Deze week werd ik verrast met een mail in mijn mailbox met als onderwerp ‘Gastblog?’ Joepie, eindelijk durft iemand het Kareen podium op! Van naamgenoot Karin uit Tilburg. Al een tijdje tweeten we met elkaar en wisselen we schrijfervaringen uit. Hieronder haar sterke column die op 9 mei is verschenen in het Stadsnieuws van Tilburg.

Mede-moederschap is toegestaan

Ergens in 2008, een maand of 8 voordat wij papa en mama werden, sprak ik af met mijn beste vriendinnetje van de middelbare school. Onze levens zijn altijd redelijk gelijk op gegaan en haar wilde ik als eerste mijn grote nieuws vertellen! Stotterend zaten we tegenover elkaar en tegelijkertijd riepen we: “Ik ben zwanger!”
Inmiddels twee kinderen verder spreken we nog regelmatig met elkaar af en onze oudste zonen, ja die schelen een week en spelen super leuk samen!

Tijdens mijn studie heb ik ook vrienden gemaakt. Eén van hen heeft ook 2 jongens, zij schelen allebei 9 maanden met die van mij. De jongsten zijn nog te jong om echt samen te spelen, maar met onze kleuters gaan we regelmatig wat ondernemen. En ze vinden het net zo leuk als wij!
Tijdens de zwangerschapsgym heb ik ook een vriendin leren kennen, toevallig lagen we naast elkaar in het ziekenhuis. Dat kan dus ook zorgen voor vriendschap, tussen de moeders. De kinderen hebben elkaar ook gevonden en de dames spelen dan ook regelmatig met de heren. Wat een heerlijke wisselwerking tussen de verschillende seksen. Sommige dingen zijn echt genetisch bepaald, geloof ik.

Waar kinderen samen spelen, valt ook wel eens wat voor en we hebben als vriendinnen samen onze weg moeten vinden in hoe we omgaan met de regels. Mede-moederschap is daarin toegestaan: elk huis heeft zijn eigen reglement en als de eigen ouder het niet ziet, dan mag de ander ook gerust ingrijpen. Zo wordt er weleens in drie- of viervoud een naam geroepen en ligt vervolgens iedereen in een deuk, omdat het totaal geen effect heeft, zo’n groepsberisping. Maar de situatie is zo wel snel vergeten en vaak lost het zich toch vanzelf op.

Naast vriendinnen zijn er in het leven van mijn kinderen ook nog tantes. En dus ook twee neven en een nichtje. Zet die bij elkaar en je huis ziet eruit alsof het ontploft is. Toch best zielig eigenlijk voor de sport-bso dat de drie neven bij elkaar zitten op één locatie, één dag in de week. Gelukkig kunnen ze daar hun energie inzetten voor het sporten. Dat was op de kresj wel anders toen de neefjes daar bij elkaar zaten, om gek van te worden als ik de dames van de kresj moet geloven.

Kinderen kiezen hun eigen vriendjes. Net zoals ik mijn eigen vrienden heb gekozen. Ik ben heel blij dat het klikt tussen onze kinderen, moet er niet aan denken dat ze elkaar niet zouden mogen. Voorlopig spreek ik nog lekker af in de speeltuin. En terwijl onze kids samen aan het spelen zijn, kletsen we zoveel mogelijk bij. En als ze wat ouder zijn, dan spreken ze zelf maar af. Doen wij dat ook. Misschien dat we dan weer eens ouderwets ‘op stap’ kunnen gaan. Of komen we ze dan tegen…?

Karin den Broeder

De rust is weer verdwenen. Ik kan weer Whatsappen, mailen, Twitteren, foto’s posten op Instagram en kijken wat voor weer het morgen zal zijn. In mijn vorige blog beloofde ik dat ik 36 uur mijn WIFI uit zou zetten. Met trots kan ik zeggen dat het gelukt is. Heel even ging mijn vinger bijna naar de WIFI knop maar dat heb ik toch kunnen voorkomen.

Ik kwam in een andere wereld terecht. Een wereld waarin ik mensen ging bellen en ik kreeg zowaar een sms in de ochtend waar ik stiekem blij van werd. Want ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje saai is. De hele dag geen Whatsapp. Regelmatig betrapte ik mijzelf erop dat de gedachte door mijn hoofd ging dat ik die ene vriendin nog een app’je moest sturen. Was dat wat dringends? Totaal niet. Want als het dringend genoeg was zou ik wel bellen of een sms sturen.

Toch ligt de drempel hoger merk ik. Er was namelijk weer een Palm Parkies avond in het park gisteren. Ik miste voor het eerst de groepsapp terwijl ik die zo vaak vervloek. Want ik wist dat er een aantal vrienden zouden gaan. Maar niet bellen of sms’en, nee dit koppige meisje bleef thuis en las een boek. Om het totale afzonderlijke gevoel extra te ervaren.

Vanochtend zette ik vol verwachting na 36 uur mijn WIFI weer aan. De schade viel mee: 21 app’jes, 6 mailtjes en 1 reactie op Twitter. Niemand stuurde een noodbericht: KARIN WAAR BEN JE??!

Het experiment gaf dus zeker rust, maar ook wat eenzaamheid. Ik ben blij dat ik weer online ben maar zal mijn telefoon wel wat vaker wegstoppen als ik erop uit ga. Of als ik echt een lastige blog wil schrijven. Want de online wereld draait om afleiding.

