde of we gaan met middelbare schoolvrienden feesten zoals vroeger.

Het valt een beetje tegen. Hoe kun je een vriendschap of liefde opbouwen met iemand waar je inmiddels toch ‘alles’ van weet? Dit begint juist met nieuwsgierigheid en eerste vragen over wie jij bent. En de middelbare school is inmiddels te lang geleden om nog feestjes als vanouds voor elkaar te krijgen. Ik geef Facebook geen vijf jaar meer. Naïef een bericht liken zodat je een tuinset of vakantie kan winnen, terwijl dit gewoon reclame is. De zoveelste baby foto is niet meer bijzonder na alle andere foto’s die voorbij komen en het is nu wel duidelijk waar die ene kerel ieder weekend uithangt.

Zijn we zo bezig met Social Media en onze mobiel zodat we vergeten NU te leven?
Op een zonnig dag een hapje eten in de tuin maar intussen toch even het nieuwsoverzicht checken. Wie weet heeft iemand het wel leuker dan jij op dat moment. Dan moet jij een betere foto hebben om het geluk te overtreffen.

Ik ben in ieder geval blij dat meer mensen het gaan inzien. Het ongeloofwaardige van veel berichten op Facebook, want niemand heeft het ieder weekend geweldig. Als je het echt zo naar je zin hebt, vergeet je de tijd en de telefoon. Dan ben je blij en voel je dat van binnen. Zonder dat met iemand te delen.

Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog, gisteren was de laatste aflevering van Stop in the Name of Love. Het programma van BNN over de ontluikende liefde tussen de mannen uit het dorp en de vrouwen uit de stad.
In het laatste dorp Vorden waren er weinig vonken meer te bekennen. Alsof de vrouwen de hoop al hadden opgegeven, deden zij weinig moeite meer om de 2 mannen uit de Achterhoek wat beter te leren kennen. De koek was op. Dorp na dorp, een paar vrouwen bleven toch echt hangen bij hun prins, maar het merendeel pakt het stadse leventje nu gewoon weer op. Toch is het zeker niet voor niets geweest, want iedere vrouw gaf tijdens de Roadtrip aan veel geleerd te hebben. Met name over het daten zelf. Want wat is de belangrijkste reden om te gaan daten? Dé partner voor het leven vinden om mee te trouwen en kinderen te krijgen of houd je het bij wat gescharrel? Of misschien is het gewoon leuk om iemand te leren kennen wat daar ook uit voortkomt?

En dat zorgde vandaag voor een interessante discussie tussen mij en een goede vriendin. Wij en de vriendinnen om ons heen zijn druk bezig met volwassen worden en de juiste keuzes  maken. Hoe hoog ligt de druk als je ouderwets gaat daten? Want als dertiger kun je toch niet meer onbevangen ergens aan beginnen en zelfs een drankje teveel doen tijdens je eerste date?

Jawel! Haal de druk van de ketel en pak het origineel aan. Doe iets wat je nooit zou doen met die aantrekkelijke man en neem het vooral niet te serieus. Ga desnoods in je trainingsbroek en foute trui op pad, dan wordt het zeker een date om nooit te vergeten.  Hoe daarna verder? Ach dat is een zorg of geluk voor later, als die eerste ervaring met hem maar in je hoofd blijft hangen en leerzaam zal zijn.

Stop In The name Of Love. De Road trip op BNN vol liefde. Ik kijk mijn ogen uit. Het programma op maandagavond heeft het ongemakkelijke van Boer Zoekt Vrouw. En soms het wat zoetsappige van All You Need is Love. Maar het doel in deze uitzonderlijke Road trip is zeker interessant.

15 vrijgezelle vrouwen uit de stad gaan naar verschillende dorpen in Nederland om de ware Jacob te vinden. Dorpen is misschien een groot woord, het zijn meer gehuchten. Met een enkele kroeg en als je geluk hebt een supermarkt op een half uur afstand. Zij zijn de mannen uit de stad beu. Waarom? Over het algemeen geven ze aan dat het haantjes zijn en dat ze moeite hebben om trouw te blijven. De mannen doen niet genoeg hun best, het is tijd om erachter te komen of het in de dorpen beter gesteld is. De vrouwen tussen de 19 en 40 jaar gaan daten, en vinden ze de prins goed genoeg dan blijven ze achter in het dorp en gaat de bus weer verder naar de volgende bestemming.

Volgende week wordt alweer het laatste adres bezocht, en gisteren was het tijd voor een evaluatie. Want die bus is echt nog niet leeg. De studente uit Amsterdam vraagt zich af waarom zij toch steeds in gesprek raakt met mannen uit de stad als ze los gaan in het dorp. Is dat de aantrekkingskracht omdat je hetzelfde leventje leidt? Begrijp je elkaar beter omdat je vrijer en opener bent? De mannen die ze ontmoeten tijdens de trip zijn lief en doen hun best, maar ze missen vaak ervaring op liefdesgebied. Of ze willen juist zo snel mogelijk weer aan de vrouw na een lange relatie en laten dat te duidelijk merken.
Ze hebben niet de mogelijkheid gehad om te studeren, maar kunnen klussen als de beste.

Voor mij is dit echt een openbaring. Ik heb er nooit bij nagedacht dat een man uit het dorp anders tegen mij als stadsmeisje zou kunnen aankijken. Want de mannen in het programma van BNN geven aan dat wij stoerder zijn dan de vrouwen die zij gewend zijn. Met meer make-up en kortere rokjes. En met een sterk karakter, wat soms ook lastig kan zijn. Je merkt het al, ik ben hier nog niet over uitgepraat.

Dorp versus stad, laat jouw mening maar horen!