proeven

Dokkum, 1963

Een van de koudste winters ooit in Nederland. Schaatsen was de grootste hobby van ieder kind en volwassene. En zij gingen nooit de deur uit zonder een boterham met…pindakaas. Met een dikke laag boter heerlijk genieten voordat de grote wedstrijd begon. En wat deden de vrouwen als zij niet lekker in hun vel zaten? Ongesteld of zomaar last van hun hormonen? Juist, zij aten een boterham met extra veel pindakaas. Een dag zonder pindakaas was een dag niet geleefd. Dan hoorde je er gewoonweg niet bij. En zonder dat smeuïge bruine smeersel was het al helemaal niet mogelijk om te winnen van je grootste concurrent op de ijsbaan.

Breda, 2015

Na een lange en zware nacht, dat ene wijntje had toch echt niet meer gehoeven, sta ik op om ontbijt te maken. Lekker gekookt eitje, verse jus, croissantje. Een angstig gevoel bekruipt me ineens. Nee, dit kan niet waar zijn. Ik zal het toch niet vergeten zijn? Wel dus. Snel kleed ik me om en ga als een haas naar de supermarkt. De caissière kijkt me verward aan, volgens mij ben ik vergeten mijn haren te kammen en mijn mascara zit nog op mijn wangen. Vandaar. Gehaast loop ik naar het vak en zie hem daar staan. Groots en niet te evenaren, de enige echte pindakaas van Calvé!

Met een brede glimlach ga ik naar de kassa, de vrouw voor mij kijkt me vragend aan. ‘In de wolken?’ ‘Ja’, antwoord ik, ‘dit is mijn grote liefde en je wordt er groot en sterk van!’

Ik ben wat vroeg en M. staat vast in de rij voor de parkeergarage. Ik bestel een cappuccino en heb nu de tijd om eens goed om mij heen te kijken en de sfeer te proeven.  Tapasbar & Borrelcafé De Markt in Breda is niet groot en je zou verwachten dat het dan al snel een kippenhok wordt op zaterdagmiddag rond lunchtijd.

Hoe gek het ook klinkt, het is juist een plek waar je echt tot rust komt. De fijne muziek van onder andere The Beatles en Jack Johnson vullen deze ruimte met Mediterraanse sfeer. Niemand praat hard of loopt onrustig rond. Alles gaat traag en vrolijk de bar door.

Als M. gearriveerd is bekijken we hongerig de menukaart. Zij gaat voor een stevige uitsmijter en ik kies voor brood met pulled pork. De Markt bestaat 2 jaar en daarom krijgen we gratis een pompoensoep vooraf. De vitaminen stromen mijn lichaam binnen bij deze soep, een goede compensatie voor het broodje wat daarna komt. Ach, het is weekend en het brood met varkensvlees is LEKKER met hoofdletters, zeker met de saus en frisse coleslaw erbij.

We bestellen nog een thee en laten de grote maaltijd wat zakken voordat we vertrekken. We zijn nieuwsgierig naar de tapas hier en het borrelen. Daar is het helaas nog te vroeg voor en er is geen ruimte meer in de buik.
Maar ik weet al waar wij onze volgende vrijdagmiddagborrel gaan drinken…

Ik kan er gewoon niet vanaf blijven. Ik ben verslaafd en ben echt niet van plan het los te laten.

Gisteren liep ik richting de winkelstraat met een hongerig gevoel. Geen zin in biologisch verantwoord eten, want soms wil ik juist het tegenovergestelde. Zondigen zonder grenzen. Wil ik een goed stuk vlees met friet en hopen mayonaise. Of in dit geval: een vette latte macchiato met extra veel suiker en een sandwich met serranoham. Dan zit je dus te lunchen in een zaak die de Chocolate Company heet en kan het zondigen alleen maar erger worden.

