All Posts By

Kareen

overig

Doe het niet zelf

DIY

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn bepaalde activiteiten waar ik  een gruwelijke hekel aan heb. Knutselen. Tekenen. Afwassen. Na al zes keer in mijn leven verhuisd te zijn heb ik ontdekt dat ik nooit een vrolijke klusser zal worden. Ik haat het intens.

Soms is het gewoon beter om te beslissen dat je iets niet zelf kunt of wil doen. In de tijd waarin het stikt van de DIY (Do It Yourself) ideeën slaan we daar te ver in door vind ik. Want waar hebben we elkaar nog voor nodig als we alles het liefste zelf doen? Dat zorgt voor een afstand en tegelijkertijd enorme frustratie als we bepaalde dingen tegen ons zin in toch gaan doen.

Daarom heb ik nu een andere activiteit waar ik een hekel aan heb met veel liefde uitbesteed. Ik laat mijn blog restylen door een vormgeefster van Eunoia Studio. Luxe? Nee zo voelt het niet, want ik word iedere keer vrolijk als ik weer een nieuwe mail van haar binnenkrijg. Geen schuldgevoel want samen denken we na over het mooiste design. Zij maakt het eerste concept nu en gaat net zolang door totdat ik helemaal tevreden ben. Ik voorkom avonden lang zwoegen en zweten zonder het resultaat wat ik in gedachten heb.

Heb jij ook iets wat jij zo haat maar toch lastig aan een ander kan overlaten? Laat het mij weten, ik schrijf er graag een volgende blog over. Dat doe ik dan wel weer lekker zelf.

 

overig

Rrrollend Leiden

Met mijn laatste krachten voor deze zondag typ ik deze blog. Wat een intensieve activiteiten dit weekend.

Zaterdagmiddag rond 13.00 uur. Verzamelen bij de IKEA voor de grote tocht naar Katwijk. Met de vrienden van de Thailand vakantie hebben we kaarten voor het Oranjerock festival. Na wat verdwalen in Rotterdam om S. om te halen komen we toch echt wel rond het afgesproken tijdstip + vijf Brabantse kwartiertjes aan. Spullen snel droppen en dan wandelen richting het terrein. Zon, zoveel zon en Kensington. Goed optreden, stevig gitaarwerk en zelfs vuurwerk terwijl de avond nog niet eens gevallen is.

Meestal ga je na een festival rustig bijpraten en de indrukken laten inwerken, maar wij hebben een veel te druk programma daarvoor. Na een vlugge en te hete pizza op naar de grote stad voor het Foodtruck festival Rrrollend Leiden. Wat een verademing na het drukke Oranjerock, zo’n relaxed sfeertje en we eten en drinken alsof we de hele dag nog niets op hebben. De regen verstoort voor even het zomerse tafereel, maar het levendige Leiden laat zich niet kennen en sluit zeker nog niet de bar.

Toch gaan wij na nog een tussenstop bij een Belgisch biercafé eens kijken of de laatste bus nog rijdt. Ondanks dat er genoeg FOOD te krijgen was vanavond, besluiten we nog een toetje te nemen bij de Burger King. Ach, wat kan het kwaad zo rond tweeën dan slapen we vast heel diep tot de volgende middag.

Helaas, ik noem geen namen, bij één van ons is die ene Angus burger toch niet helemaal goed gevallen. Bovendien is er nog een bepaald iemand (ik noem weer geen namen, heb ik beloofd) die iets te hard snurkt als hij op een luchtbed ligt.

Stevig ontbijten met koffie en napraten over de vele indrukken die we opgedaan hebben maakt alles goed. Terug naar Rotterdam en Brabant, maar Leiden wat ben jij mooi!

IMG_0096IMG_0081

 

overig

Plaatjes schieten in het bos

De foto in mijn header is alweer zo’n 3 jaar oud. Minstens. Met een metamorfose voor mijn hele blog in het vooruitzicht is het tijd voor een nieuwe. De afgelopen dagen heb ik daarnaast druk gezocht naar een nieuw WordPress theme. Die heb ik gevonden, maar ga ik nog even geheim houden.

Dat mijn blog een geheel andere uitstraling zal krijgen is in ieder geval zeker. Vind ik spannend. Soms word ik wakker en denk ik waar ben ik aan begonnen? Toch, zodra ik ga schrijven, is alle onzekerheid meteen weer verdwenen. De nadruk blijft op de verhalen zelf, echter wil ik meer beeld. Het mag groter en kleurrijker, weg met deze grijze muizen look!

Met basketbal vriendin en fotografe Esther dook ik daarom een paar weken geleden het Mastbos in. We wilden graag een foto van vroeger in een modern plaatje schieten, maar dan wel in een totaal andere setting.

