Tijdens het schrijfcafé vandaag moesten we een brief schrijven aan onze jongere zelf. Leeftijd, vorm van de brief of de lengte; het maakte niets uit. Bij mij kwam meteen een moment in mijn leven naar boven waarin ik een grote keuze moest maken: gaan werken of doorstuderen.
Ik was 23 jaar en net afgestudeerd aan de NHTV. Ik bleef maar twijfelen en dubben. Het doorstuderen zou veel geld en tijd kosten, kon ik niet beter gaan werken en een stabiel leven opbouwen? Ik koos het laatste en greep niet de kans om te beginnen aan de opleiding Journalistiek.
In mijn brief schreef ik aan mijn jongere zelf hoe jammer ik dat nu vind dat ik toen niet voor mijn passie koos. Achteraf is makkelijk praten natuurlijk, maar toch bracht deze brief mij veel. Zeker omdat we het voor gingen lezen aan twee anderen van de groep. Ik vond het spannend vandaag, terwijl ik er normaal geen moeite mee heb om iets voor te lezen. Maar in zo’n brief geef je jezelf bloot en gaat het echt over JEZELF en niemand anders.
Het heeft mij geholpen om wat meer rust te krijgen over dingen uit het verleden. Want ze komen echt niet meer terug. Spijt hebben van iets kost bergen energie. Dat is wat ik zonder twijfel heb geleerd in 12 jaar tijd.
4 Comments
Ik heb van je genoten Kareen!
Leuk om te horen Jose! Tot het volgende schrijfcafé 🙂
Tof dat je dat zo durft te delen hier! Voor die keuze komen de meesten te staan denk ik. Niet zozeer alleen vanwege de kosten van een studie, maar ook omdat het op een gegeven moment kan aanvoelen als ‘genoeg is genoeg’. Als je snapt wat ik bedoel?
Zelfs nu ik bezig ben met mijn hbo studie vraag ik me wel eens af: “Heb ik de juiste keuze gemaakt?” Tuurlijk, wat ik nu doe vind ik reuze interessant. Maar er zijn zoveel andere dingen die ik boeiend vind.
En spijt hebben van dingen is ook zoiets waar we mee om moeten leren gaan. Of ja, vooral om te leren loslaten. Ik heb in ieder geval op een gegeven moment toch iets met mijn schrijversdroom te gaan doen en ben begonnen met bloggen. Mijn kunsten zullen zeker niet de beste zijn, maar het voelt zo goed. Dat kan niemand mij in elk geval meer afnemen 🙂
Ja ik snap wat je bedoelt en ik ben heel blij dat ik alsnog mijn droom najaag, dan maar op een andere manier voor mij voelt bloggen ook steeds weer als een feestje!