overig

Netwerken
Door al die feestjes heb ik geen tijd meer voor een baan 

Ik geef Loesje gelijk, als ik terugdenk aan de JOST excursie van afgelopen vrijdag in Tilburg. Ik kwam in contact met deze laagdrempelige Brabantse netwerkclub op de Startersmarkt vorig jaar. Daarna werd ik uitgenodigd voor een gezellige Afterparty in Theater de Boemel en wist ik het zeker: hier wil ik bij horen, op een dag ga ik lid worden van deze club.

De ontmoetingsplek voor de excursie is het vernieuwde Ontmoetingscentrum van de Rabobank aan de Spoorlaan. Ik krijg koffie en aardbeientaart en voor ik het weet sta ik aan een tafeltje te kletsen met startende en al enigzins ervaren ondernemers.

Even raak ik in paniek, want iemand vraagt mij waar de b van blog voor staat. Eh…ik moet diep graven naar het antwoord wat ergens verscholen ligt maar gelukkig staat een aardige dame mij bij: blog is de verkorte variant van weblog en daardoor heeft de b geen speciale betekenis. 

Na de kennismaking krijgen we een interessante rondleiding door het pand. Dit is geen saai kantoor met witte overgordijnen, het lijkt wel een paleis. Vooral op de bovenste verdieping waar we in een soort ridderzaal met kunstzinnige rode lampen wijd uitkijken over de stad. Op de overige verdiepingen zijn er knusse huiskamers om te vergaderen of te lunchen en niemand heeft een vaste werkplek.

Het is een druk programma vandaag, na de Algemene Ledenvergadering en een korte borrel trekken we de binnenstad in voor een misdaadwandeling. Gruwelijke verhalen komen naar boven en ineens staan we op een kerkhof waarover gefluisterd wordt dat Koning Willem II hier in het geheim begraven ligt.

Gelukkig mogen we na deze spannende activiteit onze voeten laten rusten bij Heavens Kitchen aan de Piushaven. Ik leer dat dit restaurant vroeger een magazijn was, het is op een creatieve manier opgeknapt tot een prettige plek om te kletsen, te eten en goede wijn te drinken.

Rond half elf loop ik richting het station en besef ik pas hoe ontspannen ik ben tussen de mensen van de JOST. Deze excursie voelde niet als netwerken maar als een intieme bijeenkomst waarbij iedereen duidelijk maakt wat hij of zij nou het liefst doet qua werk en privé. Complimenten voor de organisatie, want deze dag vol met leermomenten, Brabantse lekkernijen en misdadige kilometers wil ik niet vergeten.

Dat gaat ook niet gebeuren want de secretaris heeft een korte video van het geheel gemaakt!

1. Ik zal het blijven ontkennen, maar ik kijk al 26 jaar minstens één keer per week naar Goede tijden, slechte tijden. Op dit moment zijn Ludo en Janine na een breuk voor de vijftigste keer weer samen. Misschien het moment voor mij om af te kicken?
2. Ik weet zeker dat ik dé medicijnen tegen een kater heb gevonden: de ochtendmelange kruidenthee van Albert Heijn en witte druiven.
3. Als ik pindakaas op mijn brood smeer, gaat eerst de pindakaas erop en daarna pas de boter.
4. Ik haat het als ik iemand een boek uitleen en ik krijg deze na herhaaldelijk verzoek niet terug. Dan breekt mijn literaire hart in stukjes.
5. Het Wilhelmus kan ik amper meezingen, maar de liedjes van Acda en de Munnik ken ik al-le-maal van buiten.
6. Ik kreeg een jaar geleden tranen in mijn ogen toen ik deze woorden hoorde: ‘Tante Karin ik hou van jou.’ 
7. Zonder moeite stap ik in de Python, maar ik ben doodsbang in de PandaDroom. Iets met een botsing met een schommel in de tuin op vierjarige leeftijd.
8. In mijn studententijd heb ik in een discotheek expres het verkeerde telefoonnummer gegeven aan een aanbidder.
9. Ik beklim vulkanen op sneakers van tien euro, loop door de sneeuw op All Stars en ga met slippers aan over modderige wegen.
10. Soms krijg ik om twaalf uur ‘s nachts de inspiratie waar ik de hele week op gewacht heb en spring ik uit mijn bed om te gaan schrijven. Sorry dus voor deze blog op een niet christelijk tijdstip. Welterusten!

Ik heb geen idee hoe vaak ik in mijn leven al in de Efteling ben geweest, jij wel? Ondanks dat ik de attracties grotendeels van binnen en van buiten ken en blijf verdwalen in het Sprookjesbos, leek het gisteren alsof ik er voor het eerst was.

Het begint in de Fata Morgana, waar ik een knuffel en troostende woorden geef aan mijn zesjarige nichtje. Ik probeer te zien wat er eng is aan deze boottocht langs verschillende culturen en werelden en dat lukt meteen. Een tovenaar die luid spreekt, een enge tijger die gromt en de aanhoudende spannende muziek.

