overig

• de baan waar iedereen jaloers op is, zonder stress en met een inkomen waarbij  geldzorgen niet bestaan.
• een pittoreske boerderij met koeien, paarden, kippen en iedere dag verse eieren bij het ontbijt.
• een kapsel dat nooit verwilderd is met haar dat glanst, zelfs in het donker
• een huis dat 24/7 schoon en opgeruimd is, met verse bloemen op tafel en een lege wasmand in de badkamer.

Herkenbaar? Je hoopt en verwacht van alles en bij voorkeur op korte termijn. Vervolgens heb je dubbele pech: de verwachtingen komen niet uit én intussen vliegen de prachtige dingen aan je voorbij. Schrijfster Susan Smit schreef hier een pakkende column over in de Happinez: Dit moment is volmaakt.

Ik doe met haar mee, ik heb me voorgenomen om alleen de aandacht te richten op wat er op dit moment is:

• Het is een donderdag met 18 graden en ik zit op een flexwerkplek in Den Bosch te schrijven na een lekkere fietstocht door het Bossche Broek. Nog vier dagen en dan is het officieel lente. Geen seizoen wat mij zo doet glimlachen als deze. Ik wil zonnesproeten op mijn gezicht, picknicken in het park met vers afgebakken broodjes en aardbeien en de eerste barbecue met vrienden in de tuin houden.
• Ik ben gezond en ik heb genoeg geld op mijn bankrekening om van te leven. Deze week is een artikel van mij geplaatst in De Mooi Schijndel Krant en daar ben ik van in de wolken.
• Ik ben ook in de wolken van ons knusse en kleurrijke huis, het samenwonen met de liefste en precies-even-koppig-als-ik man die ik ken en niet te vergeten een parel van een boom in de achtertuin:

• dat ik in de laatste week voor carnaval ga stressen voor een outfit en dan vervolgens besluit om het pakje van vorig jaar aan het trekken.
• dat ik als Brabander Venlose carnavalsliedjes van buiten ken, zelfs diegene over de gaten in de optocht…
• waarom Donald Trump met zijn voorkomen en uitspraken president van Amerika is, met de dag begrijp ik daar minder van.
• dat ik een dosis energie heb gekregen van ons feest ter ere van het samenwonen afgelopen zaterdag, terwijl ik die laatste rode wijn beter niet had kunnen nemen.
• dat een vrouw voor een boer uit Texas wil emigreren terwijl ze erg gehecht is aan haar kleinkinderen (komen we daar volgende week achter in de volgende aflevering van Boer Zoekt Vrouw?)
• dat een bescheiden boer zonder ervaring met daten precies de goede vragen stelt tijdens een speeddate.
• waar de gave tekenfilms zoals de Smurfen en de Snorkels zijn gebleven, na een half uur Spongebob op Nickelodeon ben ik al overprikkeld.
• hoe Nijntje nu verder moet,  R.I.P. Dick Bruna.

Zestien jaar, zes huizen, één studie en drie banen. Tranen van geluk en van verdriet, lachbuien, stevige stapavonden, gevonden en weer verbroken liefdes. Lekker de natuur in bij het Mastbos of tijdens een fietstocht langs de Mark.

Ik typ deze blog vanuit ons huis waar het met de dag knusser en vertrouwder is nu de spullen vanuit de stad een plekje vinden in Sint-Michielsgestel. Vannacht sliepen we samen voor het laatst in het zesde huis. Na een bezoek aan de favoriete winkels en speciaalbiertjes bij Sam Sam had ik zes dromen over:

1. de introductie op de NHTV, waar ik vier dagen in hetzelfde shirt rondliep en uiteindelijk met weet ik hoeveel medestudenten in dat smerige shirt in een zwembad sprong.
2. een krantenjongen die we tegenkwamen om zes uur ‘s ochtends, terwijl de vogels floten en we net een broodje shoarma hadden gegeten.
3. de traditionele Sinterklaasavond in het studentenhuis, met foute cadeautjes, lol om niets en het zelf verzonnen hoedenspel.
4. de studiereizen naar Rome, Boedapest, Parijs en Wenen. Wat een straf om een toeristische opleiding gevolgd te hebben.
5. de eerste stappen naar een volwassen leven door te gaan werken en de liefde voor het schrijven te ontdekken.
6. de vriendelijkheid en openheid van de mensen die ik heb ontmoet, zowel van bekenden als van ‘vreemden’. Deze twee karaktereigenschappen heb ik in de laatste verhuisdoos heb gestopt.

• eet ik de taart op die een lieve vriendin als verrassing bezorgd heeft op het toekomstige adres…
• bakt mijn vriend de oliebollen en krijg ik een feestelijk ontbijt op bed.
• gaan we naar de bioscoop en zien we een spetterende film met Will Smith. Collateral Beauty heeft een sterke cast met een pakkend verhaal waarbij je tegen het einde bijna van je stoel valt van verbazing.
• probeer ik het NU bij de klauwen te grijpen, want ook al begint het leven bij veertig laat mij nog maar een poosje een springende dertiger zijn.
• wandelen we door de bossen, in het buitengebied van de Meierij en door de bergen van Oostenrijk.
• hoop ik op werkgebied plezier en leerzame ervaringen te vinden met de pen in mijn hand.
• ben ik trots op de prachtige mensen die ik om mij heen verzameld heb en die er zowel in goede als in pittigere tijden voor me zijn.
• ga ik Breda verruilen voor het pittoreske Sint-Michielsgestel, want we gaan samenwonen!

Terwijl Berlijn gisteren getroffen is door een vreselijke aanslag en 2016 absoluut NIET de boeken in gaat als een vredig jaar, blijf ik ervan overtuigd dat we het leven moeten vieren. Stilstaan bij het verdriet en de onmacht, maar met nieuwe hoop uitkijken naar de kerstdagen en het nieuwe jaar.

Vandaag heb ik zelf ook het leven gevierd, terwijl het precies deze dag 14 jaar geleden is dat mijn moeder overleden is. Omdat ik weet dat zij het niet anders zou willen. Na zo’n tijd is het verdriet niet verdwenen, maar de fijne herinneringen voeren wel de boventoon.

Met vriendin C. heb ik de film Soof 2 bezocht en we zaten nog voor twaalven te lachen in de bios om het leventje van gescheiden ouders die als kleine kinderen weer gaan daten. Na een broodje en het aansteken van een kaars in ons kerkje genoten we van de kerstsfeer in het park en de vrolijkheid bij het Glazen Huis. Bij het afscheid kwamen we tot de conclusie dat je een dag met een verdrietig randje zonder schuldgevoel mag en kan vieren.

En nu staat kerst bijna voor de deur, ik wens jou deze feestdagen: liefde, warmte, plezier en onvergetelijke gezelligheid!