In mijn vorige blog besprak ik één van mijn favoriete TV programma’s: de Week van Filemon, waarin hij iedere week een andere bekende Nederlander volgt. Aangezien Filemon mij nog steeds niet gevraagd heeft (zou hij niet het juiste telefoonnummer hebben?) besloot ik een week geleden om zelf een verslag te gaan maken van mijn week. In de vorm van een plog; dat is een duur woord voor een blog vol foto’s. Open je ogen!

Zondag

Is het echt eind september? De warme temperatuur zorgde ervoor dat ik automatisch mijn slippers pakte om de deur uit te gaan. Niet erbij stilgestaan dat slippers in een bos niet ideaal zijn. Maargoed. Het Mastbos is echt een aanrader als je in Breda de stadslucht even beu bent, eindeloos wandelen en er zijn genoeg plekken waar je uit kunt rusten met een lekker kopje koffie of een goede lunch.De topper vind ik de 7 Heuveltjes:met grote speeltuin en de beste uitsmijter die ik in tijden heb gegeten.

Maandag

De temperatuur was deze maandag wat gedaald, ik had de monday blues met als gevolg dat ik in mijn pauze een heuse winterjas kocht. Een warme winterjas waar ik helemaal in kan verdwijnen in mijn favoriete kleur blauw. Toch heb ik de jas nog even flink weggestopt achter mijn herfstige jas, het zal toch niet zo zijn dat dit jaar meneer Winter te vroeg voor de deur gaat staan? In ieder geval ben ik nu voorbereid op de ergste sneeuwstorm, grote regenval en wie weet dan eindelijk die langverwachte Elfstedentocht.

Dinsdag

Ik kan het niet. Klussen. Zelfs de meest simpele IKEA kast brengt al het slechtste in mij naar boven. Toch lukte het mij om deze ladekast zo goed als in elkaar te krijgen. Hij wankelt een beetje, maar dat hoort bij zo’n kast toch? Bij de lades kreeg ik wat hulp, want die tekening kon ik als Hbo’er niet zo goed ontcijferen. Ik ben zeer blij met het resultaat en mijn frustraties tijdens het klussen heb ik laten verdwijnen met een goed glas wijn. Misschien is dat de reden dat die kast een beetje wankelt, maar hij staat.

Woensdag

Op woensdag is het na het werk altijd rennen en vliegen want om 19.10 uur start de training in Raamsdonksveer. Maar dat heb ik er graag voor over, want wat heb ik het basketballen gemist de afgelopen jaren. Geen sport die mij vanzelf naar een binnenzaal kreeg, maar bij basketballen sla ik nooit een training over. Met deze snelle schoenen ben ik helemaal niet meer te stoppen. Naast het trainen ben ik nu ook begonnen met wedstrijd spelen, wat spannend in het begin maar vooral een heerlijke toevoeging aan het weekend.

Donderdag

Lunchen doen we altijd gezamenlijk op kantoor. Er wordt brood gehaald bij de HEMA en iedereen kan zijn voorkeuren doorgeven. Maar soms maak ik een uitzondering, en bestel ik dé beste koffie en tosti van Breda bij Koffie bij Teun. Een knus tentje in het centrum met genoeg plek binnen én buiten. Een momentje rust voor mezelf tijdens de drukke werkweek, af en toe is dat nodig. Naast de Latte is hier de ouderwetse filterkoffie ook echt genieten. Met een stuk zelfgemaakte taart van Teun.

Vrijdag

Thank God it’s Friday! Nu we het toch over eten hebben, Breda heeft de enige echte Jumbo Foodmarket. Ze bakken en braden in de winkel alles voor je:  van verse pasta of pizza tot een Hollandse maaltijd voor 5 euro. Het smaakt vers en er is een café met veel zitplaatsen waar je de maaltijd kan combineren met koffie en thee voor maar 1 euro. Daarna de boodschappen op de band en dan bij thuiskomst: een volle buik en geen afwas. Het concept werkt, iedere dag is het druk zowel bij de kassa als in het eetcafé.

