Nadat ik drie maanden geleden mijn haar nogal kort had laten knippen, dacht ik dat niets mij meer zenuwachtig kon maken. Tot vandaag, ik besloot namelijk voor het eerst in mijn leven naar de Brainwash kapper te gaan. Die goedkope weet je wel, met oranje huisstijl.

Ik was het beu om iedere keer zo’n 40 euro te betalen voor alleen maar wassen, knippen en föhnen. In het kader van consuminderen werd het tijd om de grote stap te wagen.

Wat onwennig liep ik de grote zaak binnen, met het voornemen om vooral niet te veel te verwachten van de service. Gelukkig kreeg ik meteen bij binnenkomst een kopje thee (de zenuwen begonnen al iets te zakken). Ik hoefde maar een kwartier te wachten, maandagochtend natuurlijk en Brainwash maakt geen afspraken. Een kapster die binnen kwam gelopen begon aan haar werkdag en ik kreeg voor de tweede keer drinken aangeboden.

Een roddelblad later nam ik plaats in de stoel. Een aardige dame vroeg ECHT geïnteresseerd wat ik wilde met mijn haar en kwam meteen met goede tips. Voor de mannen die dit lezen: een lok bij een vrouw met slag in de haren is niet gemakkelijk om goed te knippen en iedere vrouw met haar dat te scheef geknipt wordt gaat thuis een potje janken.
Mijn haren werden fijn gewassen en het knippen ging vlot. Ik kreeg intussen weer wat drinken. De gebruikelijke praatjes over het weer en hoe gezellig Breda dit weekend was met het Jazz festival, het blijft toch een kapper hè.

Maar wat ben ik blij met het resultaat! Het zit vlot en makkelijk en ik heb nu al afgesproken met mijn nieuwe Brainwash vriendin dat we er na de zomer een mooi herstkleurtje in gaan doen. Verbazend goede service en dat voor maar 16 euro 50, leve het consuminderen.

Iedere dertiger heeft het volgens mij wel een keer gehad: een totaal verkeerde eerste date. Angstvallig probeer je al na het eerste drankje van hem of haar af te komen. Deze persoon praat raar en probeert al snel jou onbeschaamd te zoenen. Of de stiltes zijn juist zo lang dat het pijn doet, ik weet niet wat erger is.

Hoe date jij het liefst? Iets actiefs met een beetje spanning of liever een koffie in de stad zodat je daarna indien nodig meteen weer op kan stappen?

Volgens mij zegt het veel over je karakter. Ben je meer een gewoontedier dan zul je niet snel voor een dagje strand samen gaan. Want stel dat het echt mooi weer is dan komen de bikini en de zwembroek uit de kast, daarvoor is veel zelfvertrouwen hét ingrediënt denk ik. Mocht je toch voor deze optie gaan zorg er dan in ieder geval voor dat de teennagels netjes gelakt zijn!

De sauna lijkt me al helemaal geen optie, welke kant moet je dan opkijken?

Maar die koffiedate hè, is die wel zo makkelijk als je denkt? Lastige dingen die mij hierbij te binnen schieten: tegenover elkaar zitten betekent elkaar aankijken en vragen stellen zonder dat het een interview gaat worden. Je moet aanvoelen of de tegenpartij voor nog een koffie wil gaan of liever doorgaat naar een nieuw project. De nodige alcohol bestellen daarna om het ijs te breken is ook niet altijd bevorderlijk de eerste keer samen.

Ik vind het bijzonder om te zien hoe iedere dertiger het op zijn eigen manier aanpakt, een eerste ontmoeting. Van koeien knuffelen tot kanoën op het water. Vind jouw manier en iedere date zal een gezellig avontuur zijn, met of zonder succesvol vervolg.

