Vorig jaar las ik zijn debuut ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Hendrik schrijft met droge humor en een grenzeloos optimisme over zijn belevenissen in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord als drieëntachtig een een vierde jarige. Vanaf de eerste pagina’s hing ik aan zijn lippen en nadat ik dit dagboek in een week had uitgelezen kon ik niet wachten op het vervolg.
‘ Zolang er leven is’ is het nieuwe geheime dagboek van de inmiddels vijfentachtig jarige Hendrik Groen. Nadat hij afscheid moest nemen van zijn geliefde Eefje probeert hij de draad weer op te pakken. Hij heeft er moeite mee en daardoor laat hij af en toe zijn pessimistische kant zien. Tel daar lichamelijke ongemakken en een beste vriend met slecht nieuws bij op en dan krijg je vanzelf gestruggel.
Ondanks dat blijft de rode draad van het verhaal positief. Hendrik is een doorzetter en kan de knop razendsnel omzetten. Ieder uitje met de Omanido (oud-maar-niet dood) club heeft iets kinderlijks en ontwapenends. Met een aantal niet zeurende bejaarden heeft hij deze club opgericht en ze hangen aan tradities. Iedere maand is een lid verplicht om een hilarische trip te organiseren en om de twee weken gaan ze uit eten bij een buitenlands restaurant. De enige regel is: maak het zo gek mogelijk en vergeet de wijn niet.
Omanido wordt met de dag actiever en bemoeit zich in het bejaardenhuis met de gang van zaken. Dankzij de kritische stem van de club komt er een tafel waar je alleen mag zitten als je niet praat over enge ziektes of kleine ongemakken en de eerste high-tea is op een paar knoeipartijen na meteen een succes in de gemeenschappelijke ruimte.
Hendrik vergelijkt bejaarden regelmatig met kinderen en dat maakt dit dagboek ijzersterk. Ondanks zijn hoge leeftijd en de zware gebeurtenissen in 2015 bekijkt hij het leven als een groentje: nieuwsgierig en met een ongeremde fantasie.
De zin van het leven is zin in het leven
No Comments