schrijven

Soms droom ik erover om te bloggen in de anonimiteit. Het is dat ik geen tijd heb om nog een blog op te zetten, want hoe spannend zou het zijn om zonder grenzen te kunnen schrijven?

Neem bijvoorbeeld het daten, ik vind het lastig om dat te bespreken. Want meestal weet de meneer in kwestie al snel van het bestaan van mijn blog. Ik ga natuurlijk niet openbaar maken dat ik een keer naar een eerste date ben gegaan in mijn joggingbroek en dat ik zo opgelucht was dat hij er ook eentje aanhad. Want dat was de afspraak, we wilden doen wat we het meest misten als vrijgezel: op de bank hangen in ons kloffie en films kijken samen. Het ijs was meteen gebroken door de broek en doordat hij aan het begin van de film rode wijn knoeide op een te witte bank. Ook zou ik hier nooit vertellen dat ik een paar jaar geleden van een liefde een fles dure parfum kreeg bij de derde ontmoeting. Die ik vervolgens in duizend stukjes liet vallen in de badkamer. Of dat ik won tijdens een potje GlowGolf, terwijl meneer van te voren zeker wist dat hij mij zou gaan inmaken op de golfbaan.

Nee,  zulke dingen houd ik liever voor mezelf. Maar de twijfel blijft: wat wil ik wel en niet delen? Niet ieder moment van mijn leven hoef ik op het wereldwijde web te laten zien. Er zal altijd een stukje opgesloten blijven in mijn veilige zelf.

Een paar weken geleden bezocht ik de Startersmarkt in Tilburg. Gisteren was het tijd voor de Afterparty bij theater de Boemel in Tilburg, georganiseerd door JOST (ontmoetingsplaats voor jonge ondernemingen).

De avond begint met een wonder, want voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs heb rijd ik zonder navigatie naar een adres waar ik nog nooit ben geweest. De Spoorzone waar het theater zich bevindt doet mij meteen denken aan Strijp- S in Eindhoven, dit komt door de industriële en creatieve sfeer. Daar voel ik mij als schrijfster natuurlijk meteen thuis. Dat gevoel blijft de hele avond hangen. Ik voel mij thuis in zo’n theater met een typische Brabantse sfeer en tussen de ZZP-ers. Ik heb geen drempel en vertel zonder moeite over mezelf en over mijn passie.

Bij binnenkomst maak ik bij de bar een praatje met een vrouw die ik tijdens de Startersmarkt hoorde vertellen over haar passie: chocolade. We komen erachter dat we allebei tegen hetzelfde probleem aanlopen: we willen doorbreken  maar raken ook opgeslokt door hard werken en nog andere hobby’s daarnaast. Een oplossing hebben we nog niet, maar het besef hiervan is al een eerste stap. Vervolgens gaan we zitten op de banken want het is tijd voor de Inspiratiesessie van Paul Kruijssen. Hij vertelt over zijn boek ‘Het MerkMenu, zet in 11 stappen je organisatie onderscheidend op de kaart.’ Hij neemt ons mee in zijn verhaal met droge humor en zorgt voor veel interactie met het publiek. Hij laat startende ondernemers aan het woord, zodat wij elkaar al voor de borrel een beetje leren kennen. Voor het eerst in mijn leven bepaal ik mijn 3 kernkwaliteiten en ga ik bewust erover nadenken waarom ik nu eigenlijk schrijf. Paul laat op een speelse manier zien en horen hoe geweldig ondernemen kan zijn als je er helemaal voor durft te gaan. Maar niet zonder te accepteren dat je onderweg ook af en toe zult vallen.

Na deze sessie gaan we aan de borrel. Ik spreek verschillende genodigden en leden van de JOST. Dat geeft mij weer inspiratie voor mijn blog, want de gesprekken gaan van het veertigers dilemma naar het inrichten van studentenkamers. Ineens is het 23.00 uur en besef ik dat er morgen weer een wekker gaat. Wat een knusse en laagdrempelige avond, netwerken op deze manier ga ik zeker vaker doen!

Stil omdat de moeder van een collega zo plotseling overleed. Stil omdat dat ook eigen verdriet naar boven haalt. Mijn lieve moeder is dan ineens weer zo dichtbij. Stil omdat de student die een onderzoek deed op ons kantoor zelf uit het leven is gestapt.

Het schrijfcafé van vanmiddag stond ook in het teken van de stilte. Geen gekletst of overleg, maar een mini retraite van twee uur.

We begonnen met een kleuropdracht. Een kleurplaat voor ons neus en stil aan de slag. Na zo’n tien minuten merkte ik dat ik alleen maar gefocust was op het kleuren. Het leek wel of ik in mijn eentje aan die tafel zat. Ontspannen en langzaam kleurde ik zonder plan. Iedereen deed het op zijn eigen manier. De ene schrijfcollega wat opstandig en een ander geheel buiten de lijntjes.