Een lessenaartje en de waterschoenen waren snel gevonden via Marktplaats. De zon zat achter de wolken maar kwam door toen ik aan tafel ging zitten.

IMG_20130105_183328

Ik voelde mij echt weer dat meisje van vroeger en doordat ik Esther al langer ken was het fotograferen allesbehalve ongemakkelijk. We probeerden allerlei poses en hierbij onthul ik alvast één foto uit de serie:

Kareen.nl_EKP_004

Zal deze op de homepage komen? Nog even geduld alsjeblieft. Nu eerst verder met knutselen, neem intussen zeker even een kijkje op de persoonlijke website van Esther , ze is GOED met hoofdletters.

schrijven

Onderweg

IMG_0069
Vanmiddag was ik aanwezig bij het schrijfcafé in Het Hijgend Hert in Breda, dit wordt iedere laatste donderdagmiddag van de maand georganiseerd door Monique Smit en Karen Meijs. Knus zaten we aan een lange tafel bij elkaar en vergaten we de regen en dronken we warme thee. Het thema was ‘Onderweg’ en vooraf dacht ik, dat sluit vast helemaal aan op mijn laatst geschreven blog over mijn dringende behoefte om weer op vakantie te gaan.

Want die behoefte werd nog sterker toen ik van vrienden via Facebook en Twitter allerlei tips kreeg voor de meest sprookjesachtige bestemmingen. Valencia, Dublin, een torenkamertje in Urbino, de Schotse Hooglanden noem het maar op!

Een schrijfcafé vol vakantieverhalen, dan ga ik vast vanavond meteen mijn koffer pakken of in ieder geval al een ticket boeken. Het tegendeel bleek waar.

Tijdens de opdrachten zocht ik mijn inspiratie namelijk veel dichter bij huis. Bij mezelf. Ik ben onderweg om volwaardig schrijfster te worden, wat dat ook mag en zal gaan betekenen. Ik voel het al weken; alsof ik wakker ben geworden uit een veel te lange winterslaap. Het zat altijd al diep van binnen, maar nu ik dagelijks schrijf is er geen stoppen meer aan.  Ik wil bloggen, voor kinderen schrijven, dichten en nog zoveel meer…

boeken

Pogingen iets van het leven te maken

Schrijver Hendrik Groen, 83 1/4 jaar houdt een jaar lang een geheim dagboek bij over zijn belevenissen in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Nog goed ter been en zeker helder in het hoofd zet hij dit verzorgingshuis aardig op zijn kop met goede vriend Evert en de rest van de rebellenclub.

Ik heb nog nooit zo vaak hardop gelachen tijdens het lezen van een boek. Zijn humor en schrijfstijl met sarcastische ondertoon zijn met niemand te vergelijken. Hij schrijft heel direct en vanuit het hart. In no time voelde ik mij verbonden met hem en leek het bijna alsof ik zelf in dat huis rondliep. Ook moest ik denken aan de tijd dat mijn opa en oma in een verzorgingshuis leefden. Zouden zij ook zo rebels zijn geweest als ik even niet in de buurt was?

Want Hendrik besluit veranderingen door te voeren in de sleur van het dagelijks leven daar. Hij vertikt het om achter de geraniums zijn tijd af te tellen en richt met zijn vrienden de Oud-maar-niet-dood-club op. 6 leden die eens in de twee weken om de beurt een spannend uitje organiseren. Zoals een bezoek aan het Holland Casino, een dagje Artis met geestige opdrachten en ze durven zelfs een golfclinic aan. Uiterst nieuwsgierig en vol spanning kijken zij steeds uit naar deze dagen en nemen ze de organisatie vooraf bloedserieus.

Ondanks dat er ook de nodige trieste dingen gebeuren  is het een boek wat ik maar niet naast mij neer kon leggen. Ik las door tot in de late uren en weet nu hoe het voelt om echt ergens aan verslaafd te zijn.

83 jaar en dan een scootmobiel laten opvoeren en een bekeuring krijgen. Een serieus politieonderzoek in het huis:  de vissen zijn dood omdat er gevulde koeken ‘per ongeluk’ in het aquarium zijn gevallen. En Evert die tijdens de koffie even tussen neus en lippen door vraagt of de oudjes nog wel hun schaamhaar goed bijhouden?

De vriendschappelijke band die groeit tussen de leden is hartverwarmend. Altijd staan ze voor elkaar klaar en wisselen ze ziekenhuisbezoeken af met het maken van het beste Alzheimer-plan voor Grietje die langzaam steeds minder kan onthouden.

De hoogte- en dieptepunten gaan snel in het verzorgingshuis, maar Hendrik blijft sterk. Zo sterk dat hij een tweede deel heeft geschreven als 85-jarige. Ik kan niet wachten om het te gaan lezen: ‘Zolang er leven is’.

Boek