Zaterdag

Wat een begin van de zaterdag. Met een boek en koffie op een warm balkon. Ik moest zelfs mijn zonnebrand gebruiken. De thermometer gaf al snel 20 graden aan. Zal dit echt de laatste keer zijn voorlopig met mijn snoet in de zon? In ieder geval was ik zeer ontspannen en kon ik mijn rustig voorbereiden op de basketbal wedstrijd ‘s middags in een snikhete zaal. Het resultaat: met 1 punt verschil verloren van de tegenstander. Om te huilen natuurlijk maar wel lekker gespeeld en een paar doelpunten gescoord.

En hoe was jouw herfstweek?

“Ik ben op zoek naar een sterke vrouw,” aldus Arie Boonsma in het TV programma De week van Filemon waar ik wekelijks met veel plezier naar kijk. Iedere keer wordt een andere bekende Nederlander een week gevolgd door de camera en Filemon Wesselink. Ik heb dit nog nooit een man zo letterlijk horen zeggen. En vraag mij meteen af waarom dit naar mijn idee een beetje vreemd klinkt uit de mond van een man.

Vanuit de oertijd ging de man jagen en de vrouw was aan het zorgen. Arie haalt deze verhouding met één zin onderuit door toe te geven dat hij dit ouderwetse rollenpatroon wil doorbreken. Een sterke vrouw met haar eigen dingen en waar hij een goed gesprek mee kan voeren, dat is wat hij wil. Maar hoe kijkt de man van nu aan tegen een intelligente vrouw die het vaak zelf wel goed voor elkaar heeft in het leven?

Ik besluit het op Twitter te bespreken met de mannen in mijn tijdlijn. Ik gooi er nog een schepje bovenop door te vragen wat zij vinden van een sterke en intelligente vrouw, mét een aantrekkelijk uiterlijk. Er volgt een lange discussie met voornamelijk mannelijke bloggers, we raken er maar niet over uitgepraat.

De meningen lopen wel erg uiteen. De ene man vindt het woest aantrekkelijk en houdt van de uitdaging om zo’n vrouw voor zich te winnen, terwijl het een andere man weer onzeker maakt. We bespreken ook het inkomen en hebben het idee dat een man het toch prettiger vindt als hij het meeste geld binnenhaalt van de twee. Maar we denken niet dat een sterke man automatisch met een sterke vrouw samen moet zijn. Het moet aanvullend zijn op verschillende gebieden, zodat je elkaar weer sterker en mooier maakt. Een vrouwelijke blogger mengt zich ook in de discussie met een goede uitspraak: “DE sterke man of vrouw bestaat niet, er zijn altijd weer genoeg uitzonderingen. ”

Wat een opluchting. Er is geen duidelijke conclusie over dit onderwerp en we mogen erover blijven praten. Een open einde met interessante zijwegen, daar hou ik van. Arie en mijn Twitter vrienden, mijn dank is groot voor alle openhartige en oprechte meningen. Een sterk verhaal maak je samen.

Vandaag is het NO make-up day: de Brandwonden Stichting daagt vrouwen uit om één dag zonder make-up naar het werk te gaan. Dit omdat een brandwond zich niet zomaar laat wegtoveren en omdat echte schoonheid van binnen zit. Ik zag maandag een Tweet voorbij komen op mijn beeldscherm en dacht meteen: deze uitdaging wil en zal ik niet missen.

Ik ga bijna nooit zonder make-up de deur uit. Wat mascara, oogpotlood en eyeliner maken mijn ogen toch wat sprekender. Daarnaast helpt het natuurlijk tegen het wat-heb-ik-toch-een-slaaphoofd idee in de morgen. Het was dus de ultieme test hoe het zou bevallen zonder dat laagje op mijn gezicht. Het begon al met net wat meer tijd over deze ochtend en ik merkte dat ik meer aandacht besteedde aan mijn kleding en haar. Ik moest blijkbaar van mezelf wat compenseren. Het voelde wat kaal om zo weg te fietsen, maar ik had het geluk dat op kantoor vier andere collega’s ook meededen met dit geweldige initiatief.

Zagen zij er nu heel anders uit? Nee! Natural beauty’s met een onbezorgde en open uitstraling, zo zonder make-up. Hopelijk geeft het de vrouwen met brandwonden een warm gevoel vandaag, want wat komen er veel prachtige foto’s voorbij op Twitter. En zelfs de mannen doen mee, hoe attent is dat.

