proeven

Ongezondag

Ik heb zo’n volle buik dat ik niet verwacht binnen een paar uur te kunnen slapen. Mijn vest en zelfs mijn haar ruiken naar friet en burgers. De ongezondag startte vanmiddag bij de Markthal in Rotterdam waar we Italiaanse biertjes bestellen. Hoewel we deze hal alledrie al eerder bezocht hebben, blijft dit toch een bijzondere plek. Je raakt gewoon niet uitgekeken op de vele kraampjes met lekkers voor iedereen en op het kleurrijke gebouw.

Nog aardig recht lopen we richting de stad naar de Witte de Withstraat. Bij de Witte Aap nemen we een Bockbier en kletsen we verder. Over Parijs, over relaties en over hoe we proberen om steeds meer de keuzes te maken die echt bij ons passen. Wat bitterballen erbij, maar niet te veel want er staat iets groots op het programma.

Voor het eerst gaan wij namelijk DE burger van Rotterdam proeven, een paar deuren verder bij Ter Marsch & Co. De Burgeresse die wij naar binnenproppen is de winnaar van de beste hamburger van Nederland 2015. Dat is te proeven, wat een mals vlees in combinatie met de frisse smaak van augurk, tomaat en sla. Scottish Angus Beef en Japans Wagyu, voor dat laatste raadplegen we Google en komen we erachter dat deze koe in ieder geval geknuffeld is. Gelukkig maar.

Ter Marsch & Co is populair, want de tafels zitten al voor zessen vol. Maar ook bij het raam is het prima zitten en krijgen we meteen aanspraak van de mannen naast ons.

IMG_0497

Je zou denken dat er na zo’n burger met friet geen plek meer is in onze buiken, maar toch snakken we nog naar een toetje. Op naar NRCafé voor een thee met taart. Ik kies voor de cheesecake met kersen, oef wat smaakt die goed zeg. Met drie kilo erbij lopen we langs de Erasmusbrug die blauw wit rood kleurt. We staan letterlijk en figuurlijk stil en onze gedachten zijn bij de aanslagen. De vlaggen van bijna alle landen van de wereld wapperen achter ons. Tijd om naar het station te gaan, Rotterdam was de ideale plek om eens even flink te zondigen.

15 november 2015
schrijven

Bloggen in het geheim

IMG_20150727_100231

Soms droom ik erover om te bloggen in de anonimiteit. Het is dat ik geen tijd heb om nog een blog op te zetten, want hoe spannend zou het zijn om zonder grenzen te kunnen schrijven?

Neem bijvoorbeeld het daten, ik vind het lastig om dat te bespreken. Want meestal weet de meneer in kwestie al snel van het bestaan van mijn blog. Ik ga natuurlijk niet openbaar maken dat ik een keer naar een eerste date ben gegaan in mijn joggingbroek en dat ik zo opgelucht was dat hij er ook eentje aanhad. Want dat was de afspraak, we wilden doen wat we het meest misten als vrijgezel: op de bank hangen in ons kloffie en films kijken samen. Het ijs was meteen gebroken door de broek en doordat hij aan het begin van de film rode wijn knoeide op een te witte bank. Ook zou ik hier nooit vertellen dat ik een paar jaar geleden van een liefde een fles dure parfum kreeg bij de derde ontmoeting. Die ik vervolgens in duizend stukjes liet vallen in de badkamer. Of dat ik won tijdens een potje GlowGolf, terwijl meneer van te voren zeker wist dat hij mij zou gaan inmaken op de golfbaan.

Nee,  zulke dingen houd ik liever voor mezelf. Maar de twijfel blijft: wat wil ik wel en niet delen? Niet ieder moment van mijn leven hoef ik op het wereldwijde web te laten zien. Er zal altijd een stukje opgesloten blijven in mijn veilige zelf.

12 november 2015
boeken, stukje psychologie

Psychologie met Kaatje VII

Deze les psychologie staat in het teken van zelfhulpboeken. Heb jij ze in huis en staan ze bij jou open en bloot in de boekenkast? Of is er toch wat ‘schaamte’ wat betreft deze boeken en liggen ze ergens op een geheime plek?

