Als twaalfjarig meisje begon ik mijn carrière op het basketbalveld. Iedere week minimaal twee avonden trainen en één of later twee (reserve bij het grote vrouwenteam) wedstrijden in het weekend. Samen met goede vriendin W. konden wij zelfs na een stapavond tot een uurtje of vier nog winnen van onze tegenstanders. Basketballen was onze eerste liefde en daar deden we natuurlijk alles voor. Af en toe ging het er best pittig aan toe, met echte ruzie in de kleedkamer na de wedstrijd als we niet konden winnen van die gemene meiden uit Den Dungen (ja klopt, Maaskantje is onderdeel van dit dorp).
Verhuizen naar Breda betekende studeren en veel lol maken. Daar paste het fanatieke basketballen helaas even niet in. Even werd langer, de sportschool zorgde slechts één keer in de week voor de nodige lichaamsbeweging. Spinning, bodyshape of steps, het gaf nooit de voldoening die ik eigenlijk zocht bij het sporten.
Nu zoveel jaren later heb ik mijn eerste liefde weer gevonden. In Raamsdonksveer, zo’n twintig minuten rijden vanaf Breda. Na wat mislukte pogingen in Breda (iets te hoog niveau) besloot ik mijn grenzen te verleggen naar ‘t Veer. Een gezellig team met dames die ervoor gaan maar vooral ook plezier hebben in het basketballen. Zoals ik. Met enorme zin vertrek ik naar het basketbalveld en daarna heb ik energie voor tien. Naast het schrijven heb ik weer een hobby die mij echt gelukkig maakt en wie weet ooit, op een dag:
2 Comments
En n mooie sport is het
Nou! Zeker.