Struggelen

Ik heb vanaf de middelbare school al een zwak voor Nederlandse schrijvers. Terwijl zeker de helft van de klas moest struggelen om de verplichte boeken van de lijst uit te lezen, was ik niet te stoppen. Harry Mulisch was en blijft één van mijn favoriete schrijvers. De Ontdekking van de hemel zou verplicht leesvoer moeten worden voor alle scholieren. Een stevige pil, maar wat een allesomvattend historisch verhaal. Dat heeft mij meer gebracht dan alle lessen geschiedenis die ik ooit heb gevolgd.

Harry heeft er nu een collega-schrijver bij in de hemel om mee te filosoferen en dat is er niet zomaar één. Joost Zwagerman koos dinsdag zelf voor de dood en wat een grote schok was dat voor schrijvend én kunstzinnig Nederland. Ik las als zeventienjarige ‘Vals Licht’ en ‘De Buitenvrouw’. Hij schreef vol diepgang en op zijn eigen brutale wijze. Zware kost vond ik het, zeker als je op school vooral bezig bent met rondfladderen en ontdekken.

Zo zonde dat hij niet meer zal schrijven, niet meer zijn kritische haarscherpe blik op de kunst zal werpen en geen tafelgast meer zal zijn bij Matthijs. Triest dat hij zoveel heeft moeten struggelen. Meerdere depressies, ik zou van eentje al gek worden. Hij laat veel verdriet achter bij de nabestaanden en zijn bewonderaars, maar blijkbaar was er voor hem maar één uitweg. Daar mag en moet zelfs iedereen die dat wil om huilen en schreeuwen. Maar het geschreeuw in zijn hoofd heeft alles overstemd. Daar is hij nu van verlost.