Ik ben er weer helemaal klaar mee. Een paar maanden geleden stapte ik uit het vliegtuig en had ik mezelf beloofd niet meer zoveel met mijn telefoon bezig te zijn. Want na ruim 24 uur zonder WIFI in Bangkok en in het vliegtuig was ik zo rustig dat ik totaal in paniek raakte toen ik mijn telefoon weer aanzette. De app’jes en mailtjes vlogen in het rond. Voor mijn gevoel wilde iedereen ineens alles van mij. Terwijl ik alleen de belangrijkste personen wilde vertellen dat ik veilig geland was. De grote verhalen vertel ik nog altijd niets liever dan persoonlijk. Samen met de foto’s, zodat ik de aah’s en ooh’s kan horen en niet het duimpje zie verschijnen op Whatsapp.

Na het lezen van dit artikel van Studenten.net weet ik het helemaal zeker. Het moet anders met mijn internetgebruik. Het bewijst namelijk dat je mobiel altijd direct voor afleiding zorgt, ook al ligt hij niet eens dichtbij. Focussen is voor onze generatie bijna onmogelijk geworden, hoe hard je het ook probeert. Ik wil het niet meer. Ik wil schrijven en lezen en buiten zijn en beleven. Ik wil niet binnen zitten en wachten totdat de verhalen en foto’s op mijn scherm verschijnen. Ik wil mijn eigen verhaal maken, met real life mensen en ervaringen.

Het gaat mij te ver om nu mijn mobiel in de prullenbak te gooien, maar ik ga wel dat gevoel van rust in Thailand terughalen. Morgen. Vanavond als ik ga slapen zet ik de WIFI uit en die gaat pas woensdagochtend weer aan.

Ik kan niet wachten om te vertellen hoe het was en kan iemand mij vertellen hoe ik ook alweer moet sms’en ;)?

Jaren geleden maakte ik dit lijstje als opdracht voor een cursus Creatief schrijven en kwam hiermee in de nieuwsbrief van de bibliotheek Breda.

Het ‘Not-to-do in de winter’ lijstje:

• In een koude winternacht opstaan zonder pyjama aan
• Warme chocolademelk drinken terwijl het vel er nog op zit
• De man van je dromen zoeken tijdens de extra koopavond in december
• De nachtmis bijwonen terwijl je nog steeds niet in Jezus gelooft
• Kerstliedjes als enige heel hard meezingen in het bijzijn van je schoonfamilie
• Een koude douche nemen omdat het zo goed is voor je bloedsomloop
• Verlangen naar de zomer na de eerste glühwein bij het haardvuur

Op deze zomerse dag is het hoog tijd voor de tegenhanger:

Het ‘Not-to-do in de zomer’ lijstje:

• Een dikke pyjama aantrekken terwijl je voor het eerst bij je nieuwe liefde slaapt
• In de Sprinter gaan zitten van de NS; geen airco daar én geen wc
• Hardlopen in het bos met 35 graden midden op de dag
• Sowieso is hardlopen stom, zomer of winter
• Pal in de zon de nodige glazen rosé drinken, terwijl je even vergat dat het ontbijt alleen bestond uit een banaan
• De ramen wagenwijd openzetten op kantoor terwijl de airco volop aanstaat. Want er moet hoe dan ook toch frisse lucht naar binnen?
• Hard verkondigen dat je de warme temperaturen wel weer beu bent. Voor je het weet regent het weer iedere dag en eten we boerenkool met worst.

35 jaar en nog nooit zelf jam gemaakt, dat is toch schandalig? Ik schaam mij diep. Gisteren tijdens mijn vrije dag besloot ik dat het hoog tijd werd om te gaan knoeien en knutselen in de keuken.

Het recept kreeg ik vorige week in Winssen toen ik daar logeerde, maar om er zeker van te zijn dat ik niets zou vergeten zocht ik ook nog even naar een recept op internet en vond deze van Laura’s Bakery.

 Nu de potjes vol jam voor mij staan besef ik dat het wel heel gemakkelijk en snel ging. Maar wat is het een leuk creatief proces waar je doorheen gaat! Eerst de potjes voor de jam steriliseren door ze te koken en daarna met de aardbeien aan de slag. Helaas was ik vergeten om een goede kom te kopen voor de staafmixer. Gevolg: de hele keuken inclusief mijn nieuwe truitje onder de rode troep. Het voordeel was wel dat ik nu eindelijk de tegels van mijn keuken eens goed kon schoonmaken.

Maar dan de geur. Ik was meteen weer terug op de boerderij van opa en oma. Mijn oma was dol op het zelf maken van jam, rabarber en appelmoes. Mijn keuken vulde zich met herinneringen waardoor ik het gevoel had dat ze er even bij was en trots toekeek.

Geleisuiker en citroensap erbij en daarna het geheel laten koken. Na het afkoelen de hete massa in potjes doen en ze even omdraaien zodat de jam langer goed blijft. Dat omdraaien was weer even lastig, want ik had van die goedkope potjes gekocht die niet zo goed sloten waardoor er de nodige jam ontsnapte. Weer wat geleerd voor de volgende keer. Vervolgens werd mijn geduld erg op de proef gesteld, want ik moest echt wachten totdat de jam afgekoeld was voordat ik aan tafel kon.

Na een paar uur opende ik één van de potjes en smeerde de beschuitjes vol met rood geluk. Het smaakte goed en ik heb meteen plannen gemaakt voor een volgend project.

Wat zal ik dan maken, rabarber of appelmoes?