overig

Terwijl normaal in de zomer het belangrijkste nieuws is dat er een geit verdwenen is bij boerin Franka in Friesland, gaat het nu maar om 1 ding: de MH17. Wat een vreselijk vliegtuig drama. Dat is denk ik zelfs nog een understatement.

Verdriet en woede wisselen elkaar in razend tempo af. Hoe gaan Nederland (en de andere betrokken landen), maar vooral de nabestaanden dit ooit verwerken?
Via Twitter is het niet bij te houden, iedereen heeft zijn eigen donkere mening over de ramp met zoveel doden en het gedrag van de separatisten. Terecht natuurlijk. Het enige wrange is dat je er niemand uit dat vliegtuig ooit mee terugkrijgt. Hoe hard je ook vecht of huilt.

Een dag van nationale rouw lijkt me zeker geen slecht idee. Samen sta je toch sterker, hoe cliché het ook klinkt. Voor premier Rutte de zware taak om de juiste keuzes te maken en niet los te gaan aan de Costa Brava. Dat laatste zal hem nog het minste zorgen maken lijkt mij.

Toch komt er een moment dat er weer ander nieuws binnen gaat sluipen. Ik ga intussen een komkommernieuwtje zoeken voor mijn volgende wat luchtigere blog. Niet aan de Costa Brava, maar vanaf woensdag aan de Zeeuwse kust. Daar zal vast wel een bijzondere vis aan land raken toch?

Wat doe je op een druilerige zondagmiddag hartje zomer? Op naar de bioscoop natuurlijk! Zodat het hartje vanzelf weer gevuld wordt met zonnestralen.

Dat lukt zeker bij de film Bon Dieu! Nog nooit het publiek zoveel horen lachen tijdens een film in Chassé Cinema (de cultbioscoop van Breda). Het verhaal in het kort: de Verneuil familie is een welgestelde katholieke familie met vier dochters. De eerste drie dochters zijn getrouwd met mannen van verschillende afkomst en  religies. De ouders zijn dan ook in hun nopjes als dochter nummer vier trouwt met een katholieke man. Maar is dat wel een nette Fransman? Al snel wordt in ieder geval duidelijk dat het met zoveel verschillende nationaliteiten nooit saai is aan de eettafel.

Helaas zorgen de recensies voor wat minder vrolijkheid,  deze film is tot nu toe behoorlijk afgekraakt. Te voorspelbare verhaallijn, flauwe grappen en er wordt zelfs een vergelijking gemaakt met de Meet the Parents films. Terwijl in mijn ogen juist die films flauw zijn.
Volledig onterecht als je het mij vraagt. Een pastoor die tijdens de biecht, in gesprek met een wanhopige moeder, op een Ipad een nieuw gewaad uitzoekt. Een labiele dochter die een zelfportret neerhangt bij haar ouders wat veel weg heeft van een spook; er is zeker nagedacht over het humoristische gedeelte. En het is een originele manier om de grote verschillen tussen mensen, waar en op welke manier dan ook in beeld te brengen.

Maar humor blijft persoonlijk. De verwachtingen van een film ook. Toch zijn de bezoekersaantallen in Frankrijk hoog, het is daar de grootste bioscoophit sinds Intouchables. Mocht je deze trouwens nog niet gezien hebben, schaam je en gaat dat zien.
Net zoals Bon Dieu!, laat het verstand thuis en zorg voor getrainde buikspieren.

C’est une bonne idée, n’est-ce pas?

Afgelopen zondag was het weer eens hoog tijd voor een ouderwets familie uitje. Mijn twee lieve tantes organiseerden deze dag bij de Bavaria brouwerij in Lieshout. Vanwege Nederland-Mexico was het schema wat aangepast, want mijn familie zit vol voetbalfanaten. Of beter gezegd: wij houden wel van een verkleedpartijtje en een potje bier (of twee).

Met ons Rian en Royke de Bavaria trein in, het feest kan beginnen. Bij de eerste uitleg buiten bij de brouwerij krijgt mijn zus meteen op haar kop: ‘je mag hier echt geen foto’s maken hoor!’. Maar verder begint de tour bijzonder aangenaam, een interactieve heer Swinkels en een real life gids nemen ons mee in de geheimen van het voor ons zo vertrouwde biertje. We mogen proeven, vragen stellen en komen naar buiten met een hoofd vol nieuwe informatie.

