schrijven

De Afterparty

Een paar weken geleden bezocht ik de Startersmarkt in Tilburg. Gisteren was het tijd voor de Afterparty bij theater de Boemel in Tilburg, georganiseerd door JOST (ontmoetingsplaats voor jonge ondernemingen).

De avond begint met een wonder, want voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs heb rijd ik zonder navigatie naar een adres waar ik nog nooit ben geweest. De Spoorzone waar het theater zich bevindt doet mij meteen denken aan Strijp- S in Eindhoven, dit komt door de industriële en creatieve sfeer. Daar voel ik mij als schrijfster natuurlijk meteen thuis. Dat gevoel blijft de hele avond hangen. Ik voel mij thuis in zo’n theater met een typische Brabantse sfeer en tussen de ZZP-ers. Ik heb geen drempel en vertel zonder moeite over mezelf en over mijn passie.

Bij binnenkomst maak ik bij de bar een praatje met een vrouw die ik tijdens de Startersmarkt hoorde vertellen over haar passie: chocolade. We komen erachter dat we allebei tegen hetzelfde probleem aanlopen: we willen doorbreken  maar raken ook opgeslokt door hard werken en nog andere hobby’s daarnaast. Een oplossing hebben we nog niet, maar het besef hiervan is al een eerste stap. Vervolgens gaan we zitten op de banken want het is tijd voor de Inspiratiesessie van Paul Kruijssen. Hij vertelt over zijn boek ‘Het MerkMenu, zet in 11 stappen je organisatie onderscheidend op de kaart.’ Hij neemt ons mee in zijn verhaal met droge humor en zorgt voor veel interactie met het publiek. Hij laat startende ondernemers aan het woord, zodat wij elkaar al voor de borrel een beetje leren kennen. Voor het eerst in mijn leven bepaal ik mijn 3 kernkwaliteiten en ga ik bewust erover nadenken waarom ik nu eigenlijk schrijf. Paul laat op een speelse manier zien en horen hoe geweldig ondernemen kan zijn als je er helemaal voor durft te gaan. Maar niet zonder te accepteren dat je onderweg ook af en toe zult vallen.

Na deze sessie gaan we aan de borrel. Ik spreek verschillende genodigden en leden van de JOST. Dat geeft mij weer inspiratie voor mijn blog, want de gesprekken gaan van het veertigers dilemma naar het inrichten van studentenkamers. Ineens is het 23.00 uur en besef ik dat er morgen weer een wekker gaat. Wat een knusse en laagdrempelige avond, netwerken op deze manier ga ik zeker vaker doen!

IMG_0399

5 november 2015
overig

Waarom je nooit goede voornemens moet maken

Het is november. Ik zie de ene na de andere challenge voorbij komen. De snor laten staan voor het goede doel, in dit geval de strijd tegen prostaatkanker. Een sterk initiatief dat Movember en het zorgt voor een andere kijk op de mannen. Een maand koken zonder pakjes en zakjes. Moeders die in november zichzelf extra slank en mooi gaan maken. Geen idee waarom of hoe, want ik heb niet verder gelezen. Ik ben geen moeder en al was ik het wel dan ga ik mezelf niet uitdagen door bijvoorbeeld geen chips meer te mogen eten. Een straf voor mij, zoals ik al vaker beschreven heb.

Ik heb besloten om aan geen enkele challenge mee te doen. Want als ik mezelf iets opleg gaat het juist de andere kant op. Zo maakte ik een week geleden, aan het einde van mijn vakantie goede voornemens. Na een week lijkt het snel om dit al te evalueren, maar toch heb ik er behoefte aan. Het resultaat tot nu toe bewijst namelijk voor mij dat niets te plannen is, zeker niet als je er te veel mee bezig bent. En dat vooral de laatste tijd alles anders loopt dan ik van te voren had bedacht en op een prettige manier moet ik zeggen.

Ik zou gaan zwemmen omdat ik yoga beu was, geen zin in zweverigheid en kruidenthee. Deze week dronk ik liters kruidenthee en komende donderdag ga ik weer naar de yogales. Waarom? Omdat Steve Jobs in zijn boek beschrijft dat zenmeditatie zijn leven heeft veranderd. Plus ik heb last van mijn schouders en nek en ik weet hoe goed yoga daarbij helpt.

Ik zou lid worden van de bibliotheek. Het is wel vier keer door mijn hoofd gegaan om daarbinnen te lopen maar in mijn lunchpauzes had ik steeds andere ‘belangrijke’ dingen te doen, tja prioriteiten stellen hè…

Ik kan zo nog wel even doorgaan. Maar dan ga ik zeuren en ik had mezelf voorgenomen om dat niet meer te doen. Bij deze wens ik iedereen die wel een challenge gaat doen succes. Kom maar op met die mannen met sexy snor en met de gezonde recepten van het koken zonder pakjes en zakjes.

