overig

Terwijl we vorig jaar singles uitzochten op de bowlingbaan, was het dit jaar tijd voor een heus kinderfeestje op Paaspop. ‘Haal hier het kind in je op’ stond vermeld als boodschap op deze tent. Dat is gelukt en hebben we de hele Paaspop zaterdag volgehouden. Dansen, springen, headbangen (de hoofdpijn kwam deze keer niet door de alcohol) en hard meezingen omdat het kan. Vanaf mijn negentiende ga ik ieder jaar naar de opener van het festival seizoen, op de fiets met de liefste vrienden.

Helaas kon ik dit jaar niet als een ware diva paraderen op het terrein. De regen zorgde voor modder en daardoor zijn stevige laarzen onmisbaar. Gelukkig bleef de zaterdag droog en waren we goed aangekleed, want mijn god wat was het koud! Diep respect voor de 11.000 kampeerders in een tent en wat een geluk dat mijn ouderlijk huis in Schijndel staat inclusief warm bed en stevig ontbijt.
We hadden geen plan gemaakt van te voren en dat zorgde voor de nodige verrassingen.

Vooral in de Crazy Horse. We bezochten deze tent omdat de collega van vriendin H. hier ging optreden met haar band. Maar al snel konden ik en de geliefde van H. onze ogen niet afhouden van de travestiet op, in en naast de kooi. Wat een persoonlijkheid en wat een lenigheid. Zonder schaamte ging hij helemaal uit zijn dak en wist hij het publiek naar zich toe te trekken. Helaas durfden we zelf niet met hem een dansje te wagen, maar hij zorgde de rest van de dag nog voor een lach op ons gezicht.

Na dit optreden liepen we door naar het hoofdpodium en dansten we voluit op de klanken van Jett Rebel. Wat een jong talent met een stem en uithalen om jaloers op te zijn. Intussen was het een uurtje of tien en besloten we nog even naar de Loco Royale te gaan. Stoere mannen met alleen onderbroeken aan stonden te rocken op het podium. Wij keken nergens meer van op en gingen los op de muziek. Zo rond middernacht waren we behoorlijk uitgeput en fietsen we de koude nacht in. Als een blij kind op weg naar huis, naar het warme bed van vroeger.

Zijn vaste uitspraak als het even tegenzat. Als de liefste oma werd besproken, waarmee hij zo gelukkig getrouwd was. Twee jaar zonder haar was eigenlijk te lang. Maar wat heeft mijn sterke opa zich er goed doorheen geslagen. Kaarten, sjoelen, altijd tijd voor een praatje met wie dan ook en de moestuin mooi maken in het bejaardenhuis. En steeds die grote lach op zijn gezicht als we op bezoek kwamen.

Maar sinds zijn afscheid denk ik vooral aan mijn warme jeugd op de boerderij. Samen met mijn zus, nichtjes en neefjes was iedere logeerpartij één groot feest. Telkens als er jonge poezen waren geboren mochten zij bij ons op schoot en kregen we chips en limonade. Eieren uithalen bij de kippen met oma, tractor rijden met mijn vader en meehelpen in de kas met de plantjes.

Mijn opa genoot het meest als hij in alle vroegte de zonsopgang op het land zag in stilte. Maar hij kon ook echt niet zonder al het bezoek wat tijdens de vaste tijden langskwam. Want iedereen wist precies wanneer in de Putsteeg de koffie klaarstond.

Verdrietig maar ook zo dankbaar. Want mijn opa en oma waren voor een lange tijd in mijn leven. De liefde voor de boerderij en het buiten zijn draag ik in mijn hart en neem ik mee naar de stad. Ze zijn nu samen, ‘t is goed zo.

Ieder jaar is het weer totaal anders. Het gevoel, de mensen en niet te vergeten de muziek. Wat dit jaar vooral kenmerkend was voor carnaval: mijn wekker ging twee keer zo belachelijk vroeg!

Zaterdagochtend 9.37 uur al in de trein richting Venlo. Al sinds zeven of tien jaar (we zijn de tel kwijtgeraakt) ga ik op zaterdag carnaval vieren daar. Of zoals ze het in Venlo noemen: Vasteloavend. Na een lange treinreis kom ik om 11.11 uur aan op het station en vliegen we meteen door naar onze medevierders om de make up in te gaan. Nog geen uur later staan we al in het centrum en genieten van de muziek, van het bijna tropische weer en van elkaars gezelschap.

We hoppen vanaf de bar buiten naar verschillende kroegen en eten zelfs keurig aan tafel friet met schnitzel. Na de welbekende ‘after dinner dip’ hossen we nog even door en laten we ons naar huis brengen door de moeder van M. Hoe luxe, net als de saucijzenbroodjes en de nodige koppen thee bij thuiskomst. Bijkletsen en lachen om alles en niets om vervolgens met een volle buik tevreden in slaap te vallen.

