overig

Iets met kippen. Een jeugdtrauma. Een kip die doorliep terwijl…nee stop ik wil het er niet over hebben.

Mijn moeder was allergisch voor honden en katten. Mijn zus en ik hadden ooit ieder een konijn, witje en zwartje. Maar die liepen weg. Toch was ik altijd op slag verliefd als er jonge poesjes werden geboren op de boerderij van opa en oma. Maar zodra ze groter werden en veel haren achterlieten was de liefde alweer voorbij.

Ik heb dus zoals je begrijpt niets met Dierendag. Geef mij maar Mensendag, dan geef ik mijn favoriete mens een cadeau. Maar er is één dier waarvoor ik een uitzondering zou willen maken. Ik ontmoette hem in april in Thailand, hij wilde zelfs meteen met mij ontbijten! Ik wil terug naar die sprookjesachtige jungle om hem een knuffel te geven.

Ik zie dieren het liefst in het wild. In hun eigen natuur, zonder regels en met alle ruimte.
Zou hij mij nog herkennen?

Ik wil er al dagen over schrijven. Het van de daken schreeuwen. Maar ik werd deze week opgeslokt door lange werkdagen en de nodige activiteiten tot laat in de avond. Weinig slaap en een vol hoofd, met als gevolg een rem op mijn creativiteit.

Dat is voorbij nu, het is weekend en ik kan het ein-de-lijk vieren: ik ben al zes jaar tante! Ze was slechts drie uur oud, toen ik haar voor het eerst zag. Het was liefde op het allereerste gezicht. Samen met haar is het al zes jaar lang één groot feest. Kleuren, verven, Barbie’s optutten, de trampoline onveilig maken en de verjaardag van Woezel vieren. Inclusief taart en gezang. Dansen en springen in de kamer, ook al zit deze vol visite. Picknicken bij de eendjes en daarna mijn hoofd stoten in de glijbaan. Want niets is te vergelijken met het gevoel van weer even kind te mogen zijn.

Ze is zes en zal steeds meer gaan lezen, schrijven en groeien. Ze wordt deze winter zelfs een grote zus en ik tante in het kwadraat. Ons volgende afspraakje staat al gepland: haar ophalen van school (ofwel: in de armen vliegen want tante Karin staat haar niet iedere dag op te wachten) en dan Frozen kijken op de bank met chips en de knuffels. Ik kan niet wachten. De rol van tante wil ik nooit meer kwijt.

Het enige plan deze zondag was om een biertje te gaan drinken op Breda Barst. Maar zoals altijd als mijn vader en zijn vriendin naar Breda komen, nemen we vooral overal de tijd voor. Na een stevige lunch liepen we door de winkelstraat en kwamen we meteen bekenden tegen. Kletsen in de zon over vakanties en shoppen, helaas hadden zij net niet genoeg tijd om samen een kop koffie te gaan drinken op het terras. Maar ze wezen ons er wel op dat de Grote Kerk vandaag geopend was voor het publiek.

Wat een indrukwekkend altaar heeft die kerk! Ik ben er ooit eerder even binnengelopen maar waarschijnlijk met een grote zonnebril op want hoe heb ik dat nou kunnen missen. Diverse voorvaderen van het Koninklijk Huis liggen er begraven en de grote luchtbogen en kerkramen maken de kerk enorm ruimtelijk en licht.

Maar dan Breda Barst. We werden nogal wakker geschud na onze gebeden en konden maar geen terras vinden om wat te gaan drinken. Hier waren wij duidelijk niet op onze plek in zondagse kleding en met vooral behoefte aan zon en een goed gesprek.

Bij de Haven voelden wij ons meteen thuis en daar konden we dat langverwachte biertje wel gaan proeven. Deze laatste zomerdag was precies zoals ik het wilde. Met als afsluiting traditiegetrouw een potje kaarten thuis met wijn en toastjes.

Nu op naar de herfst en morgen terug in de schoolbanken: het schrijven voor kinderen  kan gaan beginnen!

Ja? Ja! Het is zover. Wat een creatieve reacties op mijn oproep om een nieuwe naam te bedenken voor mijn blog: de zin van Karin, Driekaatje, Kabreda of Kakrabreda, Zusje, Een gebaar van Kaar en Kaar maar waar. Alles voor die ouderwetse appeltaart van de HEMA.

Lastig om uit te kiezen. Ik ben een dertiger en kiezen blijft een dingetje. Of soms zelfs een groot ding. Maar ik ben ook heel intuïtief. Ik wilde vergelijken, maar stiekem was ik direct overtuigd toen goede vriendin V. de naam appte.

Vroeger vond ik mijn bijnaam Kaatje stom en kinderachtig. Het was ook zo niet stoer als je op het basketbalveld stond en je ouders riepen: “Kom op Kaatje!” Totdat V. een dochter kreeg die Kaatje heet. Ik mocht zelfs een stukje schrijven voor haar geboortekaartje. Ze is lief en eigenwijs tegelijk, net als ik. Deze bijnaam moet en zal daarom in mijn nieuwe naam voorkomen:

Praatje van Kaatje

Nu flink gaan ploeteren om alles over te zetten (lees: laten ploeteren door een goede ICT’er) en dan komt de naam hier bovenaan te staan. Na drie en een half jaar is het einde verhaal voor Kareen.

Een collega ging mij volgen op Facebook en vroeg zich af waarom ik blogs plaatste van een Marokkaans meisje. Nu hou ik van alle nationaliteiten, maar ik kan mij niet echt identificeren met een Marokkaanse. Kareen, ja waar staat het eigenlijk voor?

Om eerlijk te zijn weet ik dat ook niet! Jaren geleden had ik een ander mailadres nodig voor Marktplaats en heb ik kareenkr@gmail.com bedacht. Toen ik begon met mijn blog vond ik Kareen daarom simpelweg gemakkelijk om te gebruiken. Ik dacht niet vooruit maar wilde gewoon zo snel mogelijk beginnen met schrijven op een weblog. Nu ik bezig ben met de restyling vind ik een nieuwe naam er goed bij passen en ben ik daar erg aan toe. Een naam die meer zegt over mij als persoon en over het schrijven.

Maar poeh wat is dat moeilijk. Ik heb al wat nachten slecht geslapen daardoor, maar goede vriendin V. heeft intussen een sterke naam bedacht. Die verklap ik nog niet maar daarin is één van mijn bijnamen verwerkt. Toch wil ik nog even vergelijken en daarom zoek ik hulp.

Weet jij dé ideale naam voor mijn blog? Laat het mij weten in een reactie hieronder of via één van de andere kanalen. Mocht het jouw verzonnen naam worden dan krijg je een lekkere appeltaart van de HEMA.