Met een trots en voldaan gevoel presenteer ik mijn nieuwe website: Praatje van Kaatje! De naam was al even bekend, maar de vormgeving nog niet. Die valt ook moeilijk te beschrijven, je moet het gewoon zien. Liefst ook via de laptop als je de mogelijkheid hebt, voor het totale plaatje.

Ondanks dat ik de restyling heb laten doen door Eunoia Studio was het toch een flinke klus. Want samen moesten we puzzelen, uitvinden en vergelijken. Ik had het idee dat ik net zo vaak en snel keuzes moest maken als tijdens een verhuizing. Het dromerige en romantische sprak mij meteen aan in het Theme wat ik gekozen heb, samen met de zachte kleuren en de rustige uitstraling. Het past gewoon precies bij wie ik ben en wil zijn.

Oh en de categorieën! Chaotisch als ik ben, kan ik nu mijn blogs gaan onderverdelen. Wat een oplossing voor mij en voor de lezer. Als ik mij een keer verveel de komende tijd ga ik alles ordenen, heb ik meteen een excuus om mijn geschreven blogs nog eens te lezen.

Ik heb ook een nieuw mailadres info@praatjevankaatje.nl. Voor een idee voor een nieuwe blog, een schrijftip of iets anders wat je gewoon kwijt wil. Want een praatje maak je nooit alleen.

Iets met kippen. Een jeugdtrauma. Een kip die doorliep terwijl…nee stop ik wil het er niet over hebben.

Mijn moeder was allergisch voor honden en katten. Mijn zus en ik hadden ooit ieder een konijn, witje en zwartje. Maar die liepen weg. Toch was ik altijd op slag verliefd als er jonge poesjes werden geboren op de boerderij van opa en oma. Maar zodra ze groter werden en veel haren achterlieten was de liefde alweer voorbij.

Ik heb dus zoals je begrijpt niets met Dierendag. Geef mij maar Mensendag, dan geef ik mijn favoriete mens een cadeau. Maar er is één dier waarvoor ik een uitzondering zou willen maken. Ik ontmoette hem in april in Thailand, hij wilde zelfs meteen met mij ontbijten! Ik wil terug naar die sprookjesachtige jungle om hem een knuffel te geven.

Ik zie dieren het liefst in het wild. In hun eigen natuur, zonder regels en met alle ruimte.
Zou hij mij nog herkennen?

Ik wil er al dagen over schrijven. Het van de daken schreeuwen. Maar ik werd deze week opgeslokt door lange werkdagen en de nodige activiteiten tot laat in de avond. Weinig slaap en een vol hoofd, met als gevolg een rem op mijn creativiteit.

Dat is voorbij nu, het is weekend en ik kan het ein-de-lijk vieren: ik ben al zes jaar tante! Ze was slechts drie uur oud, toen ik haar voor het eerst zag. Het was liefde op het allereerste gezicht. Samen met haar is het al zes jaar lang één groot feest. Kleuren, verven, Barbie’s optutten, de trampoline onveilig maken en de verjaardag van Woezel vieren. Inclusief taart en gezang. Dansen en springen in de kamer, ook al zit deze vol visite. Picknicken bij de eendjes en daarna mijn hoofd stoten in de glijbaan. Want niets is te vergelijken met het gevoel van weer even kind te mogen zijn.

Ze is zes en zal steeds meer gaan lezen, schrijven en groeien. Ze wordt deze winter zelfs een grote zus en ik tante in het kwadraat. Ons volgende afspraakje staat al gepland: haar ophalen van school (ofwel: in de armen vliegen want tante Karin staat haar niet iedere dag op te wachten) en dan Frozen kijken op de bank met chips en de knuffels. Ik kan niet wachten. De rol van tante wil ik nooit meer kwijt.