Na mijn werkdag ben ik ouderwets een fotohokje ingedoken bij de V&D, ja ze bestaan nog steeds! Mag mijn mascara nu de prullenbak in?

Naast het hardlopen heb ik nog een sport ontdekt waar ik echt niet voor op de wereld ben gezet, namelijk het roeien! Afgelopen zondag deed ik met vrienden mee aan de eerste editie van Breda Drijft. Overgevlogen eh gevaren vanuit Scandinavië werd dit iets kleinschaliger georganiseerd in de Haven van Breda.

Het idee: met een opblaasboot, zwembad of krokodil de haven in en drijven maar. Terwijl we al de hele dag aan het bedenken waren hoe we in hemelsnaam vanaf de kant in de opblaasboot zouden komen zonder meteen kletsnat te worden, bleek dat het makkelijkste onderdeel van heel de middag. Nadat we ieder in ons eigen bootje zaten (terwijl ik per ongeluk even de verkeerde kant op aan het roeien was, maar ik corrigeerde snel) dreven we al snel gezellig met andere sportievelingen uit Breda bij elkaar. Bier en harde muziek, het voelde allemaal heel gemoedelijk en ontspannen. Vervolgens konden we meedrijven met de rijdende bar, niets aan de hand zou je zeggen.

Totdat een bepaalde vriend het idee kreeg om de touwen los te maken van elkaar, die bar ging niet hard genoeg vooruit, we gingen gewoon echt roeien. Al snel ging de een als een gek varen naar het eindpunt Strand Binnen voor dé afterparty, terwijl ik (natuurlijk) en een paar andere vrienden een beetje moeite hadden met vooruit komen. Bier slaat nou eenmaal aan in de middag met een zonnetje erbij en peddelen is gewoon heel stom. Maar het ergste van allemaal: IK MOEST ZO NODIG PLASSEN. Er zat niets anders op, peddelen en spierballen kweken. Onderweg gelukkig nog een stukje mee kunnen drijven met een zwembad zodat ik toch bij het eindpunt terecht kwam.

Maar die boot UIT, wat een ramp was dat. Geholpen door twee mannen met echte spierballen liep die hele boot natuurlijk vol toen hij zo schuin werd gehouden en ik kwam nogal onhandig drijfnat in de brandnetels terecht. Maar ik was AAN LAND.

Slim genoeg hadden we droge kleren meegenomen en konden we proosten op deze enorme prestatie met hamburgers en nog een beetje drank; de  afterparty was genieten. Maar die rubberen boot gaat ergens ver weg de kast in, volgend jaar gewoon zo’n duur opblaaszwembad zodat we met z’n allen kunnen drijven. Zonder peddels.

Mijn grote zus en ik, we hebben heel wat ruzies gehad vroeger. In de auto op vakantie naar Frankrijk of Duitsland ging standaard gezamenlijke vriendin H. tussen ons in zitten zodat de reis vredig kon verlopen. Ik heb eigenlijk geen idee waarom we het zo vaak  bont maakten. Vechten om de positie in het gezin of omdat we zo verschillend waren en zijn? Duidelijk was wel, we konden niet met  maar ook zeker niet zonder elkaar.

Want toen grote zus op kamers ging wonen vond ik dat allesbehalve leuk. Ik miste haar meteen en niet alleen de ruzies. Het warme gevoel dat je met zijn tweetjes bent in het gezin en dat niemand haar plek kan vervangen.

Want met een zus deel je de kindertijd en de middelbare school. En we deelden veel: eindeloos buitenspelen, onze liefde voor het basketballen, de Scouting én onze kleding. Van zelfgemaakte carnavalspakjes tot de witte ballonrokjes met het Micky Mouse T-shirt. Ondanks onze verschillen zagen we er toch graag hetzelfde uit.

Nu zijn we volwassen en blijven we delen. De goede momenten in het leven maar ook hetzelfde gemis. We hoeven elkaar niet iedere dag te spreken om te weten dat we er voor elkaar zijn. Want als zussen voel je dat je elkaar nodig hebt, zonder het echt duidelijk te zeggen. Ruzies zijn er niet meer, maar de meningsverschillen spreken we uit en verdwijnen meteen weer naar de achtergrond. De gesprekken gaan dieper en blijven niet hangen omdat we anders in het leven staan. Wij zusjes worden samen groot.