36 uur offline

De rust is weer verdwenen. Ik kan weer Whatsappen, mailen, Twitteren, foto’s posten op Instagram en kijken wat voor weer het morgen zal zijn. In mijn vorige blog beloofde ik dat ik 36 uur mijn WIFI uit zou zetten. Met trots kan ik zeggen dat het gelukt is. Heel even ging mijn vinger bijna naar de WIFI knop maar dat heb ik toch kunnen voorkomen.

Ik kwam in een andere wereld terecht. Een wereld waarin ik mensen ging bellen en ik kreeg zowaar een sms in de ochtend waar ik stiekem blij van werd. Want ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje saai is. De hele dag geen Whatsapp. Regelmatig betrapte ik mijzelf erop dat de gedachte door mijn hoofd ging dat ik die ene vriendin nog een app’je moest sturen. Was dat wat dringends? Totaal niet. Want als het dringend genoeg was zou ik wel bellen of een sms sturen.

Toch ligt de drempel hoger merk ik. Er was namelijk weer een Palm Parkies avond in het park gisteren. Ik miste voor het eerst de groepsapp terwijl ik die zo vaak vervloek. Want ik wist dat er een aantal vrienden zouden gaan. Maar niet bellen of sms’en, nee dit koppige meisje bleef thuis en las een boek. Om het totale afzonderlijke gevoel extra te ervaren.

Vanochtend zette ik vol verwachting na 36 uur mijn WIFI weer aan. De schade viel mee: 21 app’jes, 6 mailtjes en 1 reactie op Twitter. Niemand stuurde een noodbericht: KARIN WAAR BEN JE??!

Het experiment gaf dus zeker rust, maar ook wat eenzaamheid. Ik ben blij dat ik weer online ben maar zal mijn telefoon wel wat vaker wegstoppen als ik erop uit ga. Of als ik echt een lastige blog wil schrijven. Want de online wereld draait om afleiding.