1 november 2015
overig

Het afzwemmen

Nog maar net zes jaar en zojuist geslaagd voor haar zwemdiploma B! Hoe stoer is dat. Want het afzwemmen is wel iets serieuzer geworden dan in mijn kindertijd. Dat doe je niet zomaar even.

Het is topdrukte bij het zwembad in Hilvarenbeek. Ik neem plaats in de kantine, want als tante kun je niet het bad in. Dat blijkt niet erg te zijn, want ik krijg al snel gezelschap van twee oma’s die hun kleinzonen aanmoedigen. Eén van de oma’s vertelt hoe het er in hun tijd aan toe ging. Of juist hoe het niet ging. Zomaar in bikini of badpak in het openbaar kon echt niet en deed je dat wel dan moest je je diep schamen. Bovendien was er te weinig geld voor zwemles en werd het niet vanuit school georganiseerd. Belachelijk vond zij dat, want ze gingen wel regelmatig in het water bij huis ‘zwemmen’ en dat was best gevaarlijk. Op haar veertigste heeft ze pas een zwemdiploma gehaald, samen met haar man. Zodat ze tenminste samen met haar kinderen kon gaan zwemmen.

Intussen zwemt mijn nichtje de sterren van de hemel. Knap dat ze zo jong al die borstcrawl helemaal onder controle heeft en zonder zenuwen zeven meter onderwater zwemt. Ze raakt niet afgeleid, zelfs niet als ze uit het zwembad stapt en mijn lachende gezicht ziet voor het raam. We zwaaien naar elkaar en ze springt er weer in voor de laatste ronde.

Na afloop verzamelen we in de kantine en eten we nog een ijsje. Ze gaat zelfs voor C nu en raad eens wie er dan weer trots op de eerste rij zit?

afzwemmen

31 oktober 2015
schrijven

Ik ben er stil van

Stil omdat de moeder van een collega zo plotseling overleed. Stil omdat dat ook eigen verdriet naar boven haalt. Mijn lieve moeder is dan ineens weer zo dichtbij. Stil omdat de student die een onderzoek deed op ons kantoor zelf uit het leven is gestapt.

Het schrijfcafé van vanmiddag stond ook in het teken van de stilte. Geen gekletst of overleg, maar een mini retraite van twee uur.

We begonnen met een kleuropdracht. Een kleurplaat voor ons neus en stil aan de slag. Na zo’n tien minuten merkte ik dat ik alleen maar gefocust was op het kleuren. Het leek wel of ik in mijn eentje aan die tafel zat. Ontspannen en langzaam kleurde ik zonder plan. Iedereen deed het op zijn eigen manier. De ene schrijfcollega wat opstandig en een ander geheel buiten de lijntjes.

Daarna gingen we verder met een woord. Enveloppen met steeds één woord daarop geschreven werden rondgedeeld. Je mocht uitkiezen welk woord je het meest aansprak. Behalve ik, want ik was de laatste in de rij. Ik kreeg het woord afwachten. De oefeningen die volgden maakten het helder: afwachten is op dit moment hét woord voor mij. Niets steeds rennen en dingen in de hand willen houden. Kleuren, schrijven en muziek luisteren, dat hielp tijdens deze retraite goed bij mij. Weinig gedachten, maar veel inspiratie. Afwachten is het nieuwe ontspannen.

IMG_0375

29 oktober 2015
proeven

Ode aan de pindakaas

Dokkum, 1963

Een van de koudste winters ooit in Nederland. Schaatsen was de grootste hobby van ieder kind en volwassene. En zij gingen nooit de deur uit zonder een boterham met…pindakaas. Met een dikke laag boter heerlijk genieten voordat de grote wedstrijd begon. En wat deden de vrouwen als zij niet lekker in hun vel zaten? Ongesteld of zomaar last van hun hormonen? Juist, zij aten een boterham met extra veel pindakaas. Een dag zonder pindakaas was een dag niet geleefd. Dan hoorde je er gewoonweg niet bij. En zonder dat smeuïge bruine smeersel was het al helemaal niet mogelijk om te winnen van je grootste concurrent op de ijsbaan.

Breda, 2015

Na een lange en zware nacht, dat ene wijntje had toch echt niet meer gehoeven, sta ik op om ontbijt te maken. Lekker gekookt eitje, verse jus, croissantje. Een angstig gevoel bekruipt me ineens. Nee, dit kan niet waar zijn. Ik zal het toch niet vergeten zijn? Wel dus. Snel kleed ik me om en ga als een haas naar de supermarkt. De caissière kijkt me verward aan, volgens mij ben ik vergeten mijn haren te kammen en mijn mascara zit nog op mijn wangen. Vandaar. Gehaast loop ik naar het vak en zie hem daar staan. Groots en niet te evenaren, de enige echte pindakaas van Calvé!

Met een brede glimlach ga ik naar de kassa, de vrouw voor mij kijkt me vragend aan. ‘In de wolken?’ ‘Ja’, antwoord ik, ‘dit is mijn grote liefde en je wordt er groot en sterk van!’

26 oktober 2015