schrijven

Dichten als een Japanner

Arboretum

 

Op zondagochtend om acht uur vrijwillig de wekker zetten: ik lijk wel gek. Totdat ik na een vluchtig ontbijt en een half uur rijden uitstap in Oudenbosch. Wat is die Basiliek prachtig, waarom ben ik hier nooit eerder geweest? Maar het is niet het enige wat deze plaats te bieden heeft ontdek ik later.

Want ik heb mij opgegeven voor een workshop Haiku schrijven in het Arboretum; dit is een sprookjesachtige botanische tuin (voorheen een kloostertuin) die gespecialiseerd is in het verzamelen van houtachtige gewassen zoals bomen en struiken. Aan het opbouwen en het goed in stand houden van deze tuin werken jaarlijks zo’n zeventig vrijwilligers.

Concentreren en dichten op de vroege ochtend, dat is pittig voor een avondmens als ik. Ik ben sowieso geen geboren dichter. Maar het is leerzaam en daar gaat het om tijdens een workshop. Wat het vooral lastig maakt, is dat een Haiku geen vrije dichtvorm is. Er zijn REGELS. Het is een drieregelig gedicht bestaande uit eerst vijf, dan zeven en dan weer vijf lettergrepen. Het gaat om een zintuigelijke, ogenblikkelijke ervaring en soms is er een verassende wending. Volg je mij nog?

Met een groep van twaalf schrijvers gaan we aan de slag en verschijnt er een eerste Haiku bij iedereen op papier. Wat voorzichtig lezen we ons gedicht voor, niet iedereen (waaronder ik) hield zich aan de regels maar ach het gaat om het proberen.

Daarna de tuin in, de zon schijnt lekker en de vogels fluiten rustig.  De opdracht is wandelen en een plek uitzoeken om inspiratie op te doen voor een volgende Haiku. Ik ga op een bankje zitten en zie een boom met oneindig veel takken. Dan komen de woorden vanzelf en lees ik  na de wandeling voor aan de groep:

In het midden
de kronkelende tak hangt
leunend op de wind

Ik zal nooit een dichter worden en dat wil ik ook niet, maar de combinatie schrijven en de natuur in vind ik ideaal. Zeker als het afgesloten wordt met een smakelijke pompoensoep en tevreden schrijfcollega’s rond de tafel.

29 februari 2016
overig

Ik trap er steeds weer in

Heb jij dat ook? Je leert iemand kennen maar hebt het gevoel dat er iets niet klopt. Of je sluit een zakelijke overeenkomst maar er is wat mis mee. Met het hoofd is het niet te verklaren. Je ziet het vast verkeerd of het komt door die nacht met weinig slaap. Ach maar gewoon accepteren hoe het is, toch?

Ik trap er steeds weer in. Ik stop zo’n gevoel weg en denk dat het onzin is. Of nog erger: dat ik mij aanstel. Maar dat ga ik niet meer doen. Want mijn intuïtie heeft nog nooit gelogen. Nooit! Ik spendeer uren met vriendinnen om erover te praten. Ik wil het verklaren. Vervolgens ga ik thuis door met malen totdat ik denk dat ik de oplossing heb gevonden.

Terwijl ik alleen maar hoef te vertrouwen. Op mezelf en mijn gevoel. Ik geloof, nee ik weet zeker dat ik daar al een goede start mee gemaakt heb. Want na een flinke time out op het werk ben ik weer bijna de oude. Of is het een nieuwe ik? Het maakt niet uit, want ik betrap mezelf erop dat ik regelmatig meezing met de radio. Of de slappe lach krijg om niets. Weinig in mijn hoofd. Helemaal in mijn lijf. Ik verslind boeken en leer mijn vrienden en familie nog beter kennen. Zorgzaam, adviserend en ze zijn er voor mij. Zonder er speciaal om te vragen.

intuitie

21 februari 2016
overig

Waarom genieten een kunst is

Het ene moment sta ik als Indiaan in een drukke stad te proosten op het leven, het volgende moment hoor ik dat mijn oom er plotseling niet meer is. Ik snap er niets van. Ik wil het zelfs nog niet snappen.

Kroegentocht
Deze week gingen mijn gedachten regelmatig terug naar een zondag van jaren geleden. Mijn peettante en oom kwamen naar mijn huis in Breda en we besloten een zelf geïmproviseerde kroegentocht te houden. We begonnen bij de Irish Pub en voor ik het wist had ik een halve liter donker bier in mijn hand. Daarna belandden we in een foute kroeg met Hollandse muziek en zongen we hard mee met de nummers door de microfoon. Uitgelaten verlieten we met zijn drietjes de stad weer, wat een onverwachts plezier was het op deze zondagmiddag.

Uitzonderlijke uitspraken
Genieten lijkt soms wel een kunst in tijden van stress en van alles en nog wat moeten, maar dat kon mijn oom als de beste. Duiken, golfen, skiën, buurten bij opa en oma op de boerderij en met zijn kinderen en kleinkinderen op pad. Zijn vrolijke en hartelijke vertelstem, de grappen en de uitzonderlijke uitspraken, ik zal ze nooit vergeten. ‘ Waar je van droomt kun je niet van wakker liggen,’ die tekst hang ik nog eens op een tegeltje boven mijn bed.

