Het buitenbeentje

Op de middelbare school had ik genoeg vriendinnen en werd ik voor ieder feestje uitgenodigd. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit in mijn leven gepest ben. Vrolijk ging ik deze tijd door, met af en toe wat onzekerheid zoals dat past bij een tienermeisje.

Ondanks dat mijn sociale leven vanaf die tijd al rijk was, weet ik toch hoe het voelt om een buitenbeentje te zijn. Ik verdwaal zo graag in een boek en schrijf wanneer het kan. Ik fantaseer erop los en kan zo de tijd van mijn leven hebben. Of ik ga de natuur in, zodat al mijn zintuigen open gaan staan. Ik ben gevoelig, waardoor ik niet iedere dag van de week volle drukte om mij heen kan verdragen. Dit heeft lang wat lopen wringen, want was het niet raar dat ik af en toe tijd voor mezelf nodig had? Moest ik niet onder de mensen zijn en alles beleven zodat ik nergens buiten viel? Ik plande mijn agenda dan vooral vol om er maar bij te horen, terwijl alle prikkels om mij heen soms echt teveel werden.

Nu omarm ik mijn gevoeligheid en voel ik mij gezegend dat ik intens kan genieten van muziek en weet te verdwalen in een groots verhaal. Een diepgaand gesprek met rode wijn geeft mij zoveel meer energie dan een avond in een volle kroeg.

Ik durf anders te zijn en hoop dat alle buitenbeentjes dit met mij gaan doen. Al kost het jaren, uiteindelijk ben je toch het liefst dichtbij jezelf.