Deze ezel kun je toch niet weerstaan? Vanaf de parkeerplaats heb je meteen aanspraak van het woest aantrekkelijke beest. Het is even doorbijten op het hobbelige zandpad om bij de herberg te komen, zet de versnelling daarom in zijn twee en dan rustig het terrein op rijden.
Gemoedelijk, zo zou ik In Den Bockenreyder in Esbeek in één woord omschrijven. Vlak voordat ik vertrok keek ik op de website voor de routebeschrijving en ik kon niet stoppen met lachen. Alle teksten zijn in het plat Braobants geschreven. Het personeel praat ook enkel mijn moedertaal, dit voelt als thûis.
Na de lunch met eieren en aspergesoep, vulste veul (zorg dat je dus stevige trek hebt, sla het ontbijt een keer over) is het tijd om te gaan wandelen. Dat gaat moeizaam, want ik ben zo slim geweest om met het wisselvallige weer op slippers te komen. We komen aan bij een hoge uitkijktoren en voor één euro bestemd voor Natuurmonumenten kun je de toren beklimmen om vervolgens te genieten van een geweldig uitzicht. Het lijkt wel de Biesbosch, ik heb nooit geweten dat dit gedeelte van Braobant zo de moeite wèrd is.
De zon breekt door en alles vertraagt. Ontspanning in het kwadraat. De middag sluiten we af met een witte Hoegaarden. De groep naast ons heeft een verjaardag te vieren, iedereen zingt hard het lied voor de jarige mee. Een opa kijkt vanaf het bankje naar het stel, kekt um leut hebbe.
Ik vertrek weer met de auto richting het zandpad, houdoe en da ge bedankt zèt dè witte war!
