overig

Naast het hardlopen heb ik nog een sport ontdekt waar ik echt niet voor op de wereld ben gezet, namelijk het roeien! Afgelopen zondag deed ik met vrienden mee aan de eerste editie van Breda Drijft. Overgevlogen eh gevaren vanuit Scandinavië werd dit iets kleinschaliger georganiseerd in de Haven van Breda.

Het idee: met een opblaasboot, zwembad of krokodil de haven in en drijven maar. Terwijl we al de hele dag aan het bedenken waren hoe we in hemelsnaam vanaf de kant in de opblaasboot zouden komen zonder meteen kletsnat te worden, bleek dat het makkelijkste onderdeel van heel de middag. Nadat we ieder in ons eigen bootje zaten (terwijl ik per ongeluk even de verkeerde kant op aan het roeien was, maar ik corrigeerde snel) dreven we al snel gezellig met andere sportievelingen uit Breda bij elkaar. Bier en harde muziek, het voelde allemaal heel gemoedelijk en ontspannen. Vervolgens konden we meedrijven met de rijdende bar, niets aan de hand zou je zeggen.

Totdat een bepaalde vriend het idee kreeg om de touwen los te maken van elkaar, die bar ging niet hard genoeg vooruit, we gingen gewoon echt roeien. Al snel ging de een als een gek varen naar het eindpunt Strand Binnen voor dé afterparty, terwijl ik (natuurlijk) en een paar andere vrienden een beetje moeite hadden met vooruit komen. Bier slaat nou eenmaal aan in de middag met een zonnetje erbij en peddelen is gewoon heel stom. Maar het ergste van allemaal: IK MOEST ZO NODIG PLASSEN. Er zat niets anders op, peddelen en spierballen kweken. Onderweg gelukkig nog een stukje mee kunnen drijven met een zwembad zodat ik toch bij het eindpunt terecht kwam.

Maar die boot UIT, wat een ramp was dat. Geholpen door twee mannen met echte spierballen liep die hele boot natuurlijk vol toen hij zo schuin werd gehouden en ik kwam nogal onhandig drijfnat in de brandnetels terecht. Maar ik was AAN LAND.

Slim genoeg hadden we droge kleren meegenomen en konden we proosten op deze enorme prestatie met hamburgers en nog een beetje drank; de  afterparty was genieten. Maar die rubberen boot gaat ergens ver weg de kast in, volgend jaar gewoon zo’n duur opblaaszwembad zodat we met z’n allen kunnen drijven. Zonder peddels.

Mijn grote zus en ik, we hebben heel wat ruzies gehad vroeger. In de auto op vakantie naar Frankrijk of Duitsland ging standaard gezamenlijke vriendin H. tussen ons in zitten zodat de reis vredig kon verlopen. Ik heb eigenlijk geen idee waarom we het zo vaak  bont maakten. Vechten om de positie in het gezin of omdat we zo verschillend waren en zijn? Duidelijk was wel, we konden niet met  maar ook zeker niet zonder elkaar.

Want toen grote zus op kamers ging wonen vond ik dat allesbehalve leuk. Ik miste haar meteen en niet alleen de ruzies. Het warme gevoel dat je met zijn tweetjes bent in het gezin en dat niemand haar plek kan vervangen.

Want met een zus deel je de kindertijd en de middelbare school. En we deelden veel: eindeloos buitenspelen, onze liefde voor het basketballen, de Scouting én onze kleding. Van zelfgemaakte carnavalspakjes tot de witte ballonrokjes met het Micky Mouse T-shirt. Ondanks onze verschillen zagen we er toch graag hetzelfde uit.

Nu zijn we volwassen en blijven we delen. De goede momenten in het leven maar ook hetzelfde gemis. We hoeven elkaar niet iedere dag te spreken om te weten dat we er voor elkaar zijn. Want als zussen voel je dat je elkaar nodig hebt, zonder het echt duidelijk te zeggen. Ruzies zijn er niet meer, maar de meningsverschillen spreken we uit en verdwijnen meteen weer naar de achtergrond. De gesprekken gaan dieper en blijven niet hangen omdat we anders in het leven staan. Wij zusjes worden samen groot.

Ik ben er al de hele dag tegen aan het vechten. Zowat de halve marathon gelopen vandaag vanaf de zonnebank naar de groenteboer naar de AH en daarna naar de koffiezaak om de hoek (geen aanrader trouwens koffie drinken met een kater). Vanochtend nog enthousiast in de groepsapp verkondigd dat we vanavond moeten gaan dansen in het Ginneken, daar is het al drie dagen braderie en feest. Nu word ik een beetje misselijk als ik aan bier denk.

