stukje psychologie

Buut vrij!

Morgen is het Bevrijdingsdag en vieren we onze vrijheid. Vandaag valt op de tijdlijn van Facebook mijn oog op een artikel uit de Trouw: ‘We ontnemen kinderen de kans om zichzelf te ontdekken’ 

De schrijver legt uit hoe de ouders van nu de controle willen houden over hun kinderen. Door bijna constant op ze te letten, zelf mee te spelen in de zandbak of een prestatie te hangen aan een activiteit denken ze dat hun kinderen het gelukkigst zijn.

Psycholoog Peter Gray, hoogleraar psychologie aan het Amerikaanse Boston College denkt hier anders over. Ouders moeten hun kinderen veel meer zelf laten aanmodderen. Door uren buiten te spelen worden ze creatiever en sterker. Kinderen vervelen zich niet snel, laat ze eens zelf bepalen wat ze willen doen en voor je het weet spelen ze eindeloos verstoppertje of staat er een wachtrij bij de trampoline.

Dat herinner ik mij van vroeger, ik kon uren stoepranden met de buurjongens en iedere avond klonk er wel ergens buut vrij! in de buurt. Of ik zat binnen met de barbiepoppen en verzon een eigen soap met Ken en Barbie in de hoofdrol.

Wanneer is het omgeslagen? En waarom zijn de ouders van nu bang dat het mis gaat als ze even niet opletten?

Ik heb geen kinderen van mezelf, maar twee geweldige bonuskinderen in het weekend. Ik let op als we samen over straat lopen of als ik alleen thuis ben met ze. Hoewel ik niet het natuurlijke moederinstinct heb voel ik het aan als ze tijd voor zichzelf willen en dan spelen ze in hun hut of ontstaan er spontaan zandkastelen in de tuin. Ik drink intussen thee en als zij iets nodig hebben hoor ik het meteen.

Wat ik vooral hoop voor de kinderen van deze tijd is dat ze niet duizend en één dingen moeten. Dat ze de vrijheid mogen pakken als ze daar behoefte aan hebben, ook gedurende een drukke schoolweek. Het echte presteren is voor later, door te spelen zullen ze creatiever en blijer de toekomst in gaan.

proeven, voeding & gezondheid

Is de moestuin een blijvertje?

Ik ben opgegroeid met verse groenten, fruit en kruiden van de boerderij van opa en oma. Zij hadden een moestuin verspreid over het land en ik genoot van het boontjes doppen met oma in de keuken en het plukken van de eerste verse aardbeien.

Geen wonder dat ik een hovenier aan de haak heb geslagen en we nu een gedeelte van de tuin ingericht hebben als moestuin. We zijn niet de enigen, het is dé trend om zelf eten te kweken of een eigen stukje land te hebben in het dorp of in de stad. De kinderen doen af en toe mee, ze zijn al opgewarmd door de populaire moestuintjes actie van de AH.

Zou het een hype zijn die over een paar jaar voorbij is of blijven we wroeten in de aarde om onze rust en ontspanning te vinden? Want tuinieren staat gelijk aan een (vrijwel) leeg hoofd en lichaamsbeweging in de buitenlucht. Hebben de kinderen van nu die graag tijd doorbrengen achter de televisie of de iPad later zin om een schop in de hand te nemen?

In ieder geval hoef je niet urenlang te zweten om je moestuin levend te houden. Ik heb een moestuin kalender gekocht waarin per maand beschreven staat wat er moet gebeuren. Mocht je denken ja jij hebt makkelijk praten, maar ik heb geen groene vingers dat lukt me nooit! kijk dan het volgende filmpje en start vandaag nog zonder stress een eigen moestuin:

overig

Paaspop barst uit zijn voegen


Ieder jaar schrijf ik een blog met lovende woorden over Paaspop en kan ik daarna niet wachten tot de volgende editie. Dit keer is het anders en vraag ik me af: barst Paaspop teveel uit zijn voegen om te blijven gaan?

Voor een geboren en getogen Schijndelse die opgegroeid is met dit festival voelt het  alsof ik in een doolhof ben beland. De bestrating zorgt voor een netter geheel, maar ik mis de planken met modder om door te banjeren. De tenten staan in hogere steigers en door de ontelbare kleuren en geluiden ben ik binnen enkele seconden het overzicht kwijt.

Met vrienden komen we samen in de Apollo tent voor een optreden van Hans Teeuwen. Het is raar om een cabaretier op een podium te zien praten waar normaal een band speelt. We zijn geen liefhebbers van hem en besluiten na een kwartier om verder te lopen. We dansen op reggae muziek en daarna zien we een krachtig optreden van Matt Simons. Vervolgens is het tijd voor koffie en een visje (wat een combinatie trouwens) en lopen we van de ene tent naar de andere zonder ergens te blijven hangen. De Chrystal Fighters maken het ronddwalen zonder duidelijk doel goed, wat een vrolijke en opzwepende muziek!

