overig

Er zijn bepaalde activiteiten waar ik  een gruwelijke hekel aan heb. Knutselen. Tekenen. Afwassen. Na al zes keer in mijn leven verhuisd te zijn heb ik ontdekt dat ik nooit een vrolijke klusser zal worden. Ik haat het intens.

Soms is het gewoon beter om te beslissen dat je iets niet zelf kunt of wil doen. In de tijd waarin het stikt van de DIY (Do It Yourself) ideeën slaan we daar te ver in door vind ik. Want waar hebben we elkaar nog voor nodig als we alles het liefste zelf doen? Dat zorgt voor een afstand en tegelijkertijd enorme frustratie als we bepaalde dingen tegen ons zin in toch gaan doen.

Daarom heb ik nu een andere activiteit waar ik een hekel aan heb met veel liefde uitbesteed. Ik laat mijn blog restylen door een vormgeefster van Eunoia Studio. Luxe? Nee zo voelt het niet, want ik word iedere keer vrolijk als ik weer een nieuwe mail van haar binnenkrijg. Geen schuldgevoel want samen denken we na over het mooiste design. Zij maakt het eerste concept nu en gaat net zolang door totdat ik helemaal tevreden ben. Ik voorkom avonden lang zwoegen en zweten zonder het resultaat wat ik in gedachten heb.

Heb jij ook iets wat jij zo haat maar toch lastig aan een ander kan overlaten? Laat het mij weten, ik schrijf er graag een volgende blog over. Dat doe ik dan wel weer lekker zelf.

Met mijn laatste krachten voor deze zondag typ ik deze blog. Wat een intensieve activiteiten dit weekend.

Zaterdagmiddag rond 13.00 uur. Verzamelen bij de IKEA voor de grote tocht naar Katwijk. Met de vrienden van de Thailand vakantie hebben we kaarten voor het Oranjerock festival. Na wat verdwalen in Rotterdam om S. om te halen komen we toch echt wel rond het afgesproken tijdstip + vijf Brabantse kwartiertjes aan. Spullen snel droppen en dan wandelen richting het terrein. Zon, zoveel zon en Kensington. Goed optreden, stevig gitaarwerk en zelfs vuurwerk terwijl de avond nog niet eens gevallen is.

Meestal ga je na een festival rustig bijpraten en de indrukken laten inwerken, maar wij hebben een veel te druk programma daarvoor. Na een vlugge en te hete pizza op naar de grote stad voor het Foodtruck festival Rrrollend Leiden. Wat een verademing na het drukke Oranjerock, zo’n relaxed sfeertje en we eten en drinken alsof we de hele dag nog niets op hebben. De regen verstoort voor even het zomerse tafereel, maar het levendige Leiden laat zich niet kennen en sluit zeker nog niet de bar.

Toch gaan wij na nog een tussenstop bij een Belgisch biercafé eens kijken of de laatste bus nog rijdt. Ondanks dat er genoeg FOOD te krijgen was vanavond, besluiten we nog een toetje te nemen bij de Burger King. Ach, wat kan het kwaad zo rond tweeën dan slapen we vast heel diep tot de volgende middag.

Helaas, ik noem geen namen, bij één van ons is die ene Angus burger toch niet helemaal goed gevallen. Bovendien is er nog een bepaald iemand (ik noem weer geen namen, heb ik beloofd) die iets te hard snurkt als hij op een luchtbed ligt.

Stevig ontbijten met koffie en napraten over de vele indrukken die we opgedaan hebben maakt alles goed. Terug naar Rotterdam en Brabant, maar Leiden wat ben jij mooi!

De foto in mijn header is alweer zo’n 3 jaar oud. Minstens. Met een metamorfose voor mijn hele blog in het vooruitzicht is het tijd voor een nieuwe. De afgelopen dagen heb ik daarnaast druk gezocht naar een nieuw WordPress theme. Die heb ik gevonden, maar ga ik nog even geheim houden.

Dat mijn blog een geheel andere uitstraling zal krijgen is in ieder geval zeker. Vind ik spannend. Soms word ik wakker en denk ik waar ben ik aan begonnen? Toch, zodra ik ga schrijven, is alle onzekerheid meteen weer verdwenen. De nadruk blijft op de verhalen zelf, echter wil ik meer beeld. Het mag groter en kleurrijker, weg met deze grijze muizen look!