Het ergste is dat ik niet eens zoveel gedronken heb gisteren. Anders had ik deze uitgeputte status natuurlijk gewoon enorm verdiend. Wat witte wijntjes en na die fles besloten we nog wat rosé te doen.  We analyseerden er lekker op los en we lachten om Patty Brard die totaal in paniek haar bruiloft aan het voorbereiden was. Over alcohol gesproken trouwens; wat ziet zij er geleefd uit zeg.

Zal het te maken hebben met het drukke leven wat we als dertigers hebben? Hele week aan het werk en allerlei hobby’s aan het uitoefenen waardoor we op vrijdag het liefst onderuit zakken en zelfs één wijntje al aanslaat? Ik denk terug aan mijn studententijd en kan me niet herinneren dat ik ooit echt een kater had. Soms gingen we wel drie keer in de week de kroeg in zonder ook maar één zucht de volgende dag. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik nooit veel drank nodig heb gehad om een geslaagde avond te hebben en goed maat kan houden. Ladderzat zijn is niet sexy en ik wil geen tweede Patty worden.

Het zal er wel bij horen, bij dertig en een beetje zijn maar toch ga ik er vandaag niet aan toegeven. Een dansje wagen in het Ginneken straks, want wat is ook alweer het beste medicijn tegen een kater?

Deze spreuk staat al een tijdje op het bureaublad van mijn laptop. Ik heb er alleen niet zoveel meer mee. Ik kan mij zelfs niet bedenken waarom ik deze spreuk zo belangrijk vond om het hier te plaatsen.

Mandy, ik begrijp dat het heel prettig is om niet altijd een plan te hebben. Lekker achterover leunen en maar zien wat er op het levenspad komt. Go with the flow (weer zo’n spreuk).

Maar wat als er geen goede flow is? Want volgens mij heb je wel degelijk invloed op hoe je leven er nu en straks uit gaat zien.

Via een collega kreeg ik van de week het volgende exemplaar:

Zal ik deze dan maar op mijn bureaublad plaatsen? Voortaan spring ik iedere dag mijn bed uit en ga ik mij bedenken hoe ik het beste uit mijn comfort zone kan stappen. Intussen maak ik een bucket list met alle uitdagingen die ik nog wil aangaan in mijn leven.

Pfff ik word al moe als ik eraan denk. Ik heb het gevoel dat ik wel even zonder de spreuken kan, want eigenlijk raak ik er alleen maar van in de war.

Ik blijf maar dichtbij mezelf als nuchtere Steenbok. Met een leeg bureaublad.

Het is een zonnige dinsdag in augustus en dat betekent in Breda maar één ding: op naar het Valkenberg park. De organisatie Palm Parkies zorgt ervoor dat het stadspark in de maanden juli en augustus wordt omgetoverd tot een plek waar je kleedje aan kleedje eindeloos kan hangen met vrienden, familie of wie dan ook.

Zowel in steden in Nederland als in België is dit concept heel populair. Ieder jaar is er weer de discussie of je nu wel of niet eigen drank mag meenemen.

Want er zijn verschillende bars die lekker Palm bier verkopen. En de barbecue aansteken is echt niet verantwoord tussen zo’n groot publiek. Toch is het allebei steeds toegestaan.  De muziek speelt een wat ondergeschikte rol, het zijn vaak B-artiesten te horen op de achtergrond waarvan je aan het einde van de avond de naam al niet meer weet. Met ieder jaar één uitzondering, zoals volgende week Frank Boeijen.

De pret begint voor mij al als ik dinsdagochtend op kantoor kom. Het is niet de vraag of ik naar het park ga, maar hoe laat en met wie. Voor mijn gevoel gaat iedereen in Breda. Na het werk duik ik snel de AH in voor een fles wijn, wat chips en stokbrood met smeersels. De andere klanten, jong en oud, hebben dezelfde soort boodschappen en vaak het kleedje al onder de arm.

Ik stap over een uurtje op mijn fiets naar het Valkenberg, even alle sleur van de werkdag loslaten. Ik geef mij over aan de ontspannen sfeer in het park en de vrolijkheid. Goede gesprekken terwijl de wijn blijft komen. Ondanks dat het iedere keer net iets te laat is voor een dinsdag, heb ik toch de juiste energie gevonden om aan een paar uurtjes slaap genoeg te hebben. Volgende week een dansje met Frank, ga jij dan mee?