overig

Vanochtend vlak voor de spinning les (hoe goed kan je dag beginnen) bleef ik even steken in de Psychologie. Een goed artikel over stress, verdriet en loslaten. Iedereen krijgt ermee te maken, maar hoe gaan we ermee om?
Nou in deze tijd vooral snel en met alle hulpmiddelen die voorhanden zijn. Schouder even vast omdat je al tien uur aan het werk bent? Hop meteen ‘s avonds naar de fysiotherapeut.
Een lange relatie gaat stuk, wat nu het verdriet toelaten? Nee hoor, we geven ons op voor de mindfulness training en die psych van om de hoek heeft vast nog wel een uurtje vrij.

Hoe zou het zijn om het zoals vroeger weer zelf te doen? Wat meer bewegen, dan gaat die schouder vanzelf weer los. Yoga is van oudsher het medicijn tegen zere schouders, nek – en rugklachten. Uit ervaring kan ik zeggen dat hier geen fysio tegenop kan.
Liefdesverdriet? Gewoon huilen of net zolang erover praten totdat je beseft dat je ex zeker niet de leukste is.

Dag psych en fysio, we doen het lekker weer zelf.
Met trots!

Afgelopen vrijdag afscheid genomen van mijn liefste en grootse oma. In de sneeuw, maar met een warm gevoel. Vanwege alle mooie herinneringen, op de boerderij was het altijd een groot feest. Logeerpartijen met koekjes, snoepjes, chips en chocolade. Spelen met de poezen, de eieren uithalen bij de kippen en helpen in de kas.
Een warm nest voor iedereen.

De sneeuwvlokken mengen zich met tranen, en ieder heeft zijn eigen verdriet.
Gelukkig zijn er de vrienden van vroeger en nu, lief en oprecht. Groots in het steunen en klein door een simpele knuffel. Zodat het verdriet plaats kan maken voor een zonnige lente, met de bijzondere tijd van vroeger in mijn hart.

De stinkende kleren weer gewassen, de pruiken weer in de kast. Geen Alaaf meer maar gewoon weer hallo. De liedjes verdwijnen langzaam uit het hoofd, het enige geluid is de wekker na een te korte nacht.

En dan voelt het even leeg. Want vier dagen lang waren je enige zorgen: wat doen we aan en waar gaan we heen? Hebben we genoeg muntjes gekocht en wie is die verklede Pino nou? Talloze gesprekken over het leven maar vooral ook over niets. Leven in het nu.

Kunnen we niet wat anders in het leven roepen de dag na carnaval in plaats van haring happen? Want serieus, haring na zoveel bier is wel het laatste waar ik zin in heb.
Een praatgroepje speciaal voor de carnavalsliefhebbers? Om te bespreken hoe we zo snel mogelijk weer vrolijk in de maatschappij kunnen terugkeren. Geen heimwee meer naar carnaval, maar wel samen nagenieten. Met een kop groene thee dan, want het lijf moet herstellen.

Mocht er iemand met of zonder kater nog een betere oplossing weten, laat je horen…

Internet daten, een oude liefde ontdekken op Facebook en zelfs via de Wordfeud chat die ene leuke persoon ontmoeten; je zou bijna vergeten dat je ook gewoon iemand tegen het lijf kan lopen. Een eerste indruk, een speciaal gevoel en wie weet ook precies waar je al die tijd  naar zocht.

Hartstocht in de Trein speelt hierop in. En met succes. Sinds december 2012 actief, en nu al meer dan 35.000 volgers op Facebook. Ken je dat krantje de Rails nog van jaren geleden, met romantische aanzoeken voor mensen die gespot waren in de trein?
Dit is vergelijkbaar, de meest uitlopende verhalen verschijnen op het web, met grappige of juist serieuze bedoelingen. De andere volgers helpen diegene die op zoek is naar de prins of prinses uit het treinstel. En dan kan het zomaar raak zijn.

Over een weekje ga ik met de trein naar Almere, eens kijken of ik de treinreis mooier kan maken met een oproep. Ik zal in ieder geval iets opvallends dragen, je weet maar nooit…