Maar dan de maandag. Om 6.30 uur gaat de wekker, want we gaan met vrienden ontbijten in Bavel. Na wat geschreeuw door een intercom bij vrienden ‘WAKKER WORDEN’ zitten we toch allemaal keurig op tijd eieren met spek naar binnen te werken. Met een eerste Jupiler erbij, even slikken maar het went al snel. Vervolgens in de Jeep vol gas door de wildernis (de eitjes blijven nog net binnen) naar het Testikelbal in Chaam.

Jaren geleden heeft de Locobar besloten dat het veel te laat is om te beginnen met feesten als de optocht begint. In de ochtend gaat het compleet los in dit dorp. Dansen, springen en meezingen met alle foute nummers. Over een pony, de toyboy van Onno en er zijn zelfs live optredens van lokale volkszangers waar wij vast nog veel van zullen gaan horen.

Het Testikelbal is niet voor watjes, want na de drukke ochtend gaat iedereen door naar de optocht of in ons geval terug naar Breda. In het Kielegat moeten we even wennen aan het rustige karakter van de carnaval vierders die naar de optocht kijken. Dat geeft ook ons een moment om uit te rusten. Voor even dan, want de Grote Markt laat in de middag de juiste krakers alweer uit de boxen horen. De gesprekken worden met de minuut beter, net zoals onze danskwaliteiten. Rond 19.00 uur ga ik huiswaarts, mijn benen willen niet meer maar ik heb zo’n blij gevoel.

Dit was een prachtige carnaval. Met weinig slaap, de zon van binnen en van buiten en met de liefste mensen om mij heen.

Vandaag precies 3 jaar geleden schreef ik mijn allereerste blog. Wat lijkt en is dat alweer lang geleden. In totaal 130 blogs geschreven en gemiddeld schreef ik 1 blog per week uitgezonderd van de nodige vakanties. En dit is dan nummer 131.

Het lijkt een hele opgave om iedere week weer wat te verzinnen om te delen met de wereld, maar gek genoeg is het dat totaal niet. De inspiratie komt gelukkig meestal vanzelf en het geeft steeds zo de juiste energie. Samen met de vele eerlijke en lieve reacties van mijn lezers blijft het een feest om te mogen doen.

Het aantal bezoekers loopt niet in de honderden, maar daar gaat het mij niet om. Het belangrijkste is dat ik kan en mag blijven schrijven voor wie dat dan ook wil lezen. Hoewel ik wel moet toegeven dat het iets scheelt en een extra blij gevoel geeft als de woordvoerster van de Nederlandse Brandwondenstichting of Lisa Portengen (de vrouw uit de afgelopen Albert Heijn kerstcommercial) een blog deelt op Twitter en Facebook. Dan schieten die bezoekersaantallen even goed omhoog.

Maar wat ik nu graag zou willen voor mijn verjaardag? Ik zou het heel leuk vinden als iemand een gastblog zou willen schrijven welke hier zal gaan schitteren. Anoniem of met naam eronder. Het onderwerp, de woordkeuze en de lengte mag jij zelf bepalen. Er zijn geen regels. Durf jij dit aan, mail dan naar info@kareen.eu. Ik kan niet wachten, klim in de pen en ontdek jouw verborgen talent!

Het typen van de titel zorgt al bijna voor trillende vingers. IK VIND HET SPANNEND. Geen idee welke kant het op zal gaan en hoe ik mijn weg hierin ga vinden. Maar één ding weet ik zeker: dit is wat ik diep in mijn hart wil. Een logisch vervolg op het al jaren met veel plezier schrijven en bloggen. Bovendien heb ik genoeg lieve vrienden en familie die altijd klaar staan met advies en ideeën. Samen worden plannen en dromen mooier en realistischer.

Maar toch. Het is mezelf nog meer openstellen dan met mijn blog en durven springen en vallen. Want wat weet ik nu van het opstarten van een eigen bedrijf? Weinig. Hoog tijd dus om dat te gaan ontdekken, stap voor stap. Ik weet dat als ik eenmaal ergens echt voor ga ik niet meer te stoppen ben. In welke richting dan ook.

Het voelt heel goed, weer een dertigers dilemma overwonnen. Het werkende leventje gaat gewoon door en intussen gaat mijn hobby nog meer leven.

Met trots presenteer ik dan nu de website van Tekstbureau Kareen. Het enige wat ik nog mis is een kopje ‘portfolio’, help jij mij om deze te vullen met een eerste opdracht?