schrijven

Als ik een blog schrijf waarin ik met de billen bloot ga krijg ik het af en toe benauwd. Kan ik dit wel aan de wereld vertellen? Wat als niemand de behoefte heeft om dit te lezen? 

Hoe anders is het als ik voor een opdrachtgever bezig ben. Ik kruip in de huid van de ander zodat ik niet diep hoef te gaan. Kortom de verschillen zijn groot tussen zakelijk schrijven en bloggen over jezelf:

• Hoe persoonlijker het onderwerp, hoe beter de blog gelezen wordt. Het geeft veel likes en reacties op Facebook en daardoor bereik je in één klap een grote groep mensen.
• Zakelijk schrijven heeft een beperking: het kan niet volledig op je eigen manier. Tot nu toe heb ik daar geen problemen mee, omdat ik merk dat de creativiteit er niet aan ten onder gaat. Tijdens een kop koffie of een telefoongesprek met een opdrachtgever komen de ideeën vanzelf naar boven borrelen.
• Bloggen over jezelf brengt niet snel geld op. Ik haal er echter plezier uit en het zorgt ervoor dat ik blijf groeien in het schrijven.
• Ik heb als ghostwriter zakelijke blogs en social media berichten geschreven, het nadeel is dat je naam er dan niet onder staat.
• Er blijft een rem op het persoonlijke bloggen, omdat ik niet ALLES wil delen. Voor de bloggers onder ons, hoe ver ga jij in het delen van je leven online?

Afgelopen vrijdag bestond mijn blog vijf jaar. Joepie! Ik ben voor deze gelegenheid terug in de tijd gedoken en dit was één van mijn eerste blogs:

Na een gezellige middag bij mijn opa en oma kom ik met een hoofd vol vragen thuis. Maar ook met een besef dat we allemaal zo lekker moeilijk bezig zijn. Oma vertelde zoals vaker over de tijd van vroeger. Met gemak kreeg een vrouw twaalf kinderen en waste in een teil alle wasgoed met de hand. Ook stond er altijd een pan warm eten op tafel en kreeg de man alles wat hij wenste. Je ontmoette elkaar tijdens een middag ‘buurten’ met jongens en meiden van je leeftijd. En als het klikte bleef je kletsen en zag je elkaar vanzelf weer tijdens de volgende georganiseerde middag. En mijn opa en oma hebben geluk gehad, de liefde is gebleven en hoe. Samen een rijk leven op een grote boerderij en hoewel ze altijd hard moesten werken, heb ik ze nog nooit horen klagen over nekklachten, een burn out of een muisarm.

Wat klinkt dat toch heerlijk simpel.  Nu is het internet daten dé manier om elkaar te leren kennen en blijft er weinig over van het spontane ontmoeten. We gaan massaal aan de yoga en meditatie om maar enige rust in ons hoofd te krijgen, en de mindfulness trainingen rijzen de pan uit.  Kunnen we niet beter terug naar het simpele genieten, en gewoon weer lekker buiten zijn? Na je werk lekker een uurtje fietsen in de buitenlucht om de stress los te laten. Tuinieren tot je erbij neer valt of een kop koffie drinken op het terras, al is het nog net iets te koud. Laat je gedachten vrij en sta open voor nieuwe ontmoetingen. Zeker nu, lang leve de (bijna) lente!

Wie had toen kunnen bedenken dat ik vijf jaar later zou gaan samenwonen met de liefste die ik heb leren kennen via Tinder. Ik doe wekelijks aan yoga en meditatie, maar ik blijf ook een buitenmens. Het zal me niet verbazen als we ooit op een boerderij wonen zoals opa en oma, zonder burn out of nekklachten en met een achtertuin in het kwadraat.

Dinsdagmiddag 13.00 uur, ik vertrek richting de bibliotheek. Ik bedenk me dat ik al een ochtend leef zonder koffie. Ik krijg afkickverschijnselen: trillende handen en een slaperig gevoel.

Dat wordt dus koffie drinken buiten de deur. De bibliotheek loop ik vluchtig voorbij en ik kom in de Veemarktstraat terecht. Zat hier niet ergens een puik nieuw koffietentje? Na een paar passen heb ik het gevonden en zie ik bij binnenkomst schommels, hoge planten én mijn schrijfcafé vriendin José. Ze begroet mij enthousiast, legt haar krant opzij en vraagt of ik erbij kom zitten.

Voor haar is het tevens de vuurdoop bij Puick, wat een toeval. We kletsen over de inrichting, over het bloggen en over hoe lastig het is om te bepalen welke vrienden echte vrienden zijn. Soms krijg je er minder voor terug dan dat je zelf geeft, wat doe je dan? Onze conclusie is om vooral energie te steken in de (h)echte vrienden, zodat we tijd extra krijgen om te bloggen, wie weet zelfs naar een professioneel niveau.

Hier raken we niet over uitgepraat en we besluiten een blog te schrijven over deze spontane ontmoeting, ieder op onze eigen manier. De inspirerende blog van José, met schrijfnaam Mrs Bamboo lees je hier.

Eén ding weet ik zeker: schrijfvrienden zijn blijvertjes!

Ik hoop dat we volgende maand nog met hetzelfde aantal personen zijn. Donderdag veranderde het vredige schrijfcafé in het Hijgend Hert in korte tijd in een felle discussie. Terwijl het onderwerp dat normaal gesproken niet snel zou oproepen. Bloggen is toch het meest fantastische onderwerp om over te praten?

Na een eerste schrijfoefening mag ik kort wat vertellen over mijn blog en lees ik één van mijn publicaties voor aan het publiek. Zul je net zien dat het deze keer extra druk is, dus met enige zenuwen begin ik mijn praatje. Iedereen luistert aandachtig, totdat de vraag komt hoe je de lezers naar je blog kunt krijgen. Ik noem het woord ‘Facebook’ en de mannen en vrouwen van vijftig plus krijgen een paniekaanval.

Ik wil niet op Facebook, dan moet ik reageren en iedere keer online blijven! Ik praat alleen via Whatsapp, wat moet ik met Twitter?

Samen met mijn leeftijdsgenoten probeer ik ze rustig te krijgen en vooral de voordelen te benoemen van het bloggen in combinatie met Social media. Je mag ook alleen bloggen voor vrienden en familie. Niets moet, als je maar plezier hebt in het schrijven.

Karen die samen met Monique het schrijfcafé leidt doet nog een poging iemand over te halen om zijn gedichten in een blog te gaan zetten. Ik wil geen reacties. Nee, ik ga dat niet doen niets voor mij. 

Wat geniet ik hiervan. Dat iedereen zonder schaamte zijn mening geeft en niet wil meebuigen. Tegendraads ten opzichte van de online wereld, terwijl onze generatie polsklachten heeft en zelfs met de mobiele telefoon naar bed gaat.

Van de afsluiting geniet ik nog meer. Ik krijg bloemen en een kaart als dank omdat ik wat wilde vertellen over mijn blog, plus een gratis deelname. Lieve Karen en Monique, bedankt voor de waardering en dat ik dankzij jullie het podium op durfde!