Want ik liet in een onbewaakt ogenblik mijn ogen hierop vallen:

Daar word je toch meteen verliefd op? Ik ben bang dat deze pot heel snel op is en dat ik verplicht terug moet. Ze hebben uiteraard nog meer lekkere smaken daar staan. De bandieten. De Chocolate Company in Breda ziet er ook nog eens veel te aangenaam uit met die lange leestafel en enorme boekenkast. Nee, ik ben bang dat deze verslaving veel te lang gaat duren.

Een aantal weken geleden was ik het even helemaal kwijt. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken en liep verloren door de straten van de Parel van het Zuiden. Een bezoek aan het Bierreclamemuseum maakte het alleen maar erger. Nog even en ik zou mijn koffers gaan pakken naar een andere plek in Brabant.

Maar nu merk ik dat de liefde langzaam weer aan het groeien is. Ik voel mij weer lekker in mijn Bredase vel en weet dat er in ieder geval één ding is waar Breda mij nooit in teleur zal stellen: lekker eten.

Zo liep ik vrijdag in mijn lunchpauze naar Theekamer PIEN. Lunchen buiten de deur, dat is geheel legaal op vrijdag. Ik had al veel positief geroezemoes gehoord over deze vegetarische, biologische lunchroom. De geruchten bleken waar: de tosti met brie, walnoot en appelstroop smaakte goddelijk. Met een ‘pluk de dag’ kruidenthee erbij was ik weer fit voor de laatste werkuren voor het weekend.

Alleen jammer dat ik geen rode bieten lust, want deze lunchroom is met haar PIEN-burger (een burger gemaakt van biologische verse rauwe rode bieten) genomineerd voor het lekkerste Lunchroombroodje van Nederland 2015.  Hopelijk zet PIEN op deze manier bourgondisch Breda nog beter op de kaart.

3 maanden geleden stapten we uit het vliegtuig na 2 onvergetelijke weken in Thailand en nu zagen we elkaar voor het eerst weer. We spraken af bij de Burger King want een paar katerige mannen hadden honger. M. zat al schaamteloos 2 Whoppers naar binnen te werken toen ik aankwam op de afgesproken tijd + het Brabantse kwartiertje. Ik ben de moeilijkste niet en bestelde ook meteen een Whopper en daarna een Twix ijsje. Hoe fijn dat je meteen weer jezelf kunt zijn bij elkaar. Dat ijsje was alleen iets over de datum gok ik, want ik heb nu nog kiespijn van het kauwen op knoerharde stukjes chocolade.

F. sloot ook aan en at vrolijk mee. Een Starbucks en een film over de haven van Rotterdam verder in de stationshal waggelden we naar de Metro. Op naar het Vroesenpark voor het festival Duizel in het park. We voelden ons meteen thuis in de hippie-achtige sfeer en haalden de nodige Oehoe’s. De roze kleedjes werden neergelegd door S. en daar zijn we ook niet meer vanaf gekomen totdat we echt weer vreselijke honger kregen. Bijna moesten we verhuizen voor een hangmat liefhebber, maar die lieten we toch maar naast ons hoofd bungelen. Alles beter dan opstaan.

De gesprekken gingen van Tinder naar salarisverhoging en van liefdesverdriet naar de raarste plek waar je ooit wakker werd. En natuurlijk over onze vakantie in Thailand, het enige minpunt wat wij van deze vakantie konden noemen is dat er WIFI was in de jungle. Het leek wel een trage film gisteren, maar dan een goede waarin we alleen maar hoefden te genieten van de zon, de muziek en van echt interesse tonen in elkaar. Van de laatste Oehoe’s kochten we nog een paar speciaal biertjes en we sloten de dag af met een stevige maaltijd in het centrum van Rotterdam.

Daarna vertrokken we naar onze huizen in Rotterdam, Katwijk, Eindhoven en Breda. Een kilo erbij, maar met een enorm relaxed gevoel wat ik niet meer kwijt wil raken. De hippie in mij is geboren.