De Grote Vriendelijke Reus

Zonder verwachtingen stappen we de bioscoopzaal binnen. Het is druk voor een zomerse zondagavond in het Pathé en we raken aan de praat met de buurvrouw. Zij is met dezelfde insteek naar de film gegaan, want het wereldberoemde boek van Roald Dahl kan toch niet overtroffen worden door een film van Steven Spielberg?

Binnen vijf minuten kijk ik met verbazing naar de prachtige beelden op het doek. De GVR ofwel The BFG (The Big Friendly Giant) loopt met reusachtige passen door de straten van Londen. Zijn manier van lopen, de karaktertrekken die tot in de puntjes zijn uitgewerkt en zijn stuntelige taalgebruik; het is zo indrukwekkend!

Hij heeft een missie in Londen: de 10-jarige Sophie ‘ontvoeren’ vanuit het weeshuis. Samen gaan ze naar zijn thuis in een grote grot in de bergen waar ontelbare potjes gevuld met dromen staan. Als ik naar Sophie kijk zie ik mezelf terug als 10-jarige, een dromerig en nieuwsgierig meisje met aandacht voor ieder detail. Bang voor het kwade, maar stiekem geen avontuur willen missen.

De GVR en Sophie beleven spannende avonturen, ze vechten tegen mensenetende reuzen die met een invasie de menselijke wereld proberen te veroveren. Alleen al voor de onvergetelijke scènes in de natuur moet je deze film gaan zien. In één klap word je verliefd op het sprookjesachtige landschap en de aandoenlijke vriendschap tussen Sophie en de reus. Daarnaast zit er genoeg droge humor in de film, zoals een scène in het koninklijke huis waar de reus amper in past en het personeel moet zweten om hem een zitplek en eten te geven.

Het einde zal ik niet verklappen, behalve dan dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Tevreden loop ik met mijn vriend de zaal uit en ik kan niet wachten totdat de Grote Vriendelijke Reus met een potje vol mooie dromen voor het slaapkamerraam staat.