Tijdens de zinderende hitte in het schrijfcafé vanmiddag spraken en schreven we over raadsels, mysteries en fantasieën. Hoewel onze hersenen niet optimaal werkten konden we binnen een kwartier veel mysteries opnoemen zoals religie, de dood, geboorte, dromen, het menselijk brein en de taal.

Echter zijn we één belangrijk mysterie vergeten: het vloggen. Dat heb ik gisteren ontdekt tijdens een introductiecursus bij het hoofdkantoor van de ANWB in Den Haag. Zoals ik in mijn vorige blog aangaf ga ik twee zaterdagen in september meedoen aan de E-bike Challenge van de ANWB. Inmiddels hebben we een speciale pagina op de website en zijn de deelnemers officieel voorgesteld.

Ik had alleen niet verwacht dat er zoveel kwam kijken bij het maken van een vlog ofwel een videoweblog! ANWB-er en videospecialist Bas Timmermans legt uit dat je stem, de stand van de ogen, de juiste omgeving en de inhoud van de boodschap het verschil maken. En dat het er vooral om gaat dat je jezelf blijft en plezier maakt tijdens het filmen. Fouten maken mag, graag zelfs want dan komt het spontaan en niet gemaakt over. Daar kom ik achter als ik met een andere deelnemer in het park vlakbij het hoofdkantoor een eerste vlog opneem. Onhandig met de selfiestick en onze telefoon praten we in de camera en proberen we intussen de groene omgeving vast te leggen.

Bij terugkomst wordt door de organisatoren benadrukt dat niets moet. Als je geen ster bent voor de camera, maak het dan met name duidelijk in een blog of via foto’s op Facebook of Twitter.

Wat een ontspannen en leerzame kennismaking bij de ANWB, zaterdag 10 en 17 september fiets ik op het gemakje met de E-bike door de prachtige omgeving van de Veluwe en Westenschouwen. Hopelijk mag ik in iedere geval deze fiets gaan testen,  is het geen plaatje?

Ik haat scheldwoorden met een naam van een ernstige ziekte erin, potjandorie! Als ik iemand op straat zo’n naar scheldwoord hoor roepen kook ik van binnen en van buiten. Ik heb er weleens wat van gezegd hoor, maar dan word ik aangekeken alsof ik gek ben. Waarom is daar überhaupt ooit iemand mee begonnen?

Toch is er een plek waar ik wel los ga met de minder ernstige scheldwoorden. Bij de ouders van mijn beste vriendin kan dat, onze band is daar stevig genoeg voor. Wij zijn van die zeldzame zielen die nog Wordfeud spelen. Zonder schaamte leg ik soms zo’n woord aan, zonder dat ik commentaar krijg. Zij begrijpen dat NIETS in de weg moet staan om de hoogste score te behalen.

Nu we het toch over Wordfeud hebben, wist je dat dit digitale Scrabble spel ook een vorm van sociale controle is? Als ik om half acht ‘s ochtends zie dat er een woordje is aangelegd weet ik dat ze in Tegelen aan het ontbijten zijn. En gebeurt er twee dagen niets dan hang ik aan de telefoon om te vragen of er niets ernstigs aan de hand is.

Soms gaat het vervelen en wil ik ermee stoppen. Dan staak ik een week en pak ik het daarna weer op. Ik vind het een goede training voor de hersenen en het kost tien keer minder moeite dan het jagen op Pokémons. Voor een taalneuroot als ik is dit spel een blijvertje.

En jij, speel jij nog Wordfeud of ben ik te ouderwets voor woorden?