Een maand geleden gaf ik het al aan, het roer gaat om bij Kareen. Inmiddels heb ik mij opgegeven voor de cursus ‘Voor kinderen schrijven’ in Eindhoven en ‘Mathilda’ van Roald Dahl heb ik in één adem uitgelezen. Op naar het volgende kinderboek wat ik zal gaan verslinden.

Maar dan mijn blog. Ik denk veel na over mijn blog. Want na 3 jaar is het soms lastig om vernieuwend te blijven. En waar ik begon met het Dertigers Dilemma als centrale thema, ben ik nu op zoek naar een nieuwe rode draad. Maar waar ga ik die vinden? Word ik op een dag wakker en komt het dan ineens in mij op? Die kans schat ik klein in.  Ik denk door het zoveel mogelijk te doen. Het schrijven.

Ik heb wat onderzoek gedaan op Twitter, en andere bloggers zijn het er unaniem over eens dat de inspiratie groeit als je zoveel mogelijk blogt. Waardoor ik vanzelf mijn niche zal gaan vinden. Bovendien hoe fijn is het om zodra het kan bezig te zijn met datgene waar ik echt diep van binnen blij van word. Zonder twijfel wil ik schrijven op welke manier dan ook.

Mijn streven is dagelijks één blog, maar mocht het warme weer mij een keer naar zee lokken of wil ik bier proeven in plaats van bloggen dan ga ik niet daarna in een hoekje huilen. Juist door mijn gezellige leven krijg ik altijd weer inspiratie. En ik laat mijn creatieve proces niet graag blokkeren door regels of verplichtingen.

Mocht jij een keer wakker worden met een goed idee voor een blog of wil jij een keer schitteren hier met een gastblog? Laat het mij weten in een reactie hieronder of mail naar info@kareen.eu.

Met 35 graden is een festival in de volle zon geen makkelijke opgave. Maar al was het 45 graden geweest en moest ik er eerst een marathon voor lopen, dan nog zou ik meteen weer gaan.

We besloten eind van de middag rustig te vertrekken naar het grootse park in Nijmegen, zodat de ergste hitte voorbij zou zijn. Helaas was het in de pendelbus een ware sauna. Geen raampje kon open en iedereen plakte aan elkaar. Snel de bus uit, om samen met 60.000 mensen naar de Britse folkrockband, die eind 2007 opgericht werd door de zanger Marcus Mumford, te gaan kijken. Toch moesten we wel een paar uurtjes wachten om ze te zien. Daardoor konden we intussen wennen aan de drukte en de koude biertjes eh het water om fit te blijven voor HET optreden van de avond.

Het publiek was wel erg druk aan het praten tijdens het voorprogramma wat gevuld werd door goede optredens van onder andere Bear’s Den en The Vaccines. Lag dit aan de warmte waardoor het lastiger was om je te focussen of kwam iedereen toch echt alleen maar voor Mumford and Sons?

In ieder geval had het publiek meteen de volle aandacht bij de eerste klanken van de band; alle ogen op het veld waren naar het podium gericht. Zowel de ‘oude’ nummers als de nummers van het nieuwste album “Wilder Mind’ werden hard meegezongen. De zon ging langzaam onder, waardoor het nummer ‘Awake my soul’ nog meer diepgang kreeg. Kippenvel. De laatste nummers werden extra krachtig door een bijzondere lichtshow en zelfs vuurwerk op het podium.

Met een grote lach liepen we weer richting de pendelbus, wat afgekoeld maar warm van binnen dankzij Marcus en zijn zonen.

Op de middelbare school had ik genoeg vriendinnen en werd ik voor ieder feestje uitgenodigd. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit in mijn leven gepest ben. Vrolijk ging ik deze tijd door, met af en toe wat onzekerheid zoals dat past bij een tienermeisje.

