Ieder jaar schrijf ik een blog met lovende woorden over Paaspop en kan ik daarna niet wachten tot de volgende editie. Dit keer is het anders en vraag ik me af: barst Paaspop teveel uit zijn voegen om te blijven gaan?
Voor een geboren en getogen Schijndelse die opgegroeid is met dit festival voelt het alsof ik in een doolhof ben beland. De bestrating zorgt voor een netter geheel, maar ik mis de planken met modder om door te banjeren. De tenten staan in hogere steigers en door de ontelbare kleuren en geluiden ben ik binnen enkele seconden het overzicht kwijt.
Met vrienden komen we samen in de Apollo tent voor een optreden van Hans Teeuwen. Het is raar om een cabaretier op een podium te zien praten waar normaal een band speelt. We zijn geen liefhebbers van hem en besluiten na een kwartier om verder te lopen. We dansen op reggae muziek en daarna zien we een krachtig optreden van Matt Simons. Vervolgens is het tijd voor koffie en een visje (wat een combinatie trouwens) en lopen we van de ene tent naar de andere zonder ergens te blijven hangen. De Chrystal Fighters maken het ronddwalen zonder duidelijk doel goed, wat een vrolijke en opzwepende muziek!
Het vertrouwde zit hem in het samenzijn met de beste vrienden, het kletsen met oude bekenden en het opgaan in de muziek. Ik mis echter de gemoedelijke sfeer, overzicht op het terrein en optredens zonder wachtrijen. Want de afsluiter Kensington zit er niet in, wachten in de regen totdat je in een volle tent Paaspop afsluit is niet onze manier. Ik ben nieuwsgierig hoe de organisatie het zelf heeft ervaren en of de drukte volgend jaar beter opgevangen zal worden…
No Comments