Als kleine Karin deed ik niets liever dan samen met mijn vader ‘op de vrachtwagen’ zitten. Hoog op de stoel keek ik mijn ogen uit over de snelweg. Zoveel auto’s te zien en ik zat op de eerste rij. Vaak samen met mijn zus, dan was het vechten wie op de grote stoel mocht zitten en wie op het bed achterin. Maar eigenlijk maakte het niet uit, want zo’n dag op pad was altijd één groot feest.
De haven van Rotterdam waar we heen reden leek wel een hele provincie. Het ‘bakkie’ waar door gepraat werd met collega’s was het Whatsapp van toen.
Gisteren mochten we met de familie een kijkje nemen bij de feestelijke opening van Inland Terminal Veghel. Het brein hierachter is de Van Berkel Groep, zij bestaan dit jaar 60 jaar. Het familiebedrijf waar mijn vader als gepensioneerde nog steeds een paar dagen per week met veel plezier voor werkt. Eens een vrachtwagenchauffeur, altijd een vrachtwagenchauffeur. Als vijfendertigjarige kijk ik nog steeds met grote ogen naar alle vrachtwagens, de containers en de inmiddels hypermoderne portaalkraan. Een bedrijf dat er echt staat op het industrieterrein van Veghel, met een rijke geschiedenis en grote plannen voor de toekomst.
Die vrijheid van het op de weg zitten geeft mij af en toe een jaloers gevoel. Lekker buiten zijn tijdens de nodige tussenstops en koffie drinken onderweg. Geen vier muren maar de vrachtwagen als kantoor. Eens kijken wanneer ik een dagje vrij kan nemen, hopelijk rijden we dan samen weer naar het grote Rotterdam.
No Comments