The Artist’s Way staat bij mij in ieder geval in het zicht, want mijn god wat heb ik veel geleerd van dit boek.

De schrijfster Julia Cameron beschrijft in dit werkboek een praktische methode om in twaalf weken de verschillende blokkades die onze creativiteit in de weg staan, op te heffen. Een boek dat iedere schrijver zou moeten lezen, maar ook ieder ander die wil gaan leven met minder afleidingen zonder te vervallen in oude gewoontes en patronen.

Het maakt je heel alert op waar je nu staat en of dat de juiste plek voor jou is. Voordat ik te zweverig ga klinken en je al bent afgehaakt: de oefeningen in het boek zijn zeker niet zweverig en helpen je op een simpele manier vooruit. Een voorbeeld van een oefening die ik nog steeds (bijna iedere) dag doe nog voor het ontbijt: schrijf drie pagina’s zonder regels. Alles mag, waar zit je mee of wat maakt je blij? Heb je een wens deze dag of wil je simpelweg iets kwijt? Ouderwets schrijven met de pen en alleen maar neerzetten wat jij wil. Het lijkt raar om te doen, maar Julia geeft aan dat zelfs topsporters dit toepassen om doelen te bereiken.

Ik ben een jaar geleden begonnen met dit boek. In plaats van twaalf weken deed ik er een half jaar over om het uit te lezen. Soms komt er namelijk best wat op je af en dan is het goed om het ‘even’ weg te leggen. Maar wat ik merkte met het schrijven van de ochtendpagina’s: ik schreef bijna iedere dag over hetzelfde onderwerp, keer op keer. Ik besefte daardoor dat ik iets moest veranderen om gelukkiger te worden. Bovendien maakt het schrijven je meteen helder voor de rest van de dag.

In een andere oefening moest ik een cirkel maken. Binnen de cirkel moest ik alle personen/dingen/situaties zetten die ik bij mij wilde houden. Daarbuiten alles en iedereen die ik beter gedag kon gaan zeggen. Dat ruimde mijn hoofd en leven behoorlijk op en nog steeds maak ik weleens die cirkel.

Ik kan nog uren doorpraten over dit boek, maar dat ga ik niet doen. Ik wil dat je het leest want het brengt een flinke ommezwaai, vooral als je creatiever en speelser wil gaan leven. En Julia verplicht de lezer om wekelijks een kunstenaarsafspraakje te maken, alleen met jezelf. Naar buiten en alleen doen wat jij wil die dag. Dat is niet de meest vervelende opdracht toch?

10 november 2015
overig

Ik heb mijn liefde gevonden

Potjandorie zit ik deze blog gewoon te typen op mijn eigen MacBook Air. Ik-moet-bijna-huilen-zo-dankbaar. Dat ik niet meer hoef te schelden als de Acer uit 1870 vastloopt en alleen te gebruiken is met oplader in het stopcontact. Dat ik alleen maar op de aan/uit knop hoef te drukken en ik ben meteen waar ik moet zijn. Zonder ingewikkelde handelingen om alles te installeren. Dat dit prachtexemplaar na nachtenlang dromen van mij is!

Ik had een streng spaarplan opgesteld om de Macbook te kunnen kopen. Maar ik heb het niet nodig gehad, door gewoon wat rustiger aan te doen met geld en wat hulp van bovenaf kon ik vandaag naar de winkel rennen om de buit in te slaan. Ik kreeg er een gratis training bij, waardoor ik binnenkort op een zaterdagochtend nog dieper in de Apple wereld ga duiken.

Morgen ga ik met mijn nieuwe liefde op pad. Want hij is zo licht dat ik er uren mee kan gaan pronken zonder een zere schouder te krijgen. Ik kan niet wachten om hem voor te stellen aan mijn favoriete koffietent waar ik regelmatig zit te bloggen. Zullen er veel jaloerse blikken mijn kant op komen?

7 november 2015