Met basketbal vriendin en fotografe Esther dook ik daarom een paar weken geleden het Mastbos in. We wilden graag een foto van vroeger in een modern plaatje schieten, maar dan wel in een totaal andere setting.

Een lessenaartje en de waterschoenen waren snel gevonden via Marktplaats. De zon zat achter de wolken maar kwam door toen ik aan tafel ging zitten.

Ik voelde mij echt weer dat meisje van vroeger en doordat ik Esther al langer ken was het fotograferen allesbehalve ongemakkelijk. We probeerden allerlei poses en hierbij onthul ik alvast één foto uit de serie:

Zal deze op de homepage komen? Nog even geduld alsjeblieft. Nu eerst verder met knutselen, neem intussen zeker even een kijkje op de persoonlijke website van Esther , ze is GOED met hoofdletters.

Wat doe jij het liefst op vrijdag na een chaotische werkweek? Uitgeput op de bank hangen of het hoofd leegmaken tijdens de vrijdagmiddagborrel?

Voor mij staat op nummer 1: trampoline springen met mijn liefste nichtje!  Nog voor het eten hebben we al de nodige calorieën verbrand en leer ik de meest ingewikkelde sprongen. Om de beurt laten we onze kunstjes zien en springen we zo hoog mogelijk. Er zijn geen regels, waardoor we regelmatig tegen elkaar aan vallen.

We ontbreken de springsessie omdat de spareribs en friet en salade klaarstaan. Na het eten is het van belang dat de Barbie’s er mooi uitzien voor de vrijdagavond. Zij moeten tenslotte nog indruk gaan maken op de dansvloer voor Ken. Vlechten, een knot maken en de beste jurken worden uitgezocht. Intussen zet DJ Paul de muziek aan en dan is het tijd om te gaan badmintonnen.

Ik drink even rustig mijn thee op met de andere dames van het gezelschap en de tuin verandert langzaam in een disco. Want mijn nichtje en pa gebruiken de rackets als gitaren om los te gaan op K3. Hier kan geen vrijdagmiddagborrel tegenop. Mijn zus pakt de camera erbij en DJ Paul verhoogt het volume.

Dan is het bijna kinderbedtijd, de muziek gaat zachter en ik pak mijn spullen om naar huis te gaan. Wat een onbezorgde avond en één liedje blijft nazingen in mijn hoofd. Vanwege de prachtige tekst en omdat de nog net geen zesjarige het liedje al helemaal kan meezingen. Zelfs op haar maakt het nu al indruk:

Ik laat het even voorbij gaan, Wipneus en Pim kunnen vast prima dansen en springen zonder mij in het Valkenberg park. Ik geef mezelf wat meer tijd om de liefde voor Breda weer terug te vinden. Alsof ik in één week alle beloofde activiteiten kan uitvoeren terwijl ik vijf dagen werk en ook wil eten en slapen. De lat mag wel wat lager.

Soms is het zelfs goed om een liefde even te laten wachten, als het echt goed zit tussen ons komt het gevoel zeker terug. Ik ga er weken over doen om plezier te maken in mijn stad, lekker ongepland kijken waar ik terecht kom.

Intussen dans ik verder met mijn blog. Want gisteren had ik een vreugdemomentje. Of zelfs meerdere. Tijdens blogpraat, dit is een wekelijkse conversatie op Twitter opgezet door en voor bloggers. Ik was wat zenuwachtig zo vlak voor acht uur, want mijn blog werd dit keer onder de loep genomen. Maar de complimenten vlogen in het rond én ik kreeg kritisch commentaar waar ik echt mee verder kan. Kritiek was er vooral op de stijl en layout, wat ik goed kan gebruiken omdat ik op het punt sta om een nieuw WordPress theme te gaan kiezen.

Daarnaast door blogpraat een record aan lezers op de maandag en er is een oplossing gekomen voor één van mijn dilemma’s. Ik had al weken wat kopzorgen namelijk, want ik moet toch na ruim 3 jaar wel een niche hebben voor mijn blog? Het verlossende antwoord kwam van één van de blogpraters: ‘Denk dat je geen niche nodig hebt hoor. Je bent niche genoeg van jezelf :)’.

Ik kan weer opgelucht ademhalen, van je collega’s moet je het hebben.