Terug met het treintje naar het terras van het restaurant, daar zit peetoom ook al geheel in het oranje in een zelfgemaakt Donders pak. Mijn andere oom zet een paar minuten voor zessen zijn Jumbo pet op, die kan zo aansluiten in het Maaskantje. Zo rustig als we tijdens de tour waren, zo hard roepen we tijdens de wedstrijd. Jammer dat de andere gasten van het restaurant hun eigen gesprekken niet meer kunnen volgen. Even is het stil tijdens die laatste zenuwslopende minuten van de wedstrijd, maar daarna juichen we in onze pakken, Nederland is door! En dat allemaal omdat ons Rian in dat laatste kwartier wegliep van de tafel om aan een kruk aan de bar te gaan zitten. Dat brengt natuurlijk geluk, zonder ons Rian geen Nederland in de kwartfinale.

De zomer is afgelopen weekend zonnig begonnen en wij vierden dat zo:

Dé ingrediënten waren aanwezig voor een goed gesprek over…de grote toestroom van informatie iedere dag. Nadat ik augustus vorig jaar een overtuigende afscheidsbrief  schreef aan Facebook, ben ik een paar maanden geleden toch weer de wereld binnengedrongen van statussen, likes en vooral veel foto’s. Zodra ik weer online ging stroomde er meteen zoveel informatie binnen en kwam ik er snel achter dat ik de verloren schade nooit zo gaan inhalen.

Want hoe kan ik onthouden wie hoe lang zwanger is, van welke man en wat het geslacht gaat worden als er zo’n twintig vrouwen in verwachting zijn op mijn tijdlijn? Alle festivals en barbecues lopen door elkaar maar zorgen wel voor een kleurrijk geheel. En dan zijn er van die plotselinge veranderingen die Zuckerberg doorvoert, waardoor er ineens geen enkele vriend meer wat kon plaatsen op mijn profiel. Alle instellingen nagelopen maar geen oplossing te vinden, het is vast een straf voor mijn eerdere afscheid.

Tot dit weekend keek ik één keer per dag op mijn tijdlijn, maar nu ben ik weer van de Facebook bodem verdwenen. Mijn meer dan honderd vrienden maken het goed en ik ben intussen nog steeds te bereiken via Whatsapp, Gmail, werkmail, info@kareen.eu, Twitter of op de ouderwetse manier door te bellen.

Spreek ik je via één van die kanalen, vind ik leuk.

Afgelopen vrijdag het geweldige duel tegen Spanje gekeken op een dakterras bij vrienden. Met mannen én vrouwen. Op zo’n avond wordt maar weer duidelijk dat mannen vrouwen nooit echt zullen begrijpen en andersom.

Het begon al vlak voor de wedstrijd. Jut en Jul keken een beachvolleybal wedstrijd en dronken het eerste biertje. En nog eentje. Ineens was het kwart voor negen en werden we door de mannen die gezweet hadden op het veld vriendelijk verzocht om als een gek naar het dakterras te fietsen. Maar we moesten echt nog plassen. En onze haren goed doen op de wc. Met twee hoofden op onweer fietsten wij vrolijk kletsend door een wel heel rustig Breda. Tien minuten te laat, valt best mee toch?

Vervolgens ontfermden de vrouwen zich over de toastjes die gesmeerd moesten worden, terwijl de mannen bijna in de tv zaten. ‘Hé waar heb jij die nieuwe broek gekocht? Hadden jullie die tafel ook al in het vorige huis?’ Het ene doelpunt na het andere volgde en eindelijk zaten wij ook in de wedstrijd. De mannen blij, wij blij.

Maar dan de nabeschouwing. Intussen werd de beamer erbij gehaald, zodat we het extra goed konden zien. Daar ontstond de belangrijkste discussie van de avond: is Arjen Robben nou lelijk of niet? Zijn neus is raar. Maar hij heeft wel een lieve uitstraling. Als hij lacht dan. Wel een beetje mager hoor. En door dat bruine gezicht krijgt hij een foute kop. Intussen praatten de mannen door over de kansen op het wereldkampioenschap en werden de laatste flesjes Jupiler opengemaakt.

Toch hoop ik dat we de volgende keer weer samen met de mannen kijken. Want wij kunnen toch niet zonder de uitleg van de regels en dat enorme enthousiasme na een eerste goal?