overig

Het is mijn eigen schuld. De laatste maanden was ik vaak in de buurt van mijn roots te vinden, in Oost-Brabant. Nu ben ik de weg kwijt in het Westen. Want ik kan mijn liefde voor Breda even niet meer vinden. Terwijl ik elke dag in deze stad ontwaak en ga slapen. En werken. Verloren lopen ik door de straten van de binnenstad en ik ben nog niet één keer op dinsdagavond naar het park gegaan met mijn kleedje voor Palm Parkies. Dat zegt genoeg. Het gevoel is ergens diep weggestopt en de vraag is: hoe krijg ik het terug?

Dus heb ik een plan bedacht. Komende week ga ik mijn grote liefde weer terugvinden. Want ik woon potjandorie in de Parel van het Zuiden! Vanaf zondag (toevallig staat er morgen nog een bezoekje aan Schijndel gepland) mag ik een week lang de stadsgrenzen niet over. Totale afsluiting van de rest van Brabant en de wereld, dat zal mij leren.

Ik ga er alles aan doen om mijn stad opnieuw te ontdekken.  Ik denk nu aan het beklimmen van de Grote Kerk, een rondvaart vanaf de haven, Palm Parkies natuurlijk, wandelen door het prachtige Mastbos, naar festival Bruisend Ginneken en wie weet zelfs zo’n burgerlijke historische stadswandeling. Ik word al moe als ik eraan denk om dit allemaal in een week te gaan uitvoeren, maar het zal voldoende moeten zijn om Breda weer terug in mijn hart te krijgen.

Of ontbreekt er nog een typische Bredase activiteit aan het lijstje die ik ook echt niet mag missen?

Vrouwen die eindeloos gaan winkelen om de leukste outfit en schoenen te vinden, ik snapte ze nooit. Op zaterdag door de drukke stad slenteren en de ene winkel na de andere afstruinen.

Nu snap ik ze nog steeds niet, maar er is wel iets aangewakkerd in mij wat betreft het shoppen. Wie had dat ooit gedacht. Ik ben nooit bezig geweest met welke kleuren het beste bij mijn karakter, kleur ogen/haar en de vorm van mijn lichaam passen. Ik deed altijd maar wat en kocht wat ik het snelste kon vinden. Totdat ik een paar weken geleden met H. ging winkelen op een vrij rustige zondagmiddag.

Hij kwam met het topje op deze foto aanzetten en ondanks dat ik meteen dacht ‘nee dat is niets voor mij’ besloot ik het toch aan te trekken. Ik was totaal verbaasd: het paste precies bij mijn ogen en zat meteen als gegoten. Daarna gingen we door naar Open32 en vroeg ik advies aan de verkoopster over welke broek het beste bij het topje kon passen. Ze trok een lichtgrijze broek tevoorschijn, die zou ik zelf van-zijn-lang-zal-ze-leven niet gekozen hebben.

Maar een volgende verbazing: het was de ideale broek voor op het topje en past ook prima op honderd andere topjes en shirts.

De felle kleuren en het zwart die mijn kledingkast domineren zullen langzaam verdwijnen. Na deze geslaagde shopmiddag ben ik zeker niet iedere vrije zaterdag in de winkelstad te vinden, maar ik heb wel al een paar nieuwe kledingstukken online gekocht. Voornamelijk pastel tinten, want dat past bij mijn zachte karakter en bij de blauwe ogen. Zalando gefeliciteerd, jullie hebben een nieuwe shopaholic erbij!

Sorry vrouwen, in mijn vorige blog beloofde ik een goede tegenhanger van ‘Wat vrouwen niet snappen van mannen’ maar het is mijn niet gelukt. Ik krijg zo goed als niets los bij de mannen. Op Twitter kreeg ik enkel de volgende mannelijke reacties: ‘Hoe vrouwen het voor elkaar kunnen krijgen om elke situatie zo te draaien dat het lijkt alsof het de schuld van de man is’ en ‘Van generaliseren krijg je een snor.’

Die laatste reactie kwam wel binnen bij mij, zeker nadat ik via Google ging speuren naar meer informatie over dit onderwerp. Neem dit fragment uit een artikel van het AD:

De brave man
“Waarom zeggen vrouwen dat ze een gevoelige, lieve, grappige, slimme man willen maar vallen ze op knappe, mysterieuze types die hen meervoudige orgasmes bezorgt? Een gevoel voor humor staat niet bovenaan het lijstje, wel ‘knap’, ‘uitdagend’, ‘seksbom’ en ‘rijk’. Stop dus met liegen!”

Wat kort door de bocht. Ik vind humor namelijk wél belangrijk in een relatie, net als het voeren van diepgaande gesprekken met een man die weet waar hij over praat. Een knappe man is leuk om naar te kijken, maar ik wil mij vooral aangetrokken voelen tot hem en al heeft hij geen miljoenen op de bank als hij maar echt doet waar hij blij van wordt.

Generaliseren heeft dus weinig zin. Want iedere man of vrouw is weer anders. En niemand kan voor mij bepalen wat ik wil in een man behalve ikzelf. Toch ben ik begonnen met hierover te bloggen omdat ik de verschillen tussen mannen en vrouwen zo razend interessant vind. Gesprekken met mannen zijn altijd weer anders dan met vrouwen en kunnen mij zoveel leren. Ze houden mij scherp en geven soms de juiste duw die ik nodig heb. Onze denkwereld is gewoon anders en het gevoel heeft bij vrouwen toch wel vaak de overhand. Als je daar elkaar in kunt vinden op je eigen manier is dat toch al een hele stap?

