Stiltewandelingen en zelfs hele weekenden waarin mensen samen komen om niet te praten. Ik heb daar altijd snel mijn mening over klaar: stom en zweverig. Totdat ik Jamie Nederpel ontmoette tijdens het schrijfcafé in Breda. Ik vertelde haar over mijn droom om ooit met schrijven mijn geld te gaan verdienen. Vervolgens nodigde ze mij uit voor een loopbaantraining ‘Werk vanuit je natuur’ in het Mastbos die zij samen met Richard de Rooij gaf.

Geen idee wat ik moest verwachten maar ik besloot het gewoon te doen. En ja hoor we begonnen met een stiltewandeling om op deze manier eerst het hoofd zoveel mogelijk leeg te krijgen. Helaas moet ik als aardse vrouw bekennen: het heeft effect. Na twintig minuten stonden we op de meest prachtige plek die je kunt verzinnen met de zon op ons hoofd zorgeloos aan elkaar te vertellen wie we waren en wat we droomden.

Opgesplitst in groepen van twee gingen we daarna verder wandelen en elkaars drijfveren ontdekken. Daarvoor moesten we flink terug in de tijd en antwoord geven op de vraag: ‘Wat vond je als kind tussen 8-12 jaar leuk om te doen en vooral waarom vond je dat leuk om te doen?’ De drijfveren die ik ontdekt heb zijn: fantaseren, dromen, delen, samen doen, buiten zijn en zichtbaar zijn. Yes, die passen goed bij een schrijfster!

Al snel gingen we door met de volgende opdracht: in stilte voorwerpen zoeken in de natuur die passen bij onze kwaliteiten. Lopen en intussen je kwaliteiten bedenken, dat vond ik lastig. Toch, toen ik van een andere deelneemster vragen kreeg over mijn gevonden voorwerpen kwamen de kwaliteiten er langzaam uit. Weg met de bescheidenheid want deze kwaliteiten heb ik opgeraapt: eigenzinnig, vrolijk, open, sociaal, samenwerker, flexibel, avontuurlijk en zelfstandig.

Jeetje, wat geeft een ochtend in het Mastbos een grote brok energie. Zo ontdekt je zonder raar te gaan zweven wie je van nature bent en wilt zijn.

Tijdens het schrijfcafé vandaag moesten we een brief schrijven aan onze jongere zelf. Leeftijd, vorm van de brief of de lengte; het maakte niets uit. Bij mij kwam meteen een moment in mijn leven naar boven waarin ik een grote keuze moest maken: gaan werken of doorstuderen.

Ik was 23 jaar en net afgestudeerd aan de NHTV. Ik bleef maar twijfelen en dubben. Het doorstuderen zou veel geld en tijd kosten, kon ik niet beter gaan werken en een stabiel leven opbouwen? Ik koos het laatste en greep niet de kans om te beginnen aan de opleiding Journalistiek.

In mijn brief schreef ik aan mijn jongere zelf hoe jammer ik dat nu vind dat ik toen niet voor mijn passie koos.  Achteraf is makkelijk praten natuurlijk, maar toch bracht deze brief mij veel. Zeker omdat we het voor gingen lezen aan twee anderen van de groep. Ik vond het spannend vandaag, terwijl ik er normaal geen moeite mee heb om iets voor te lezen. Maar in zo’n brief geef je jezelf bloot en gaat het echt over JEZELF en niemand anders.

Het heeft mij geholpen om wat meer rust te krijgen over dingen uit het verleden. Want ze komen echt niet meer terug. Spijt hebben van iets kost bergen energie. Dat is wat ik zonder twijfel heb geleerd in 12 jaar tijd.