Een grote man
Zijn zakelijke inzicht zorgde er bij mij voor dat ik vanzelf ging nadenken over een toekomstige baan als schrijfster. Ik beloof je ome Frans, die baan gaat er ooit komen. Ik had nog zoveel van hem willen en kunnen leren. Een grote man voor zijn familie én het familiebedrijf Den Ouden, dit gemis is nu al zo voelbaar in ons dorp.

Ik ben verdrietig en velen met mij, maar neem het van hem over: ik zal nooit stoppen met genieten.

13 februari 2016
proeven

Wakker worden bij Starbucks

Met vier mannen koffie drinken op zaterdagochtend, ik kan een slechter begin van de dag verzinnen. Met koek, cake en een sterk verhaal. Ik bezocht een koffieseminar van Starbucks op het station in Breda en kreeg een heel persoonlijk beeld van deze wereldwijde koffieketen.

De seminar begint met een inleiding over het ontstaan van koffie. Ik weet dat koffie oorspronkelijk uit Ethiopië komt, maar ik had geen idee hoeveel er gebeurd voordat deze in mijn beker terechtkomt. Angie de Ruijter (barista en Coffee Master) praat honderduit hierover en laat ons intussen proeven van Colombia tot aan Sumatra.

IMG_0950

Koffie drinken is al jaren vanzelfsprekend voor mij, maar koffie PROEVEN dat is een kunst op zich weet ik nu. Eerst het kopje wat rond laten draaien om te zien hoe de koffie eruit ziet. Dan komt het belangrijkste onderdeel: ruiken! Wat als je dat overslaat zul je nooit de smaak intens beleven. Daarna mogen we ongegeneerd slurpen om een eerste indruk te krijgen van de koffie. Als laatste gaan we het drinken, maar niet zonder een stuk koek of cake.

Waarom heb ik dit nooit zelf bedacht? Dat koffie met een citroensmaak een ideale combinatie is met citroencake? De cake in je mond stoppen en tegelijkertijd een slok nemen geeft het zo’n andere smaak. Een betere en diepere om precies te zijn.

Versie 2

In totaal krijgen we drie tastings waarbij de koffie gezet wordt met behulp van een Frens Press en via Pour Over: een zetmethode die de zogenaamde slow coffee geeft. Tussendoor vertelt Angie over de duurzaamheid die bij Starbucks voorop staat: als je de koffie hier op wilt drinken krijg je milieubewust geen plastic beker maar een grote mok. De prijsafspraken en werkomstandigheden van de boeren worden nauwlettend in de gaten gehouden, want iedere boer is een volwaardige partner binnen het Starbucks concern. Gelijkheid en niets minder dan dat.

Bij de laatste koffie, een dark roast ben ik in één klap klaarwakker en weet ik zeker dat mijn zaterdag energiek zal zijn. We nemen afscheid en Angie belooft ons te mailen als er weer een nieuwe koffieseminar op het programma staat. Ik kijk uit naar het proeven in de lente, want ik heb ontdekt dat de milde koffie met citroensmaak mijn voorkeur heeft. Met een zakje Caffe Verona verlaat ik het station. Oh die geur die uit mijn tas komt doet me alweer verlangen naar een volgend kopje; het zal niet lang meer duren voordat ik zelf een French Press ga aanschaffen.

31 januari 2016
overig

Jan en alleman

Het blijft voor mij het meest lastige onderwerp om over te schrijven. De liefde. Wat vertel ik wel en niet hier? Ga ik de diepte in of houd ik het oppervlakkig? Nee. Ik open mijn hart. Steeds een beetje meer.

Vanochtend praatte ik daarover met M. bij lunchroom Jan en alleman in Breda. Ik ken haar van het basketballen en we kwamen erachter dat we allebei van koffie houden. En van (het praten over) de liefde. Hoe lastig het kan zijn om echt te vinden wat je ‘zoekt’.

Soms wankelt het nog wat in mijn en haar leven en dan ben je extra vatbaar voor aandacht. Ga je dan ook nog eens online daten, dan komt de aandacht vanzelf. Want uit ervaring kan ik zeggen dat een date via internet zo geregeld is. Wat berichtjes op en neer, overstappen naar WhatsApp en dan ga je al snel afspreken.

Makkelijk zou je denken, maar hoe ga je naar een date zonder verwachtingen? Gewoon open erin zonder mening. Dat vind ik lastig. Want door zijn profiel te bekijken heb ik al een beeld. Door het eerste contact via de telefoon word ik enthousiast gemaakt. Maar het gevoel komt pas tijdens de date. Dat kan geen foto of berichtje creëren. Ik ben kritischer geworden. Ga niet met Jan en alleman afspreken. Kijk eerst goed naar het profiel en naar de tekst. Blijf bij mezelf in wat ik wel en niet wil delen.

Vanochtend kwamen we tot de conclusie dat we het nodige leren van het (online) daten, vooral over onszelf. Je weet toch niet hoe het loopt in de liefde en hoe het over een maand is. Of over een jaar. Liever nu plezier maken en jezelf blijven ontwikkelen. Deze koffie krijgt zeker een vervolg, ook buiten het basketbalveld kunnen wij volgens mij veel van elkaar leren.

23 januari 2016