Hierna besluiten we de spanning te verlagen en maken we een rondje in de Carrousel. Buienradar is vandaag onze belangrijkste raadgever en deze geeft aan dat we zeker een uur kans hebben op zon. Vlug naar het Sprookjesbos, voordat de regen toeslaat!

Nog nooit heb ik Lange Jan NIET zijn nek zien uitsteken, het is een schande. En wist je dat er een verhaal bestaat van Pinokkio waarin hij uit de bek van een vis tevoorschijn komt?

De lucht wordt donker en er is kans op onweer; we beseffen dat het nu of nooit is. Als mijn zus en ik in de nieuwste aanwinst de Baron willen, moeten we vlug zijn. De rij is niet lang gelukkig, waardoor we snel de mijn betreden. De zenuwen gieren door mijn lijf tijdens de vrije val en ik gil de hele rit, dit heb ik nooit eerder ervaren bij een attractie in de Efteling. De Baron is gaaf en zo’n aanrader voor wie de Python en Vogelrock geen uitdaging meer vinden.

Hierna zingen we mee in het Carnaval Festival en komen we tot de blije ontdekking dat zelfs mijn jongste nichtje van een half jaar mee mag. Pa trakteert ons op friet en frikandellen en als afsluiter bekijken we een grandioze watershow met vuur en dansen we op de muziek uit de bekendste atracties.

Ik keek gisteren met geheel andere ogen naar de Efteling, namelijk door de ogen van een kind. Deze dag was in alle opzichten een sprookje met een gouden randje!

Onlangs heb ik na negen dienstjaren afscheid genomen bij Easy Way en dan is de grote vraag: WAT NU? Het geld gaat niet vanzelf naar mijn rekening (mocht iemand een mogelijkheid weten hoe dat wel kan, aarzel dan niet om dat te laten weten) en ik ben absoluut geen type om achterover te gaan hangen en niets te doen.

Ik kan mij opsluiten en de dagen vullen met nadenken, driftig zoeken naar vacatures of nog erger: wanhopig mezelf inschrijven bij alle bestaande vacaturebanken en uitzendbureaus. Ik denk niet dat dit obsessieve gedrag werkt én ik moet bekennen dat het freelance bestaan naar me lonkt.

Ik ga de zoektocht naar een nieuwe invulling van het werkende leven vooral plezierig maken. Afgelopen donderdag heb ik een goed begin gemaakt bij de Open coffee in Waalwijk. Ik praat regelmatig met vrienden over netwerken en ik merk dat zij het lastig vinden. ‘Spannend’ en ‘ongemakkelijk’ zijn de woorden die terug blijven komen als ik over dit onderwerp begin. In het Atelier aan de Winterdijk in Waalwijk is er geen sprake van spanning of ongemakkelijkheid. In deze creatieve omgeving met spontane ondernemers voelt het alsof ik op een feestje ben, alleen drink ik koffie in plaats van wijn.

Na de kennismaking van 9.00 tot 10.00 uur is er een officieel moment ingelast voor de loterij. Visitekaartjes worden in kommen gedaan en iedere deelnemer mag een prijs bedenken om te verloten. Ik besluit mijn schrijfkunsten hiervoor in te zetten en verzin als prijs een gratis blog. Ik hoor ‘Praatje van Kaatje’ luid door de microfoon en schiet overeind. Wat een geluk dat ik als nieuweling meteen een blog mag weggeven. En het geluk blijft aan mijn zijde, want ik win ook een prijs! Binnenkort krijg ik een gratis voetreflexmassage bij Praktijk Hidio in Tilburg.

Ik ben benieuwd wat voor verrassingen ik nog meer ga tegenkomen tijdens de zoektocht. Hoe luidt de uitspraak ook alweer, het gaat niet om het resultaat maar om de weg ernaartoe?

Stiekem gluur ik regelmatig binnen bij andermans huizen. Als ik richting de stad loop kan ik het niet laten. Ik heb ontdekt dat er weinig mensen zijn met goede gordijnen hier in Breda. Of willen ze dat ik naar binnen kijk? Zijn ze trots op hun inrichting of was het geld op om wat voor het raam te hangen?

Ik kan nu zeggen dat ik trots ben op mijn huis, hoewel dat lang geduurd heeft. Ik had nooit een bepaalde eigen stijl en deed er geen moeite voor om dat te veranderen.

Tot december vorig jaar, ik was het plotseling beu. Ik wilde andere kleuren, knusheid en een persoonlijke stijl. Het is gelukt, de pasteltinten voeren de boventoon met verschillende hippe accessoires die het verschil maken. Ik heb kasten geverfd en joepie-de-poepie het is gelukt om behang recht op de muur te krijgen. Als kers op de taart kreeg ik een paar weken geleden een geheel nieuwe badkamer van de woningbouwvereniging.

Het lijkt wel of ik in een ander huis ben gekropen, zonder het gedoe van sjouwen en verhuizen. Hoe ziet jouw stekkie eruit? Als jij nog aparte woonideeën hebt of foto’s van jouw inrichting, deel het dan met deze schaamteloze gluurder!