Ik heb het geprobeerd. Op dinsdag besloot ik: ik mag vier dagen niet snoozen maar ga meteen opstaan zodra de wekker gaat. Het is mij niet gelukt. Doornroosje slaapt het liefst zo lang mogelijk uit. Dat is een beetje lastig als je een kantoorbaan hebt met vaste tijden. Of als je in het weekend lang wil genieten van een zomerse dag als vandaag. Uiteraard heb ik pogingen gedaan om mijn wekker ver weg te leggen zodat ik wel uit bed moet om hem uit te zetten. Het gevolg: ik zet de wekker uit en ga gewoon weer terug naar bed.

Diverse psychologen, therapeuten en wetenschappers hebben bewezen dat snoozen niet goed voor het lichaam is. Het kost energie om te vechten tegen het opstaan, die je beter kan steken in de activiteiten overdag. Je blijft slaperig en het duurt langer voordat je het ritme van de dag te pakken krijgt.

Misschien moet ik mijn ochtendritueel wat aanpassen. Iedere ochtend de zonnegroet doen, want na zoveel yoga lessen heb ik dat wel onder de knie. Ik zie mezelf al uit bed strompelen en mijn yoga mat pakken om half zeven. Nee, geen goed idee.

Bestaat er een koffie apparaat welke je uit bed roept en de geur van koffie verspreidt door het hele huis? Of heb jij voor mij de gouden meteen-opstaan-en-niet-zeuren tip?

De selfies vliegen je om de oren. Op Facebook, Twitter en niet te vergeten via Whatsapp. Ik moet toegeven, er zitten zeker schattige foto’s tussen, maar slaan we niet een beetje door? Vorige week was ik in de bioscoop, staan er vier meiden voor de spiegel van de wc een foto van zichzelf te maken. Wie zit daar op te wachten? En ik dacht dat selfie voor zelfportret stond, maar blijkbaar passen er veel mensen op één eigen portret. Er is al de nodige kritiek geweest op de stemfie (een foto van jezelf maken terwijl je aan het stemmen bent). De stemfie werd zelfs in de rechtbank aangevochten, maar mag nu toch blijven bestaan. En het kan nog erger: selfies die gemaakt worden op een begrafenis, het moet echt niet gekker (en respectlozer) worden.

Als ik kijk naar de afbeeldingen op mijn Samsung, staat er maar liefst één selfie tussen. Van mijn bezoek aan de kapper, mijn haar was drastisch geknipt. Verder hou ik ervan als iemand anders foto’s maakt. Ik ben geen talent in fotograferen. Laat mij maar gewoon stemmen zonder kiekmomentje en in de bioscoop ga ik naar de wc om te plassen en voor niets anders.

Selfie is tot woord van het jaar 2013 uitgeroepen, maar wordt de unselfie dé trend van 2014? Ik hoop het wel. Klaar met de ik-cultuur, we gaan weer wat liefs doen voor een ander.

Bij de unselfie draaien  mensen namelijk hun camera om en fotograferen een ‘act of kindness’. Zie hier wat mooie voorbeelden, het begin is gemaakt!
Doe jij mee?

Het gevoel is iedere dag anders. Het ene moment ben je euforisch over een overwinning, het andere moment kan er zomaar iets gebeuren waardoor je in huilen uitbarst. Soms stop je het weg en ga je snel weer verder met rennen, vliegen en vergeten. Om het later op een stil moment nog harder terug te krijgen. Want het gevoel zal jou nooit in de steek laten.
Al ren je naar de andere kant van de wereld of werk je 80 uur per week.

Durf jij altijd jouw gevoel te volgen?

Voor mij heeft het wel even geduurd om te beseffen dat mijn gevoel altijd gelijk heeft. Hoe fijn is het dan dat ik daar op kan vertrouwen. Ik zie het als mijn beste vriend die mij zegt wat wel en niet goed voor mij is. Zodat ik de keuzes maak die mij het meest gelukkig maken. Soms duren die keuzes maanden of zelfs een jaar en een andere keer hak ik de knoop in één seconde door. Het verstand zorgt af en toe voor onrust, maar zal het toch nooit winnen van dat allesoverheersende gevoel.

Wat zei een wijze man ook alweer, volg iedere storm in je hart…