Daarna gingen we verder met een woord. Enveloppen met steeds één woord daarop geschreven werden rondgedeeld. Je mocht uitkiezen welk woord je het meest aansprak. Behalve ik, want ik was de laatste in de rij. Ik kreeg het woord afwachten. De oefeningen die volgden maakten het helder: afwachten is op dit moment hét woord voor mij. Niets steeds rennen en dingen in de hand willen houden. Kleuren, schrijven en muziek luisteren, dat hielp tijdens deze retraite goed bij mij. Weinig gedachten, maar veel inspiratie. Afwachten is het nieuwe ontspannen.

Op een blauwe maandag in januari van dit jaar startte ik mijn eigen Tekstbureau Kareen. Zonder voorbedacht plan of gericht doel. Ik wist echt niet waar ik aan begon, denk ik nu achteraf. Want hoe breed en moeilijk kun je het jezelf maken?

Deze valkuil maak ik niet nog eens, zeker niet na mijn bezoek aan de Startersmarkt in Tilburg vandaag. Ik dacht eerst dat het georganiseerd werd door de Kamer van Koophandel toen E. vroeg of ik mee wilde gaan. Gelukkig niet. Want zo’n jaar geleden bezocht ik de Startersdag van de KvK in Eindhoven en wat ik mij vooral hier van herinner zijn te lange workshops in overvolle en warme lokalen. Prijzige koffie en broodjes en ik wist gewoon niet waar ik het moest zoeken. Dat hing natuurlijk samen met het feit dat ik ook echt niet wist wat of hoe ik met mijn tekstbureau moest beginnen.

Hoe anders ging ik naar de Startersmarkt. Het was bij een locatie van de Rooi Pannen met een schoolse en open sfeer. Gratis koffie met een lekker chocolaatje. Geen poespas, gewoon hoppen van workshop naar workshop en intussen werd er op het podium van alles verkondigd op het gebied van het starten van je eigen bedrijf.

De workshop van Sandra Arink ‘Personal branding’ vond ik een eyeopener. Want je kunt nog wel zo enthousiast beginnen, maar hoe zet je jezelf nou neer? En wat voor bijzonders wil jij specifiek verkopen? Bij de laatste vraag raakte ze mij meteen. Want ik wil niet van alles en nog wat gaan verkopen via een tekstbureau. Ik wil klein en gericht beginnen. En ik ben al begonnen, door mijn blog een nieuwe uitstraling te geven. Door 4 x per week te gaan bloggen in plaats van 1 x. Door een cursus ‘Voor kinderen schrijven’ te gaan opstarten.

Ik ga verder als creatief schrijfster en zie wel of het mij brengt naar een leven als zzp-er. Ik maak mezelf sterker door mijn huidige netwerk en probeer het te vergroten. Want ook dat leerde ik vandaag in Tilburg: je kent gemiddeld 500 mensen in het eigen netwerk die jou verder kunnen helpen. 500!  Als er dan niet eentje tussen zit die een creatief schrijfster nodig heeft…

Ik zou nu eigenlijk op weg moeten zijn naar Eindhoven voor de cursus ‘Voor kinderen schrijven’. Ik spijbel niet en ik ben ook niet te moe om te gaan. Helaas is deze cursus na 2 lessen afgebroken omdat er te weinig deelnemers waren.

Bah, ik baal er zo van! Want de lessen waren precies zoals ik het mij had voorgesteld: speels en verslavend. Juf Judy kende ik al van eerdere cursussen in Breda en dat voelde meteen vertrouwd. Net als de locatie het CKE in Eindhoven, lekker Brabants met een dame in de kantine die haar eigen cake en taart bakt en verkoopt. Ik ben ze dankbaar hoor, want ik heb geheel gratis mogen proeven van het schrijven voor kinderen ruim 2 x 2 uur lang. Maar het smaakt zo naar meer.

Toch houdt het hierbij niet op. Natuurlijk niet. De juf heeft een goede optie gegeven voor een thuiscursus. Daar kan ik ieder moment mee beginnen en zo lang of kort over doen als ik wil. Maar wat ik merkte de afgelopen lessen is dat er niets gaat boven klassikaal leren. Met elkaar verzin je meer verhalen dan alleen. Ook moet ik gestimuleerd blijven om tijd vrij te maken en er echt voor gaan zitten.

Ik heb nu genoeg ervan gebaald en luister maar naar de woorden van een wijze man uit mijn familie: zonder tegenwind bouw je ook geen spierkracht op. En hoe vervelend kan het zijn om dit soort boeken als aanvulling op het huiswerk te ‘moeten’ lezen?