Kareen

De haven van Rotterdam waar we heen reden leek wel een hele provincie. Het ‘bakkie’ waar door gepraat werd met collega’s was het Whatsapp van toen.

Gisteren mochten we met de familie een kijkje nemen bij de feestelijke opening van Inland Terminal Veghel. Het brein hierachter is de Van Berkel Groep, zij bestaan dit jaar 60 jaar. Het familiebedrijf waar mijn vader als gepensioneerde nog steeds een paar dagen per week met veel plezier voor werkt. Eens een vrachtwagenchauffeur, altijd een vrachtwagenchauffeur. Als vijfendertigjarige kijk ik nog steeds met grote ogen naar alle vrachtwagens, de containers en de inmiddels hypermoderne portaalkraan. Een bedrijf dat er echt staat op het industrieterrein van Veghel, met een rijke geschiedenis en grote plannen voor de toekomst.

Die vrijheid van het op de weg zitten geeft mij af en toe een jaloers gevoel. Lekker buiten zijn tijdens de nodige tussenstops en koffie drinken onderweg. Geen vier muren maar de vrachtwagen als kantoor. Eens kijken wanneer ik een dagje vrij kan nemen, hopelijk rijden we dan samen weer naar het grote Rotterdam.

Ja Facebook, het is zeker ingewikkeld. Dacht Mark Zuckerberg het ons al jaren makkelijk te maken. Want via Facebook kun je jouw relatie in één klap officieel maken. Niet meer zoals vroeger de vraag: ‘Wil je verkering met mij?’ Nee, vink de status ‘Heeft een relatie’ aan, tag je liefde erin en klaar.

Maar zo werkt dat niet Mark! Je vergeet dat wij dertigers soms even de tijd nemen voordat het echt serieus is. Ik denk dat er heel wat ongemakkelijke taferelen door ontstaan. Bijvoorbeeld als de één net iets te verliefd tijdens haar tweede date op de wc snel haar status aanpast. Meneer schrikt zich kapot, dacht dat hij alle tijd had om haar het hof te maken. Nu jaagt zij te hard en rent hij weg. Of hij zet wel de eerste stap na een paar maanden, maar tagt per ongeluk van de zenuwen zijn ex in de status omdat die naam ook met een K begint.

Ik noem maar wat. Maar ik vraag mij wel serieus af hoe iedereen dat doet. Ik zit pas sinds kort na jaren weer op Facebook, puur en alleen vanwege mijn blog. Ik ben er niet meer zo in thuis en heb ook geen zin of tijd om de tijdlijn steeds bij te houden.

Bij mij komt vooral de vraag naar boven: heb je Facebook nodig om het officieel te maken of vraag je het toch nog op de ouderwetse manier? Of sterker nog, is het niet genoeg als je simpelweg voelt dat het goed zit?

Gisteren beschreef ik wat een opluchting het kan zijn om de dingen waar je zo’n hekel aan hebt uit te besteden. Het geeft een onbetaalbare rust en een ander doet gewoon waar hij of zij goed in is. Ik ben niet de enige die dit grote plezier ontdekt heeft, want mijn nicht met gezin van vijf geeft het naai- en verstelwerk en het tuinieren zonder problemen uit handen. En Karin den Broeder heeft zelfs speciaal hiervoor een gastblog geschreven waarin zij duidelijk maakt waarom er geen enkele reden meer is om zelf nog schoon te maken. Ik ga eens navragen welke poets zij heeft…

Dat kan helderder!

Op mijn achttiende verjaardag ben ik het huis uit gegaan. Een van mijn eerste aankopen was een wasmachine. Inmiddels zijn we een paar wasmachines verder en was ik wat meer dan alleen mijn eigen kleren. Met twee jongens in huis draait dat ding hier op volle toeren.
En zal ik eens eerlijk zijn? Ik vind wassen niet eens erg. De geur van schone was, de aanblik van een lege wasmand en een volle kast. Alleen jammer dat die wasmand altijd maar zo kort leeg blijft.