boeken

Vorig jaar las ik zijn debuut ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Hendrik schrijft met droge humor en een grenzeloos optimisme over zijn belevenissen in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord als drieëntachtig een een vierde jarige. Vanaf de eerste pagina’s hing ik aan zijn lippen en nadat ik dit dagboek in een week had uitgelezen kon ik niet wachten op het vervolg.

‘ Zolang er leven is’ is het nieuwe geheime dagboek van de inmiddels vijfentachtig jarige Hendrik Groen. Nadat hij afscheid moest nemen van zijn geliefde Eefje probeert hij de draad weer op te pakken. Hij heeft er moeite mee en daardoor laat hij af en toe zijn pessimistische kant zien. Tel daar lichamelijke ongemakken en een beste vriend met slecht nieuws bij op en dan krijg je vanzelf gestruggel.

Ondanks dat blijft de rode draad van het verhaal positief. Hendrik is een doorzetter en kan de knop razendsnel omzetten. Ieder uitje met de Omanido (oud-maar-niet dood) club heeft iets kinderlijks en ontwapenends. Met een aantal niet zeurende bejaarden heeft hij deze club opgericht en ze hangen aan tradities. Iedere maand is een lid verplicht om een hilarische trip te organiseren en om de twee weken gaan ze uit eten bij een buitenlands restaurant. De enige regel is: maak het zo gek mogelijk en vergeet de wijn niet.

Omanido wordt met de dag actiever en bemoeit zich in het bejaardenhuis met de gang van zaken. Dankzij de kritische stem van de club komt er een tafel waar je alleen mag zitten als je niet praat over enge ziektes of kleine ongemakken en de eerste high-tea is op een paar knoeipartijen na meteen een succes in de gemeenschappelijke ruimte.

Hendrik vergelijkt bejaarden regelmatig met kinderen en dat maakt dit dagboek ijzersterk. Ondanks zijn hoge leeftijd en de zware gebeurtenissen in 2015 bekijkt hij het leven als een groentje: nieuwsgierig en met een ongeremde fantasie.

De zin van het leven is zin in het leven

Ik heb dit boek in een paar uur uitgelezen. Het was een openbaring om te lezen dat Philippus Zandstra als man zijnde precies hetzelfde denkt over Tinder als ik. Onderstaand fragment geeft het meteen in de juiste woorden weer:

Het is een paradox. Ik ontmoet vrouwen door Tinder en leg tegelijkertijd geen werkelijk contact. Een afspraakje is als een etalage die we simultaan inrichten. Een kwestie van een bij elkaar naar binnen gluren, zien wat er in de aanbieding staat terwijl we de deur op slot houden. We lopen verder en kijken niet meer om. 

Inderdaad. Het is vluchtig in het kwadraat waardoor je niet snel een kans krijgt. Toch kreeg ik ooit een relatie dankzij Tinder en een jaar daarvoor hielp ik de ene man aan een hobby waar hij al lang naar zocht en een andere man kreeg van mij een wijze les omdat hij niet uitgepraat raakte over zijn ex.

Terug naar Philippus. Als journalist krijgt hij de opdracht van een Belgische krant om door Europa te gaan Tinderen voor een artikel. Hij gaat naar vijf steden en mag betaald verslag doen van zijn avonturen. Het valt tegen, op een tongzoen na gedraagt hij zich als een brave single en moet hij veel moeite doen om überhaupt aan een date te komen.

Ben jij single? Lees dit verhaal dan met op bijna iedere pagina hilarische situaties en uitspraken. Wie weet blijf jij ook swypen en wanhopen totdat de ware in beeld verschijnt. Begrijp mij niet verkeerd, HET KAN WEL en ik geloof erin dat het niet uitmaakt op welke manier je elkaar leert kennen, in het dagelijkse leven of online. Als je er tenminste niet verslaafd aan raakt.

Hoe werden twee mensen die door een paar weilanden werden gescheiden mijn ouders, terwijl ik door Tinder de hele wereld tot mijn beschikking heb en nog steeds kinderloos ben?

Terwijl de lente is begonnen en Twitter vandaag tien jaar bestaat heb ik helaas slecht nieuws. Ik wil het al een tijdje vertellen, maar durfde het iedere keer niet. Want het kan ook jou verdrietig maken. Maar toch, ik ga het delen.

Multitasken, het bestaat niet. Heus waar. Net zoals de hoofdpersoon Helen in het boek ‘Multitasken bestaat niet’ van Dave Crenshaw dacht ik dat ik er een koningin in was. Bellen tijdens het koken. Een mail sturen en intussen een vraag beantwoorden van een collega. Een bericht op Facebook plaatsen op het moment dat de film op televisie het hoogtepunt bereikt.

Je kunt nooit twee of meerdere taken met volle aandacht tegelijk doen. Juist als je met veel dingen tegelijk bezig bent zul je constant het gevoel hebben dat je achter de feiten aanloopt. Niets komt af of in ieder geval nooit zoals jij dat wilt.

Wat een deceptie. Of niet, want door dit boek weet ik dat het anders kan. Hieronder de tips die ik geleerd heb en ik sla deze op in mijn geheugen voor het leven. Ik stel voor dat jij hetzelfde doet, want als je blijft geloven in multitasken zal stress nooit uit jouw leven verdwijnen.

