schrijven

Vanochtend verwonderde ik mij over een buurman. Nogal in de war stond hij voor mijn deur, hij kon maar niet begrijpen waarom de postbode iedere keer een brief in zijn brievenbus stopte zonder envelop eromheen. Hij heeft regelmatig stemmingswisselingen en gedraagt zich dan als een klein kind. Zijn vragen en bijzondere kijk op de wereld verbazen mij iedere keer weer.

Tijdens het schrijfcafé in Breda vanmiddag mocht ik ook een klein kind zijn. Fantaseren, lachen, samen spelend schrijven en onze eigen waarom vragen bedenken. Met twee schrijfcollega’s verzon ik een dialoog tussen een handveger en blik en iedere persoon aan tafel had een andere definitie verzonnen op het thema van dit schrijfcafé ‘Verwondering’.

Maar het meest verwonderd was ik vandaag over mezelf. Voor het eerst in mijn carrière als schrijfster had ik zonder veel denkwerk een rijmend gedicht op papier gezet:

Ik zou weleens willen weten
Waarom de bomen niet praten
Mogen zij wel fluisteren in de nacht?
Over hun avonturen vertellen, heel zacht?
Ik zou weleens willen weten
Waar bomen aan denken
als zij gaan slapen
Zouden zij dan ook gaan gapen?
Als bomen konden praten
Zouden zij niet te stoppen zijn
Want zij horen alle verhalen
in het bos en op straat
Ik wacht op de eerste boom die praat

Op zondagochtend om acht uur vrijwillig de wekker zetten: ik lijk wel gek. Totdat ik na een vluchtig ontbijt en een half uur rijden uitstap in Oudenbosch. Wat is die Basiliek prachtig, waarom ben ik hier nooit eerder geweest? Maar het is niet het enige wat deze plaats te bieden heeft ontdek ik later.

Want ik heb mij opgegeven voor een workshop Haiku schrijven in het Arboretum; dit is een sprookjesachtige botanische tuin (voorheen een kloostertuin) die gespecialiseerd is in het verzamelen van houtachtige gewassen zoals bomen en struiken. Aan het opbouwen en het goed in stand houden van deze tuin werken jaarlijks zo’n zeventig vrijwilligers.

Concentreren en dichten op de vroege ochtend, dat is pittig voor een avondmens als ik. Ik ben sowieso geen geboren dichter. Maar het is leerzaam en daar gaat het om tijdens een workshop. Wat het vooral lastig maakt, is dat een Haiku geen vrije dichtvorm is. Er zijn REGELS. Het is een drieregelig gedicht bestaande uit eerst vijf, dan zeven en dan weer vijf lettergrepen. Het gaat om een zintuigelijke, ogenblikkelijke ervaring en soms is er een verassende wending. Volg je mij nog?

Met een groep van twaalf schrijvers gaan we aan de slag en verschijnt er een eerste Haiku bij iedereen op papier. Wat voorzichtig lezen we ons gedicht voor, niet iedereen (waaronder ik) hield zich aan de regels maar ach het gaat om het proberen.

Daarna de tuin in, de zon schijnt lekker en de vogels fluiten rustig.  De opdracht is wandelen en een plek uitzoeken om inspiratie op te doen voor een volgende Haiku. Ik ga op een bankje zitten en zie een boom met oneindig veel takken. Dan komen de woorden vanzelf en lees ik  na de wandeling voor aan de groep:

In het midden
de kronkelende tak hangt
leunend op de wind

Ik zal nooit een dichter worden en dat wil ik ook niet, maar de combinatie schrijven en de natuur in vind ik ideaal. Zeker als het afgesloten wordt met een smakelijke pompoensoep en tevreden schrijfcollega’s rond de tafel.

Wat een storm zojuist op de snelweg, mijn auto bleef nog maar net overeind. Maar ook in mijn hoofd is een herfststorm ontstaan. Dit kwam door het schrijfcafé bij Dudok in Tilburg, waar het vanmiddag geheel in het teken stond van sprookjes.

Waar ik in mijn blog zo dichtbij de waarheid blijf, ging ik nu een andere wereld binnen. De wereld van fantaseren zonder regels, iedere zekerheid liet ik los. Het was even wennen in het begin, de volgende vragen kwamen op in mijn hoofd: ‘ Kan ik dit wel schrijven? Is dit niet te raar voor woorden?’ Gelukkig is het antwoord op beide vragen nee, in een sprookje is niets te gek. Wat een vrijheid om dit te ervaren.

In het begin moesten we ons favoriete sprookje benoemen en ik riep meteen: ‘Assepoester!’ Uiteindelijk maakte ik mijn eigen verhaal en ging het over een gemene man die het leven van een prinsesje op zijn kop zette. Het thema was jaloezie en zij wist niet hoe zij dat uit haar leven moest verbannen. Maar uiteindelijk leefde zij dankzij de wijze les van een groen monster toch nog lang en gelukkig.

Tussen de opdrachten door raakte ik in gesprek met mijn buurvrouw en zij heeft bij toeval ook het plan om een kinderboek te gaan schrijven. We hebben elkaars contactgegevens en gaan binnenkort met een koffie ideeën uitwisselen. Het sprookje voor vandaag was compleet, het fantaseren laat ik niet meer los.