Pogingen iets van het leven te maken

Schrijver Hendrik Groen, 83 1/4 jaar houdt een jaar lang een geheim dagboek bij over zijn belevenissen in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Nog goed ter been en zeker helder in het hoofd zet hij dit verzorgingshuis aardig op zijn kop met goede vriend Evert en de rest van de rebellenclub.

Ik heb nog nooit zo vaak hardop gelachen tijdens het lezen van een boek. Zijn humor en schrijfstijl met sarcastische ondertoon zijn met niemand te vergelijken. Hij schrijft heel direct en vanuit het hart. In no time voelde ik mij verbonden met hem en leek het bijna alsof ik zelf in dat huis rondliep. Ook moest ik denken aan de tijd dat mijn opa en oma in een verzorgingshuis leefden. Zouden zij ook zo rebels zijn geweest als ik even niet in de buurt was?

Want Hendrik besluit veranderingen door te voeren in de sleur van het dagelijks leven daar. Hij vertikt het om achter de geraniums zijn tijd af te tellen en richt met zijn vrienden de Oud-maar-niet-dood-club op. 6 leden die eens in de twee weken om de beurt een spannend uitje organiseren. Zoals een bezoek aan het Holland Casino, een dagje Artis met geestige opdrachten en ze durven zelfs een golfclinic aan. Uiterst nieuwsgierig en vol spanning kijken zij steeds uit naar deze dagen en nemen ze de organisatie vooraf bloedserieus.

Ondanks dat er ook de nodige trieste dingen gebeuren  is het een boek wat ik maar niet naast mij neer kon leggen. Ik las door tot in de late uren en weet nu hoe het voelt om echt ergens aan verslaafd te zijn.

83 jaar en dan een scootmobiel laten opvoeren en een bekeuring krijgen. Een serieus politieonderzoek in het huis:  de vissen zijn dood omdat er gevulde koeken ‘per ongeluk’ in het aquarium zijn gevallen. En Evert die tijdens de koffie even tussen neus en lippen door vraagt of de oudjes nog wel hun schaamhaar goed bijhouden?

De vriendschappelijke band die groeit tussen de leden is hartverwarmend. Altijd staan ze voor elkaar klaar en wisselen ze ziekenhuisbezoeken af met het maken van het beste Alzheimer-plan voor Grietje die langzaam steeds minder kan onthouden.

De hoogte- en dieptepunten gaan snel in het verzorgingshuis, maar Hendrik blijft sterk. Zo sterk dat hij een tweede deel heeft geschreven als 85-jarige. Ik kan niet wachten om het te gaan lezen: ‘Zolang er leven is’.