voeding & gezondheid

Zaterdagochtend was het zover: namens de ANWB mocht ik deze E-bike van Amslod testen op de Veluwe. We verzamelen met alle deelnemers van het testteam om 10.00 uur bij Kasteel Cannenburch in Vaassen. De sfeer zit er direct goed in, met blije gezichten en gele ANWB shirts krijgen we ieder onze eigen E-bike toegewezen voor de fietstocht van 37 kilometer.

Het eerste gedeelte tot de lunch besluiten we als groep bij elkaar te blijven, omdat de razende reporter wat interviews wil doen. Nadat we bij de eerste afslag even de verkeerde kant op gaan (het is je vergeven Bert 😉 ) merken we dat een kaartje met knooppunten voldoende is om niet te verdwalen. Je hoeft amper moeite te doen om snelheid te maken, waardoor het zelfs met 28 graden een uitdaging is om bezweet terug te komen.

De Amslod rijdt soepel, heeft een lekker zadel en tijdens de challenges voorafgaand aan de lunch merk ik dat ook het sturen prima gaat. We slalommen langs pionnen met en zonder zware boodschappentas achterop en bijna iedereen heeft juist een betere tijd met de zware bagage, wat een verrassende ontdekking! De laatste challenge is de moeilijkste: zo langzaam mogelijk voortbewegen op de fiets over 10 meter zonder af te stappen. Ik heb ongeveer de snelste tijd, omdat ik vergat om te blijven remmen onderweg.

Een lunch met verse soep, sandwiches en koffie geeft nieuwe energie voor het langste gedeelte van de tocht. De groep splitst zich en ik fiets met vrolijke Vera door het Veluwse landschap met schattige boerderijen. Het is behoorlijk warm nu dus ik ben blij dat we genoeg kilometers door de bossen mogen maken. Wat een genot om op een ontspannen manier te fietsen zonder dat je moe raakt. Je hebt de tijd om de natuur te aanschouwen en we stoppen op de bijzondere plekken voor een foto of video momentje.

Even wisselen we van fiets en zit ik op de Keola, ik merk dat ik bij deze E-bike een andere snelheid en ondersteuning moet instellen om soepel te blijven fietsen. Ik ben niet zo technisch, maar als ik de verhalen van de andere deelnemers hoor die al twee tochten gehad hebben geloof ik meteen dat iedere fiets weer heel anders rijdt en werkt. De ‘mijne’ heeft bijvoorbeeld een extra krachtige middenmotor waardoor deze geschikt is voor ieder landschap. Vandaar dat de heuvels niet voelen als heuvels en wind tegen bijna geen opgave is.

Vera blijft hangen op een plek om de beste vlog ooit te maken en ik besluit de laatste kilometers door de bossen alleen te doen. In het begin is het rustgevend en merk ik dat ik nog beter let op de omgeving. Toch lijkt het daardoor alsof de eindstreep langer duurt, dus volgende week blijf ik samen fietsen en staat de route ‘Kroon op de Deltawerken’ in Westenschouwen op de planning, met een geheel andere E-bike.

Ik heb buikpijn van de borrelnootjes en van het lachen. Bij basketballen is het normaal dat er een zomerstop is, maar de extra fanatieke spelers (zoals ik) gaan door. Op woensdagavond in juli en augustus spelen de vrouwen en mannen van Agathos in Raamsdonksveer een wedstrijd onder elkaar.

Stiekem moet ik bekennen dat de derde helft het hoogtepunt is van deze zomerse partijtjes. Na het zweten en zwoegen is een douche een geschenk uit de hemel, maar niet als de licht autistische M. erbij staat. Ik weet niet dat ze een EIGEN douche heeft in de sporthal, waardoor haar blik steeds bozer wordt als ik eronder sta en besluit uitgebreid mijn haar te wassen.

In de kantine zakt de boosheid gelukkig, geef haar een witte wijn en ze is het alweer vergeten. Vervolgens zijn de onderwerpen van gesprek amper bij te houden. Van een frietpan die in een auto opensprong waardoor het frietvet in het rond ging tot een sappig verhaal van een stapavond met het team waarbij niet iedere dame zelfstandig de deur van haar huis kon bereiken. De tweede ronde borrelnootjes valt zwaar, toch blijven we door eten. Vage plannen maken we voor een stapavond binnenkort (waarbij we op een strenge manier gaan bepalen wie wel en wie juist geen rosé krijgt) en we gaan een keer varen met het botje*.

Rond middernacht eindigt de derde helft, met een uitgeput lijf van het spelen én met goed getrainde buikspieren.

*plat West-Brabants voor bootje

Zes jaar lang ging ik met M. om de drie maanden naar de Sanquin bloedbank in Breda. We maakten er iedere keer een avondvullend programma van. Spinazie of boerenkool eten van te voren want wij streden om wie het hoogste ijzergehalte had. Voordat je bloed gaat geven wordt namelijk (naast de hartslag en bloeddruk) de Hb-waarde van je bloed gemeten. Deze mag bij vrouwen niet onder de 7.8 liggen, dan kun je de halve liter bloed die je gaat geven niet missen. Na afloop van de bloedafname kregen we standaard een roze koek en bleven we nog even thee drinken daar.

Helaas moesten we op een gegeven moment stoppen met deze bloederige uitjes. Onze drukke levens lieten het niet meer toe en na de laatste afnames had ik wat langer last van moeheid en een duizelig gevoel bij het opstaan. Dat is niet de bedoeling bij een bloedafname. Het was tijd om weer fit te worden door die agenda wat leger te maken.

Maar ik heb mijn comeback gemaakt bij de bloedbank. Ik voel me lekker fit en weet dat het geven van plasma over het algemeen iets minder voelbaar is achteraf dan het geven van bloed. Een 8.3 als Hb-waarde, wat een topscore! Plasma geven duurt ongeveer drie kwartier (bij bloed is dat rond de tien minuten) waardoor ik wat-een-geluk twee roze koeken mag eten. Het voelt goed om terug te zijn; om de de dankbare gezichten van de vrijwilligers weer te zien en boven alles om met slechts drie kwartier van mijn tijd anderen te helpen. Sluit jij ook een keer aan?