Ik laat het even voorbij gaan, Wipneus en Pim kunnen vast prima dansen en springen zonder mij in het Valkenberg park. Ik geef mezelf wat meer tijd om de liefde voor Breda weer terug te vinden. Alsof ik in één week alle beloofde activiteiten kan uitvoeren terwijl ik vijf dagen werk en ook wil eten en slapen. De lat mag wel wat lager.
Soms is het zelfs goed om een liefde even te laten wachten, als het echt goed zit tussen ons komt het gevoel zeker terug. Ik ga er weken over doen om plezier te maken in mijn stad, lekker ongepland kijken waar ik terecht kom.
Intussen dans ik verder met mijn blog. Want gisteren had ik een vreugdemomentje. Of zelfs meerdere. Tijdens blogpraat, dit is een wekelijkse conversatie op Twitter opgezet door en voor bloggers. Ik was wat zenuwachtig zo vlak voor acht uur, want mijn blog werd dit keer onder de loep genomen. Maar de complimenten vlogen in het rond én ik kreeg kritisch commentaar waar ik echt mee verder kan. Kritiek was er vooral op de stijl en layout, wat ik goed kan gebruiken omdat ik op het punt sta om een nieuw WordPress theme te gaan kiezen.
Daarnaast door blogpraat een record aan lezers op de maandag en er is een oplossing gekomen voor één van mijn dilemma’s. Ik had al weken wat kopzorgen namelijk, want ik moet toch na ruim 3 jaar wel een niche hebben voor mijn blog? Het verlossende antwoord kwam van één van de blogpraters: ‘Denk dat je geen niche nodig hebt hoor. Je bent niche genoeg van jezelf :)’.
Ik kan weer opgelucht ademhalen, van je collega’s moet je het hebben.
No Comments