• Collega’s die zonder te vragen aan het bureau komen of regelmatig bellen: plan momenten of vergaderingen in om de zaken in één keer te bespreken. Heb je een apart kantoor hang dan een bordje op met ‘niet storen’ zodat de urgente taken eerst afgemaakt kunnen worden.
• Je hoeft niet 24/7 bereikbaar te zijn voor iedereen. Spreek een voicemail in en geef daarin aan op welke tijdstippen je bereikbaar bent en zult terugbellen. Zo weet iedereen wanneer jij de volledige aandacht hebt voor een gesprek.
• Deze is cliché maar hoort erbij in het rijtje: zorg voor een duidelijke scheiding tussen werk en privé. Werktelefoon en laptop uit bij thuiskomst en samen aan tafel gaan eten. In nood mag de telefoon/laptop nog één keer aan voor het einde van de avond maar liever niet.
• Zet meldingen van nieuwe e-mails, berichten via Facebook, Twitter, LinkedIn etc. uit. Als nieuwsgierig persoon weet ik dat het nogal verleidelijk is om een binnengekomen mail of bericht direct te lezen. Gevolg: afgeleid zijn en weer moeite moeten doen om in de taak te duiken waar je mee bezig was. Dat kost tijd én geld.
• Slapen en ontspanning: zonder deze twee houdt niemand het vol. Ze moeten eigenlijk verplicht in de agenda komen te staan. Een half uur wandelen in de pauze. Intensief sporten of naar yoga na een stressvolle dag. Slapen in plaats van tot midden in de nacht Netflixen en Facebooken.

Hoewel ik deze week nog vijfentwintig werd geschat in de Albert Heijn, is de middelbare schooltijd toch lang geleden. Ik denk er met plezier aan terug en heb er een paar stevige vriendschappen aan overgehouden. Maar als ik eerlijk ben zijn de overige oud klasgenoten wel naar de achtergrond verdwenen. Totdat ik gisteren een bericht kreeg van mijn nicht, over een boek dat ze ontzettend graag wil gaan lezen.

Ik nu ook. Want de verhalen die Jette Vonk op haar blog schrijft maken mij nieuwsgierig. Niet alleen omdat ik haar van vroeger ken, maar vooral omdat ik haar gruwelijk dapper vind. Openhartig vertelt ze over haar uitgezaaide borstkanker en dat ze nog ALLES uit het leven wil halen. Vijfendertig jaar, met een man en zoontje en zoals ik met een enorme passie voor schrijven.

Op haar Facebook pagina zie ik video’s met haar en Humberto Tan, Floortje Dessing en DJ Tiësto. Jette maakte ruim twee jaar geleden na de vreselijke diagnose een bucket list en heeft al diverse activiteiten afgevinkt. Ze vraagt aan de bekende Nederlanders om ook hun bucket list te delen. Ook zie ik op haar pagina een foto van het Boekenbal waar ze aanwezig was en van de boekpresentatie in Amsterdam.

Haar boek ligt in de winkels en ik ga zekersteweten snel een exemplaar halen. Ik heb nooit een bucket list gemaakt en denk vaak als ik iets uitzonderlijks wil gaan doen ‘Ach, dat komt nog wel een keer’. Maar je weet nooit of dat nog wel kan zodra je er wél klaar voor bent. Na het lezen van dit boek verwacht ik mijn dromen groot en klein op een rijtje te gaan zetten, doe jij mee?

Ik heb het op dit moment zwaar als boekenwurm of nog beter gezegd als boekenfreak. Ten eerste omdat ik al tien dagen bezig ben met de biografie van Steve Jobs en dat is een pittige pil. Het leest nou eenmaal niet zo snel weg als een boek van Bridget Jones en soms wil je bepaalde regels nog eens lezen. Want het is zonder twijfel interessant om erachter te komen welke weg hij heeft afgelegd om zo hoog de top te bereiken. Op zijn blote voeten nog wel, dat doe ik hem niet na.

Ten tweede omdat er over een week een pop-upboekhandel wordt geopend in Breda aan het Van Coothplein, in de voormalige bioscoop Grand Theatre. Enkele maanden later wordt deze zelfs uitgebouwd naar een boekhandel met horeca in de sfeer van El Ateneo Grand Splendid (één van de mooiste boekhandels ter wereld gevestigd in Buenos Aires).

Hoe krijg ik ooit al die boeken gelezen? Als ik mocht kiezen dan zou ik iedere week wel een boek willen verslinden. Dat maakt het zwaar, de rem gaat er verplicht op vanwege gebrek aan tijd. Maar nieuwsgierig ben ik wel naar deze nieuwe boekhandel op loopafstand van mijn huis. Ik zie mezelf al zitten in dat hoge historische gebouw omringd door andere boekenwurmen. Wie weet kunnen we een specialistenclub beginnen en eens per week daar verzamelen om de gelezen boeken te bespreken.

Alleen één probleem: hoe vertel ik de bibliotheek dat ik hierdoor mijn belofte niet ga nakomen en geen lid meer wil worden?