Het vertrouwde zit hem in het samenzijn met de beste vrienden, het kletsen met oude bekenden en het opgaan in de muziek. Ik mis echter de gemoedelijke sfeer, overzicht op het terrein en optredens zonder wachtrijen. Want de afsluiter Kensington zit er niet in, wachten in de regen totdat je in een volle tent Paaspop afsluit is niet onze manier. Ik ben nieuwsgierig hoe de organisatie het zelf heeft ervaren en of de drukte volgend jaar beter opgevangen zal worden…

stukje psychologie

Sla ik door?

Als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat een leeg bureau dan voor? 
Einstein

Als er een top tien zou bestaan van mensen die tot in de puntjes kunnen opruimen zou ik erin staan. Ik haat rommel, viezigheid en als dingen plotseling op een andere plek liggen. Ben ik autistisch hierin? Ik vrees van wel en na het lezen van het artikel ‘Hoezo Marie Kondo?’ in Flow magazine kom ik tot de conclusie dat ik niet persé in de top tien hoef te blijven.  Marie Kondo schreef een boek over hoe je door ontspullen en opruimen orde schept in huis en in het hoofd, waardoor je geluksgevoel toeneemt.

Het artikel maakt duidelijk dat dit niet voor iedereen geldt. Albert Einstein kreeg zijn geweldige ideeën achter een rommelig bureau. Een clean desk policy is op kantoren geen slim beleid, want de sloddervossen die tussen bergen papieren, memo’s en halflege koffiebekers aan het werk zijn, blijken uiteindelijk het creatiefst te zijn.

Ik woon samen met een sloddervos en als ik een slechte bui heb loop ik als een strenge juf door het huis. In een paar maanden tijd heb ik het huis zien veranderen van rommelig naar een plek met minimale chaos en nu knaagt er iets. Want het moet niet zo zijn dat hij op zijn tenen gaat lopen hiervoor. Bovendien denk ik niet dat je minder gelukkig bent als er een trui op de trap ligt of als de schoenen niet op dezelfde plek in de gang staan.

Bij deze ga ik een poging wagen om IETS van rommel in huis toe te laten en de autistische trekjes zal ik proberen te temmen. Spullen mogen op een andere plek liggen onder de voorwaarde dat ik ze gemakkelijk terug kan vinden.

Hoezo opgeruimd staat netjes 😉 ?

boeken, stukje psychologie

Hoe zit het met jouw smartphone stress?

Alexander Markowitz heeft als hoogleraar Informatica onderzoek gedaan naar de psychosociale gevolgen van het gebruik van smartphones. Ik heb zijn boek gelezen en ben bijna geneigd dat ding in de prullenbak te gooien.

Want dat ding, de iPhone die hier in het zicht voor me ligt onderbreekt mijn concentratie om de haverklap. Als ik naar het buitenland ga en vervolgens een weekend of een week zonder Wifi leef merk ik direct dat ik rustiger ben. Waarom ben ik in het dagelijks leven dan zo gek om zelfs tijdens het wachten in een rij bij de supermarkt dat ding uit mijn tas te pakken?

In het boek vergelijkt Alexander dat met gokken in een casino: je weet dat je niet iedere keer de hoofdprijs wint maar de kans erop maakt het de moeite waard om het te doen. Je scrolt door de tijdlijn op Facebook omdat je op zoek bent naar dat ene interessante bericht. Intussen lees je de rest van de berichten half en raak je vermoeid van alle teksten en foto’s die op je af komen. Zou je de tijdlijn uitprinten dan kun je het grootste gedeelte weggooien en zullen er hooguit een paar berichten de moeite waard zijn om te lezen.

Intussen legt ons smartphone gebruik druk op onze relaties, de rust is ver te zoeken met dat ding in de buurt en we worden er niet productiever op. Hoe kun je die ene opdracht op het werk klaar krijgen als er intussen twintig mails en dertig WhatsApp berichten binnenkomen die je het liefst snel leest en beantwoordt? Dat gaat niet en daarom kunnen we aan het einde van een werkdag het gevoel hebben dat er niets uit onze handen is gekomen.

Ik merk dat ik tijdens het lezen bewust word van mijn eigen smartphone stress en door de wijze woorden van Alexander wil ik veranderen. Ik leg het mobiele apparaat weg als ik bezoek krijg of een rustige avond samen of voor mezelf wil. In de supermarkt en bij de bushalte kijk ik om me heen en maak ik een praatje in plaats van dat ik klets via een schermpje. Ik drink koffie ergens en lees een boek in plaats van dat ik Facebook open om te kijken hoe het met een oud collega gaat. Want hoe belangrijk kan een online boodschap zijn dat je daarvoor een waardevol gesprek of moment opzij zet?