Het leek zo simpel, een lijstje maken met wat vrouwen niet snappen van mannen. Maar wat valt het tegen om niet in de clichés te vallen. Zoals het dragen van witte sportsokken in sandalen. Of dat mannen net zo vaak aan seks denken als vrouwen aan chocolade. Nadat ik mijn vriendinnen en Twitter vrouwen aan de tand voelde de afgelopen dagen kwam ik erachter dat wat wij echt niet snappen aan mannen dieper ligt.

Want als hij ergens mee zit willen wij dat hij het meteen eruit gooit. Geen tijd om na te denken, want vrouwen willen graven en duidelijkheid krijgen. Of in ieder geval discussiëren over het probleem.

Mannen gaan teveel hun eigen gang en denken meer vanuit zichzelf dan dat ze zich inleven in een ander. Als de kinderen naar bed willen, is het niet zo handig als meneer even uitgebreid de krant gaat lezen. Maak je er een opmerking over, dan lijkt het wel alsof ze zich dat nooit persoonlijk aantrekken.

Maar wat zijn wij vrouwen stiekem jaloers dat ze voor een weekend weg aan één kleine rugzak genoeg hebben, ook omdat zij vrede hebben met een shampoo en douchegel in één. Dat mannen echt aan niets kunnen denken terwijl wij bijna altijd 100 tabjes in ons hoofd open hebben staan. Als wij ziek zijn gaat het leven en het huishouden toch door, terwijl de mannen echt zielig mogen zijn.

Wat ik dan wél snap aan mannen is dat ze ons op hun manier willen blijven verrassen. Positief of negatief. Zonder uitdaging bloedt een relatie dood en de verschillen zorgen er juist voor dat je nieuwsgierig blijft naar elkaar. Al kun je soms schreeuwen als er weer een sok op de trap ligt of als de wc rol niet vervangen is. Dan maar even doorbijten, op een groot stuk chocolade.

Ik raak nu erg nieuwsgierig naar de tegenhanger  ‘Wat mannen niet snappen van vrouwen’. Mannen laat je horen! (info@kareen.eu).

Deze week werd ik verrast met een mail in mijn mailbox met als onderwerp ‘Gastblog?’ Joepie, eindelijk durft iemand het Kareen podium op! Van naamgenoot Karin uit Tilburg. Al een tijdje tweeten we met elkaar en wisselen we schrijfervaringen uit. Hieronder haar sterke column die op 9 mei is verschenen in het Stadsnieuws van Tilburg.

Mede-moederschap is toegestaan

Ergens in 2008, een maand of 8 voordat wij papa en mama werden, sprak ik af met mijn beste vriendinnetje van de middelbare school. Onze levens zijn altijd redelijk gelijk op gegaan en haar wilde ik als eerste mijn grote nieuws vertellen! Stotterend zaten we tegenover elkaar en tegelijkertijd riepen we: “Ik ben zwanger!”
Inmiddels twee kinderen verder spreken we nog regelmatig met elkaar af en onze oudste zonen, ja die schelen een week en spelen super leuk samen!

Tijdens mijn studie heb ik ook vrienden gemaakt. Eén van hen heeft ook 2 jongens, zij schelen allebei 9 maanden met die van mij. De jongsten zijn nog te jong om echt samen te spelen, maar met onze kleuters gaan we regelmatig wat ondernemen. En ze vinden het net zo leuk als wij!
Tijdens de zwangerschapsgym heb ik ook een vriendin leren kennen, toevallig lagen we naast elkaar in het ziekenhuis. Dat kan dus ook zorgen voor vriendschap, tussen de moeders. De kinderen hebben elkaar ook gevonden en de dames spelen dan ook regelmatig met de heren. Wat een heerlijke wisselwerking tussen de verschillende seksen. Sommige dingen zijn echt genetisch bepaald, geloof ik.

Waar kinderen samen spelen, valt ook wel eens wat voor en we hebben als vriendinnen samen onze weg moeten vinden in hoe we omgaan met de regels. Mede-moederschap is daarin toegestaan: elk huis heeft zijn eigen reglement en als de eigen ouder het niet ziet, dan mag de ander ook gerust ingrijpen. Zo wordt er weleens in drie- of viervoud een naam geroepen en ligt vervolgens iedereen in een deuk, omdat het totaal geen effect heeft, zo’n groepsberisping. Maar de situatie is zo wel snel vergeten en vaak lost het zich toch vanzelf op.

Naast vriendinnen zijn er in het leven van mijn kinderen ook nog tantes. En dus ook twee neven en een nichtje. Zet die bij elkaar en je huis ziet eruit alsof het ontploft is. Toch best zielig eigenlijk voor de sport-bso dat de drie neven bij elkaar zitten op één locatie, één dag in de week. Gelukkig kunnen ze daar hun energie inzetten voor het sporten. Dat was op de kresj wel anders toen de neefjes daar bij elkaar zaten, om gek van te worden als ik de dames van de kresj moet geloven.

Kinderen kiezen hun eigen vriendjes. Net zoals ik mijn eigen vrienden heb gekozen. Ik ben heel blij dat het klikt tussen onze kinderen, moet er niet aan denken dat ze elkaar niet zouden mogen. Voorlopig spreek ik nog lekker af in de speeltuin. En terwijl onze kids samen aan het spelen zijn, kletsen we zoveel mogelijk bij. En als ze wat ouder zijn, dan spreken ze zelf maar af. Doen wij dat ook. Misschien dat we dan weer eens ouderwets ‘op stap’ kunnen gaan. Of komen we ze dan tegen…?

Karin den Broeder