Ondanks dat mijn sociale leven vanaf die tijd al rijk was, weet ik toch hoe het voelt om een buitenbeentje te zijn. Ik verdwaal zo graag in een boek en schrijf wanneer het kan. Ik fantaseer erop los en kan zo de tijd van mijn leven hebben. Of ik ga de natuur in, zodat al mijn zintuigen open gaan staan. Ik ben gevoelig, waardoor ik niet iedere dag van de week volle drukte om mij heen kan verdragen. Dit heeft lang wat lopen wringen, want was het niet raar dat ik af en toe tijd voor mezelf nodig had? Moest ik niet onder de mensen zijn en alles beleven zodat ik nergens buiten viel? Ik plande mijn agenda dan vooral vol om er maar bij te horen, terwijl alle prikkels om mij heen soms echt teveel werden.

Nu omarm ik mijn gevoeligheid en voel ik mij gezegend dat ik intens kan genieten van muziek en weet te verdwalen in een groots verhaal. Een diepgaand gesprek met rode wijn geeft mij zoveel meer energie dan een avond in een volle kroeg.

Ik durf anders te zijn en hoop dat alle buitenbeentjes dit met mij gaan doen. Al kost het jaren, uiteindelijk ben je toch het liefst dichtbij jezelf.

Het doet een beetje pijn. Zoals altijd als je ergens afscheid van moet nemen. Tegelijkertijd voelt het als een grote opluchting.

Begin dit jaar vertelde ik enthousiast over het opstarten van mijn tekstbureau Kareen. Vastberaden om op volle kracht opdrachten binnen te gaan halen en om uiteindelijk echt voor mezelf te beginnen. Na een paar maanden zonder opdrachten merkte ik echter dat ik geforceerd bezig was met het zoeken naar klanten en kwam ik steeds meer tot de ontdekking dat een eigen bedrijf niet genoeg bij mij past. Het voelde als iets moeten, terwijl ik in mijn hart al wel wist dat dit het niet zou gaan worden.

Ik laat het los, de website gaat eind deze maand uit de lucht, maar ik ga zeker die pen niet neerleggen. Ik ga mij opgeven voor een cursus ‘Voor kinderen schrijven’ in september en dat voelt nu al als een goed nieuw begin op schrijfgebied. Intussen staat er een fotosessie gepland met basketbal maatje en fotografe E. om mijn blog wat te pimpen. Oh en voor de duidelijkheid: ik blijf graag beschikbaar voor vrienden en familie voor welke schrijfopdracht dan ook. Kom maar op.

Intussen gooi ik deze met een kleine traan in de prullenbak en begin ik vrolijk aan Matilda van Roald Dahl. Ter voorbereiding op de cursus in september, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen toch?

Ik ben niet vooruit te branden door de hooikoorts en opgelucht als ik een vrije avond op de bank kan doorbrengen om vervolgens op tijd naar bed te gaan. Uitkijken naar het weekend, om dan op te laden en leuke buitenactiviteiten te doen met wat niesbuien. Ach het is alleen de grasmaand juni, daarna kan ik ook doordeweeks weer volop leven…en schrijven. Want ik merk dat het bloggen even zwaar valt. Dat zal nog wel erger worden als de terrassen naar mij schreeuwen zodra ik weer in topconditie ben.

Toch blijf ik de zomer doorschrijven en doe ik het soms even niet alleen. Deze uitspraak van cabaretier Leon van der Zanden wil ik tijdens deze zonnige donderdag graag delen. Ik bezocht zijn theatervoorstelling ‘Vruchtvlees’ een paar jaar geleden met vriendin M. en zat met open mond naar hem te luisteren op de tweede rij. Want ik hou van het eerste gevoel zonder bullshit en wil nooit meer zonder. Het brengt mij precies waar ik wil zijn en met wie. Hopelijk jou ook!

“Je eerste gevoel klopt altijd. Toch ga ik steeds mee met wat andere mensen vinden. Soms weet ik echt niet meer wat ik zelf van iets vind, alleen wat er van mij verwacht wordt. Het liefst spoel ik alle bullshit weg en leef met wat er overblijft. De essentie. En die is volgens mij bij jou en mij hetzelfde. Ons eigen, rauwzoete vruchtvlees.”